Ulica Szczygla w Warszawie
| Śródmieście Północne | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||||||||||||||
| 52,234716°N 21,021445°E/52,234716 21,021445 | |||||||||||||||||||||||||
Ulica Szczygla – ulica w Warszawie, łącząca ulicę Okólnik z ulicą Kopernika. Należy do niej również 150-metrowy odcinek traktu pieszego (na wschód od ulicy Okólnik) od muru klasztoru sióstr szarytek przy ul. Tamka 35.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Ulica jest dawną drogą w wąwozie prowadzącym do klasztoru szarytek na Tamce i przytułku św. Kazimierza[1]. Powstała jako odgałęzienie nieistniejącej dziś ulicy Wróblej. Historycy przypuszczają, że w dziuplach wiekowych drzew dawnego ogrodu Henryka Bruhla gnieździły się szczygły i od nich wzięła nazwę. Przekształcona w ulicę w 1770, nazwę nadano w 1784[1].
W 1784 roku były tam 2 domy murowane i 8 drewnianych. Po 1880 roku powstały kamienice, tworzące zwartą zabudowę. Ulica wyróżniała się eleganckimi, czteropiętrowymi budynkami. Mimo nieznacznej długości zwano ją „wizytówką śródmieścia, rzuconą niedbale w głąb Powiśla”.
Pierwsze zmiany w zabudowie poczyniono w 1911 roku przy okazji budowy Kamienicy Ordynackiej i Biblioteki Ordynacji Krasińskich. Zburzone wtedy zostały zabudowania wznoszące się po północnej stronie ulicy. Posesje te były własnością księżnej Czartoryskiej[2].
Większość zabudowy ulicy została zniszczona podczas powstania warszawskiego, w czasie bombardowań Luftwaffe 6 września 1944[3][4].
Po wojnie nie zdecydowano się na odbudowę ulicy w związku z planami wytyczenia na skarpie warszawskiej Dzielnicy Chopina, w której miało się znaleźć m.in. mauzoleum, konserwatorium, filharmonia itp. Kolejnym powodem było założenie, że otwarta przestrzeń pozwoli na uchwycenie widoku na skarpę i podskarpie.
W latach 60. przy ulicy wzniesiono wysoki blok mieszkalny. Część ulicy jest parkową alejką i dobiega do bramy klasztoru sióstr szarytek.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 198. ISBN 83-86619-97X.
- ↑ Jerzy S. Majewski: Okólnik, Ordynacka. Baron u księżnej. gazeta.pl - Online, 2011-01-07.
- ↑ Stanisław Kopf: Powiśle. Warszawskie Termopile 1944. Warszawa: Fundacja „Wystawa Warszawa Walczy 1939-1945”, 1999, s. 78. ISBN 83-87545-18-X.
- ↑ Włodzimierz Rosłoniec: Grupa „Krybar” Powiśle 1944. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1989, s. 188, 191. ISBN 83-211-1037-1.