Wierzba rokita

Wierzba rokita
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	malpigiowce
Rodzina	wierzbowate
Rodzaj	wierzba
Gatunek	wierzba płożąca
Podgatunek	wierzba rokita
	Nazwa systematyczna
	Salix repens L. subsp. rosmarinifolia (L.) Hartm.
Synonimy
	Salix rosmarinifolia L.; Salix repens subsp. rosmarinifolia (L.)Čelak;
	Salix rosmarinifolia L.; Salix repens subsp. rosmarinifolia (L.)Čelak;
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wierzba rokita, rokita (Salix repens L. subsp. rosmarinifolia (L.) Hartm.) – podgatunek wierzby płożącej z rodziny wierzbowatych. Według nowszych ujęć taksonomicznych jest to odrębny gatunek Salix rosmarinifolia L. Sp. pl. 2:1020. 1753^[3]. Występuje w Europie i w Azji^[3]. W Polsce głównie na niżu. Roślina pospolita.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój: Krzew osiągający do 1 m wysokości, słabo rozgałęziony, z pędami częściowo czołgającymi się pod ziemią.
Pędy: Gałązki wzniesione prosto do góry, cienkie i elastyczne, koloru czerwonobrunatnego. Pączki oraz zeszłoroczne pędy nieco omszone. Pączki drobne, okrągławe, nieco zaostrzone.
Liście: Podłużnie eliptyczne lub wąskolancetowate, o długości 15-45 mm, szerokość 4-8 razy mniejsza od długości. Pod spodem, a czasami i z wierzchu przylegająco, jedwabiście owłosione, płaskie, lub słabo podwinięte. Są całobrzegie i posiadają 8-16 par nerwów bocznych, słabo wystających po spodniej stronie. Przylistków zwykle brak (szybko odpadają). Liście nie czernieją podczas schnięcia.
Kwiat: Roślina dwupienna. Kwiaty zebrane w kwiatostany zwane kotkami. Kotki jajowato-kuliste, o długości 5-12 mm, bez szypułek (siedzące). Ich dwubarwne przysadki mają jasną lub purpurową nasadę, a górną część rdzawą lub czarną. W kotkach żeńskich owłosione słupki o czerwonych znamionach wyrastają na trzoneczku krótszym od zalążni. Szyjki słupka brak, lub jest bardzo krótka. W kotkach męskich pręciki o czerwonych, wolnych i zwykle nagich nitkach, miodniki (po 1 w każdym kwiatku) złocistożółte, jajowatego kształtu. Młode pylniki czerwone lub purpurowe, w czasie pylenia przybierają żółty kolor, potem stają się brunatne lub czarniawe.

Krzew, chamefit, nanofanerofit. Kwiaty pojawiają się przed rozwojem liści – od kwietnia do maja. Roślina owadopylna, miododajna i wiatrosiewna^[4]. Rośnie na terenach wilgotnych, torfowiskach, mokrych łąkach, rzadziej na piaskach i w widnych lasach sosnowych. Nanofanerofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl./O/All. Alnetea glutinosae i Ass. Betulo-Salicetum repentis^[5]. Liczba chromosomów 2n =38.

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-12-10] (ang.).
↑ ^a ^b Taxon: Salix rosmarinifolia L.. Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-03-01].
↑ Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

W. Kulesza: Klucz do oznaczania drzew i krzewów. Warszawa: PWRiL, 1955.
Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.