Uście (województwo lubuskie)
52°00′43″N 15°56′55″E/52,011944 15,948611
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) |
293 |
| Strefa numeracyjna |
68 |
| Kod pocztowy |
67-415[2] |
| Tablice rejestracyjne |
FNW |
| SIMC |
0910268 |
Położenie na mapie gminy Kolsko  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |
Położenie na mapie powiatu nowosolskiego  | |
| 52°00′43″N 15°56′55″E/52,011944 15,948611[1]
| |
Uście (niem. Alt/Neu Tepperbuden) – wieś w Polsce, położona w województwie lubuskim, w powiecie nowosolskim, w gminie Kolsko.
Podział wsi[edytuj | edytuj kod]
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0910274 | Karszynek | przysiółek |
| 0910245 | Tatarki | przysiółek |
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś pierwotnie związana była z Wielkopolską. Ma metrykę średniowieczną i istnieje co najmniej od XIV wieku. Wymieniona po raz pierwszy w dokumencie zapisanym po łacinie z 1313 jako Usce, 1379 Husczie, 1446 Uscze, 1528 torrens Uszczie[5].
Miejscowość była początkowo wsią książęcą, potem szlachecką, następnie stała się własnością Opactwa Cystersów w Obrze, aby znowu wejść w posiadanie lokalnej szlachty wielkopolskiej. Odnotowana pierwszy raz w 1313 gdy Mikołaj Zbigniewic za 6 grzywien sprzedał klasztorowi cystersów w Obrze część jazu zwanego Uście na jeziorze Orchowo wraz z prawem rybołówstwa. W 1379 bracia Jan i Mikołaj dziedzice z Jaromierza dali klasztorowi w Obrze jaz Uście na jeziorze Orchowo, leżący na granicy Zjednoczonego Królestwa Polskiego i księstwa głogowskiego, wraz z 4 prętami ziemi po obu stronach tego jeziora, a zakonnicy w zamian za to mają odprawiać po dwie msze tygodniowo za ofiarodawców. Gdyby ofiarodawcy chcieli odzyskać wspomniany jaz, będą musieli płacić za to klasztorowi jedną grzywnę czynszu. W 1503 wdowa po Mikołaju Katarzyna Jaromirska została pozwana przez Jana opata z Obry o spłacenie zaległego czynszu należnego klasztorowi z Jaromierza. W procesie zeznała, że jej przodkowie, nie chcąc płacić czynszu, oddali klasztorowi jaz w swej wsi Uście[5].
W 1446 wieś należała do powiatu kościańskiego i parafii Kopanica. Miejscowość leżała w pasie granicznym pomiędzy Koroną Królestwa Polskiego, a księstwem głogowskim. W 1528 wieś wspomniano przy ustalaniu granic miasta Kiebłowo i wsi Jaromierz w Koronie Królestwa Polskiego z wsią Kolsko leżącą w księstwie głogowskim. Przebiegała ona wzdłuż rzeki Obrzycy poniżej młyna należącego do wsi Kolsko, która z obydwoma brzegami należała do księstwa głogowskiego. Dalej biegła brzegiem jeziora Orchowo, a następnie brzegiem Obrzycy do strugi zwanej Uście i wzdłuż tej strugi, należącej z obydwoma brzegami do wsi Jaromierz leżącej w Koronie Królestwa Polskiego, aż do kopca narożnego znajdującego się przy lesie zwanym Wielki Las[5].
Miejscowość w XV wieku była wsią szlachecką i była przedmiotem darowizn, zamian i sprzedaży w wyniku czego miała wielu właścicieli. W 1446 Jan, Mikołaj, Wincenty i Marcin z Jaromierza dali Wojciechowi z Jarogniewic swe wsie Jaromierz, Uście, Reklin oraz Karnę. W 1487 Jadwiga córka Andrzeja Jaromirskiego dała swemu stryjowi Mikołajowi z Jaromierza synowi Wojciecha z Jarogniewic wsie Jaromierz i Uście w powiecie kościańskim, a Mikołaj na tych dobrach zapisał swej żonie Katarzynie posag i wiano. W 1556 Piotr Jaromirski zapisał swej żonie Annie z Oszczewa posag i wiana na połowach wsi Jaromierz, Reklin, Karna i opustoszałego wówczas Uścia. W 1563 Piotr i Jan Jaromirscy dostali od swej siostry Doroty, żony Jana Osowskiego, dobra po ojcu i matce w Jaromierzu, Uściu, Karnie, Reklinie i Kosieczynie[5].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
Demografia[edytuj | edytuj kod]
Liczba mieszkańców miejscowości w poszczególnych latach[6]:
| Rok | Ilość mieszkańców |
|---|---|
| 1998 | 147 |
| 2002 | 142 |
| 2009 | 118 |
| 2011 | 225 |
| 2021 | 293 |
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 143346
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1316 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b c d Dębiński 2015 ↓, s. 652–653.
- ↑ Wieś Uście (lubuskie) » mapy, GUS, nieruchomości, regon, kod pocztowy, atrakcje, edukacja, kierunkowy, demografia, zabytki, tabele, statystyki, linie kolejowe, liczba ludności, drogi publiczne [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-04-18] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- P. Dębiński: Słownik historyczno-geograficzny województwa poznańskiego w średniowieczu, cz. V (Ś – W), zeszyt 3, hasło „Uście”. Poznań: Wydawnictwo PTPN, 2014, s. 461–462.