WBC (medycyna)

WBC (ang. white blood cells) – wskaźnik określający liczbę białych krwinek w morfologii krwi. Norma leukocytów we krwi zmienia się w stanach patologicznych. Może dojść do zwiększenia lub zmniejszenia jednego typu leukocytów lub kilku rodzajów leukocytów na raz.

Wartości prawidłowe

4000-10000/mm³. U zdrowego niemowlęcia i małego dziecka: 9000-15000/mm³.

Wartości powyżej normy

Stan podwyższonego WBC określa się mianem leukocytozy, która wynika ze wzrostu jednego lub kilku rodzajów leukocytów i może być spowodowane:

• niektóre choroby zakaźne
• stany zapalne
• choroba nowotworowa
• białaczka
• zatrucie, uraz, stan po operacji
• stres psychiczny lub fizyczny
• leki – adrenalina, hormony sterydowe, związki litu
• palenie papierosów
• uszkodzenia tkanek np. przy oparzeniach

Fizjologiczny wzrost ilości krwinek białych można zaobserwować w okresie ciąży, po posiłku, w stresie, po wysiłku fizycznym czy po długotrwałym opalaniu.

Wartości poniżej normy

Stan obniżonego WBC określa się mianem leukopenii i może być spowodowane:

• choroba zakaźna, np. wirusowe – WZW, grypa, zakażenie HIV, odra, różyczka, ospa wietrzna
• uszkodzenie szpiku kostnego przez
  • środki chemiczne
  • przerzuty nowotworowe
  • białaczkę
  • aplazję
  • hipoplazję
• choroba popromienna
• wyniszczenie organizmu
• kolagenozy np. toczeń trzewny
• ciężkie zakażenia bakteryjne – sepsa, dury i paradury
• wstrząs anafilaktyczny
• choroba wątroby lub śledziony

Zobacz też

• leukocyty

Przypisy

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.