Wasilij Titow
| generał major | |
| Data urodzenia |
1758 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 czerwca 1821 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1773–1814 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy |
insurekcja kościuszkowska, |
| Odznaczenia | |
| |
Wasilij Pietrowicz Titow (ros. Василий Петрович Титов, w polskiej literaturze często jako Wasyl Titow; 1758–1821) – rosyjski generał, uczestnik walk przeciwko insurekcji kościuszkowskiej, a także wojen napoleońskich.
Biografia[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1758 roku. Do służby wojskowej wstąpił w 1773 roku i w 1778 roku otrzymał pierwszy stopień oficerski. W 1784 roku promowany na stopień kapitana, a w 1787 roku na premier-majora[1].
W czasie insurekcji warszawskiej dowodził batalionem piechoty. Wraz z nim stoczył ciężką czterogodzinną potyczkę z Regimentem Gwardii Pieszej Koronnej w rejonie ulicy Bonifraterskiej, po której wycofał się z miasta na Powązki pod osłonę wojsk pruskich. Wieczorem tego samego dnia przedarł się z niewielkim oddziałem do otoczonych na Miodowej wojsk rosyjskich, następnie wraz z Osipem Igelströmem uciekł z miasta[2].
Promowany do stopnia podpułkownika, został dowódcą kijowskiego pułku grenadierów. Wraz z nim brał udział w tłumieniu insurekcji kościuszkowskiej, za co 26 października 1795 roku został odznaczony Orderem Świętego Jerzego IV klasy (nr 621 na liście kawalerów Sudrawskiego oraz nr 1191 na liście Grigorowicza-Stiepanowa)[1][3][4].
Na początku 1798 roku Titow uzyskał stopień pułkownika i 18 sierpnia został mianowany dowódcą małorosyjskiego pułku grenadierów. 17 listopada tego samego roku został promowany na stopień generał-majora z przydziałem do dowództwa muromskiego pułku muszkieterów, jednak już następnego dnia został z nieznanych powodów przeniesiony w stan spoczynku. Do służby powrócił 6 marca 1799 roku i został mianowany dowódcą 5. pułku jegrów. 27 lipca 1800 roku ponownie przeszedł na emeryturę, jednak po wstąpieniu na tron cara Aleksandra I Titow ponownie został powołany do służby i 8 marca 1802 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy muromskiego pułku muszkieterów[1].
W latach 1806–1807 Titow brał udział w kampanii przeciwko francuzom w Prusach Wschodnich. W bitwie pod Iławą Pruską dowodził 3 Dywizją Piechoty i został ranny. 8 kwietnia 1807 roku został odznaczony Orderem św. Jerzego III klasy (nr 147 na liście kawalerów). Mimo ran, Titow powrócił do służby i w bitwie pod Heilsbergiem ponownie dowodził 3 Dywizją. Po zakończeniu wojny, w 1809 powrócił w stan spoczynku, jednak po rozpoczęciu napoleońskiej inwazji Rosji powrócił do służby jako organizator i dowódca korpusu pospolitego ruszenia z guberni penzeńskiej i symbirskiej. Titow nie brał udziału w walkach, dopiero w maju 1813 jego korpus wszedł w skład Armii Polskiej von Benningsena i podporządkowany korpusowi Piotra hr. Tołstoja. We wrześniu Titow stoczył swoją pierwszą walkę tej wojny i wziął udział w bitwie pod Dreznem. Następnie brał udział w walkach przeciwko wojskom francuskim oblegającym Magdeburg oraz w oblężeniu Hamburga[5][3][4][6].
Po ostatecznym pokonaniu Napoleona Titow powrócił do Rosji, zamieszkał w Penzie i w Moskwie. Zmarł w Moskwie 16 czerwca 1821, został pochowany na cmentarzu klasztoru Nowopasskiego[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Wołkow 2010 ↓, s.v. Титов.
- ↑ Bartoszewicz 1913 ↓, s. 199.
- ↑ a b Stiepanow i Grigorowicz 1869 ↓.
- ↑ a b Szabanow 2004 ↓, s.v. Титов.
- ↑ Biełousow 2009 ↓, s. 265–286.
- ↑ Kostjaszow i Kretinin 2001 ↓, s. 216.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
»Święta Insurrekcyja« w Warszawie, [w:] Kazimierz Bartoszewicz, Dzieje Insurekcji Kościuszkowskiej, Berlin-Wiedeń: Benjamin Harz, 1913, OCLC 10599661., reprint z 2002: Kazimierz Bartoszewicz, Powstania polskie 1794; Dzieje Insurekcji Kościuszkowskiej, Poznań: Kurpisz, 2002, ISBN 978-83-88841-17-0.- S.B. Biełousow, Пензенское ополчение в России и Европе в 1812-1814 гг., [w:] V.E. Anfiłatow (red.), Отечественная война 1812 года: источники, памятники, проблемы: материалы XV Международной научной конференции, 9-11 сентября 2008 г. [Otechestvennai︠a︡ voĭna 1812 goda--istochniki, pami︠a︡tniki, problemy. Materialy XV Mezhdunarodnoĭ nauchnoĭ konferent︠s︡ii, 9-11 senti︠a︡bri︠a︡ 2008 g.] [pdf], Możajsk: Государственный Бородинский военно-исторический музей-заповедник [Gos. Borodinskiĭ voenno-istoricheskiĭ muzeĭ-zapovednik], 2009, s. 265–286, ISBN 978-5-904363-05-5, OCLC 497240154 (ros.).
- Jurij Władimirowicz Kostjaszow, Giennadij Wiktorowicz Kretinin, Россияне в Восточной Пруссии: биографический словарь, Янтарный сказ, 2001 [dostęp 2017-07-13] (ros.).
- W.S. Stiepanow, N.I. Grigorowicz, В память столптняго юбилея императорскаго военнаго ордена святаго великомученника и побпдоносца Георгфя: 1769-1869 г., Sankt Petersburg: В.Д. Скарялин, 1869 (ros.).
- W.M. Szabanow, Военный орден Святого Великомученика и Победоносца Георгия. Именные списки 1769–1920. Биобиблиографический справочник [Voennyĭ orden svi︠a︡togo velikomuchenika i pobedonost︠s︡a Georgii︠a︡. Imennye spiski, 1769-1920: biobibliograficheskiĭ spravochnik], Moskwa: Русскій мір, 2004, ISBN 5-89577-059-2, OCLC 60386871 (ros.).
- Siergiej Władimirowicz Wołkow, Генералитет Российской империи. Энциклопедический словарь генералов и адмиралов от Петра I до Николая II [Generalitet Rossiĭskoĭ imperii: ėnt︠s︡iklopedicheskiĭ slovarʹ generalov i admiralov ot Petra I do Nikolai︠a︡ II], t. II: Л–Я, Moskwa: Centrpoligraf, 2010, ISBN 978-5-227-02054-3, OCLC 828892814 (ros.).
