Tadeusz Friedrich (ur. 7 lipca 1903 w Nowym Sączu, zm. 10 października 1976 w Krakowie) – polskiszermierz; dwukrotny medalista olimpijski.
Życiorys
Urodził się 7 lipca 1903 we Nowym Sączu. Szkołę powszechną i średnią ukończył w rodzinnej miejscowości. Podczas I wojny światowej ewakuował się do Wiednia, gdzie ukończył gimnazjum. W 1920 wrócił do Polski. Rozpoczął studia na wydziale prawa Uniwersytetu Lwowskiego.
Szermierkę zaczął uprawiać w okresie gimnazjum. W latach 1921–1934 był zawodnikiem Lwowskiego Klubu Szermierczego i Warszawianki. W kraju zadebiutował na mistrzostwach polski we Lwowie. Zajął 5 miejsce we florecie i 7 w szabli[1]. Trzy razy brał udział w igrzyskach olimpijskich (1924–1932, za pierwszym razem jako rezerwowy) i zdobył dwa brązowe medale (oba w drużynie szablistów), w Amsterdamie i Los Angeles[2]. Karierę zakończył w 1936 roku powodu dolegliwości kręgosłupa. W latach trzydziestych udzielał się w Polskim Związku Szermierczym.
W okresie międzywojennym był jednym z najlepszych szermierzy w Polsce. Walczył we wszystkich broniach, w każdej zostając indywidualnym mistrzem Polski (łącznie 9 tytułów).
Po wybuchu II wojny światowej ewakuował się na wschód do Kowla. Następnie powrócił do Warszawy. Pracował w banku. Jesienią 1939 ukrył pamiątki PZSz część sprzętu, dokumentację. Namawiany do współpracy i wspólnych treningów przez niemieckiego szermierza Stabenowa odmówił[3]. W powstaniu warszawskim walczył w formacjach cywilnych. Jesienią 1944 przeniósł się na stałe do Krakowa. Po II wojnie światowej włączył się w odbudowę sportu polskiego. W październiku 1945 był jednym z inicjatorów reaktywowania Polskiego związku szermierczego[3].W pierwszym zarządzie był skarbnikiem. W latach 1947–1956 był kapitanem sportowym Polskiego związku szermierczego. Podczas igrzysk w Londynie był kierownikiem polskiej drużyny szermierczej. Był trenerem Budowlanych i Cracovii. Był inicjatorem Międzynarodowego Turnieju Floretowego Juniorów. Po jego śmierci turniej stał się memoriałem Tadeusza Friedricha[3].
Jego żoną była Felicja Schabińska, lekkoatletka i olimpijka z Los Angeles, mieli dwie córki[4]. Brał udział w powstaniu warszawskim, po wojnie zamieszkał w Krakowie. Pracował jako trener.
Zmarł 10 października1976 w Krakowie. Jest pochowany na Cmentarzu Rakowickim[3].
.svg){kind=small}
