Václav Morávek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Václav Morávek
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 sierpnia 1904
Kolín

Data i miejsce śmierci

21 marca 1942
Praga

Zawód, zajęcie

oficer

Odznaczenia
Order Milana Rastislava Štefánika II Klasy Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939

Václav Morávek, ps. León, Mladý, Vojta, Ota, Procházka (ur. 8 sierpnia 1904 w Kolínie, zm. 21 marca 1942 w Pradze) – czechosłowacki oficer.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 8 sierpnia 1904 r. w Kolínie[1][2], był synem nauczyciela licealnego Josefa Morávka (1871–1921)[2] i Jaroslavy z d. Muzikovej (1876–1966)[3]. W dzieciństwie był harcerzem[4] i głęboko wierzącym ewangelikiem[3]. Od 1915 r.[2] uczył się w kolińskim gimnazjum, które ukończył w 1923 r.[1] W tym samym roku wstąpił na ochotnika do pułku piechoty w Terezínie, prawdopodobnie z powodu długów, jakie pozostawił po sobie ojciec[2]. W tym samym roku zaczął naukę w Akademii Wojskowej w Hranicach[1], a po jej ukończeniu w 1925 r.[2], w stopniu porucznika artylerii[2], został skierowany do Ołomuńca[1], gdzie do 1931 r. służył na różnych stanowiskach[2] w miejscowym pułku artylerii[2], m.in. jako dowódca baterii. Został mistrzem armii czechosłowackiej w strzelaniu z broni krótkiej[1].

W 1931 r. został skierowany na wyższy kurs jeździecki i do szkoły jeździectwa w Pardubicach. W 1933 r. wrócił do Ołomuńca i służył tam na różnych stanowiskach aż do niemieckiej okupacji[2], osiągając stopień kapitana sztabowego[2]. Zdemobilizowany krótko po zajęciu kraju przez Niemców[1], podjął nieudaną próbę przekroczenia polskiej granicy pod Morawską Ostrawą[5], po czym wrócił do Kolina, gdzie podjął pracę w biurze zatrudnienia. Wraz z innymi oficerami byłej czechosłowackiej armii przystąpił do struktur organizacji Obrona Narodu[1]; przydzielono go do sztabu dywizji w dowództwie okręgu morawskiego jako oficera wywiadu[2].

W Pradze poznał ppłk. Josefa Mašína i ppłk. Josefa Balabána[2]; wraz z nimi[6] stworzył grupę, która stała się jednym z symboli antyniemieckiego ruchu oporu[7] – Niemcy[8] nazywali ją Trzema Królami[6]. Ich grupa zbierała informacje dot. funkcjonowania protektoratu, analizowała je i przesyłała za granicę[2], a także przeprowadziła szereg operacji dywersyjnych m.in. zamachy bombowe w niemieckim ministerstwie lotnictwa i komendzie policji w Berlinie. „Trzej królowie” usiłowali też bezskutecznie zabić Heinricha Himmlera[4]. Od wiosny 1940 r. zmuszony był ukrywać się z powodu postępującego śledztwa Gestapo[2]. Od lipca 1940 r. był łącznikiem czechosłowackiego agenta w Abwehrze Paula Thümmela[8], a pod koniec tego samego roku ustanowił, wraz z Mašínem, nowe kanały łączności radiowej z zagranicą[9]. Jego działalność charakteryzowała się brawurą, m.in. regularnie dostarczał konspiracyjny magazyn V boj do siedziby praskiego Gestapo[1], a także założył się z kolegami, że poprosi na ulicy o ogień jednego z komisarzy Gestapo, zajmujących się zwalczaniem podziemia i wygrał zakład[8].

Wiosną 1941 r. jego dwaj współtowarzysze zostali kolejno aresztowani, on sam zdołał jednak utrzymać łączność radiową z władzami emigracyjnymi i dalej prowadził Thümmela. Jesienią Gestapo wpadło na jego trop. W październiku aresztowano Thümmela za szpiegostwo, Morávek zdołał wówczas uniknąć aresztowania, podobnie jak w grudniu tego samego roku[9]. Podczas akcji 20 grudnia 1941 r. agenci Gestapo wkroczyli do mieszkania, w którym się ukrywał. Mimo zaskoczenia (był w łóżku, nieubrany), zdołał postrzelić sześciu z dziewięciu gestapowców, ubrać się i uciec z mieszkania[4]. Morávek został zabity w czasie strzelaniny z Gestapo 21 marca 1942 r., w trakcie ucieczki po próbie aresztowania[1].

W 1945 r. został pośmiertnie awansowany do stopnia podpułkownika artylerii. Na miejscu jego śmierci znajdował się niewielki pomnik, który w 2008 r. w związku z budową obwodnicy miejskiej przeniesiono na teren poligonu na Dejvicach. W 2014 r., w obecności szefa Sztabu Generalnego, odsłonięto na miejscu jego śmierci nowy pomnik autorstwa Klementa Valoucha. Jego imieniem nazwano także park w Pradze. W 2004 r. na budynku jego dawnej szkoły w Kolinie umieszczono tablicę pamiątkową autorstwa Michala Vitanovskýego[9]. W 2005 r. prezydent Vaclav Klaus awansował go do stopnia generała brygady[1]. Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Wojennym Czechosłowackim 1939 i Orderem Milana Rastislava Štefánika II Klasy[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j Václav Morávek :: národní hrdinové [online], 3odboj.webnode.cz [dostęp 2020-05-23].
  2. a b c d e f g h i j k l m n Nejmladší ze Tří králů, Pobožný pistolník Václav Morávek má v Olomouci pamětní desku [online], Olomouc.eu, oficiální informační portál [dostęp 2020-05-23].
  3. a b Václav Morávek se narodil dne 8. srpna 1904 vKolíně V. čp.28. Dnes je to Luční ulice stejného čísla a stejný Kolín V., Zálabí. [zarchiwizowane].
  4. a b c There were nine of them, six ended up in hospital [online], Memory of Nations Sites [dostęp 2020-05-21].
  5. Václav Morávek - hrdina protinacistického odboje, který proslul odvahou a neuvěřitelnými útěky [online], www.armyweb.cz [dostęp 2020-05-23] (cz.).
  6. a b Andrew Lawrence Roberts, From Good King Wenceslas to the Good Soldier ?vejk: A Dictionary of Czech Popular Culture, Central European University Press, 2005, ISBN 978-963-7326-27-1 [dostęp 2020-05-21] (ang.).
  7. BALABÁN Josef 5.6.1894-3.10.1941 – Personal [online], biography.hiu.cas.cz [dostęp 2020-05-21].
  8. a b c Piotr M. Majewski, Legendarni "trzej królowie". Oficerowie czeskiego ruchu oporu pędzali Niemcom sen z powiek [online], wyborcza.pl, 18 maja 2020 [dostęp 2020-05-18].
  9. a b c d Brigádní generál in memoriam Václav Morávek, [w:] VPM | Spolek pro vojenská pietní místa [online], www.vets.cz [dostęp 2020-05-21].