Wilgotnica torfowiskowa
_Bon_154472.jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
wilgotnica torfowiskowa |
| Nazwa systematyczna | |
| Hygrocybe helobia (Arnolds) Bon Docums Mycol. 6(no. 24): 43 (1976) | |
Wilgotnica torfowiskowa (Hygrocybe helobia (Arnolds) Bon) – gatunek grzybów z rodziny wodnichowatych (Hygrophoraceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hygrocybe, Hygrophoraceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1974 r. Eef Arnolds nadając mu nazwę Hygrophorus helobius. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1976 r. Marcel Bon, przenosząc go do rodzaju Hygrocybe[1].
- Hygrocybe miniatoalba (Pat.) F.H. Møller 1945
- Hygrophorus helobius Arnolds 1974
- Hygrophorus miniatoalbus Pat. 1913
- Pseudohygrocybe helobia (Arnolds) Kovalenko 1988
Nazwę polską nadała Barbara Gumińska w 1997 r[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 0,8–2,5 cm, kształt początkowo łukowaty z podwiniętym brzegiem, później płaskołukowaty, brzeg wygięty w dół, środek kapelusza nieco wklęsły. Brzegi w niektórych miejscach pofalowane, ale bez prążkowania. Powierzchnia matowa, sucha, chropowata, u młodych okazów szkarłatnopomarańczowa, u starszych lub wysychających żółtopomarańczowa. Charakterystyczną cechą są odstające łuski o barwie takiej jak kapelusz, lub jaśniejszej, szczególnie liczne na szczycie kapelusza[4]
Szerokie i szeroko przyrośnięte lub zbiegające ząbkiem. U młodych okazów są białe z różowym odcieniem, później jasnożółte. Ostrza blaszek bywają pofałdowane[5]. Niektóre źródła podają, że rozkruszone blaszki mają zapach czosnku[6].
Wysokość 2–4 cm, średnica 2–4 mm, walcowy, kruchy, w środku pusty, czasami wygięty lub spłaszczony. Powierzchnia gładka, sucha, górą o barwie pomarańczowoczerwonej, dołem jaśniejszy – żółtopomarańczowy[4].
Cienki, kruchy,żółtopomarańczowy, nie zmieniający barwy po uszkodzeniu. Smak i zapach niewyraźny[4].
Biały. Zarodniki bezbarwne, elipsoidalne, gładkie, z kilkoma kroplami, nieamyloidalne. Mają rozmiar 8–10 × 5–6 μm[6].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Występuje tylko w Europie[7]. W Polsce gatunek dość rzadki[3].
Owocniki wytwarza od lipca do października. Rośnie w lasach wśród mchów, na łąkach i na torfowiskach[3], także czasami na wrzosowiskach, śródleśnych polanach i na świeżo przyciętych trawnikach[6].
Znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Według niektórych źródeł prawdopodobnie grzyb mikoryzowy współżyjący z trawami, według innych saprotrof żyjący na martwych korzeniach traw, ale być może także współżyje z mchami[6]. Grzyb niejadalny[5].
Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]
W Polsce występuje kilka gatunków wilgotnic, których wspólną cechą jest czerwona barwa, drobne rozmiary i łuseczkowaty kapelusz. Głównymi morfologicznymi cechami umożliwiającymi ich rozróżnienie są: blaszki, łuseczki kapelusza i subtelne różnice w ubarwieniu[4][5].
- wilgotnica czerwona (Hygrocybe coccineocremata). Łuseczki kapelusza są ciemniejsze od niego: mają barwę od brązowej do czarnej,
- wilgotnica purpurowa (Hygrocybe miniata). Łuski kapelusza tej samej co on barwy, lub jaśniejsze, blaszki pomarańczowoczerwone,
- wilgotnica szkarłatna (Hygrocybe coccinea). Na kapeluszu włókienka promieniście wrośnięte, blaszki o barwie od czerwonopomarańczowej do żółtopomarańczowej,
- wilgotnica lejkowata (Hygrocybe cantharellus). Kapelusz pomarańczowoczerwony, łuski tej barwy co kapelusz, lub jaśniejsze.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum. [dostęp 2014-09-01]. (ang.).
- ↑ Species Fungorum. [dostęp 2013-10-20]. (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d Barbara Gumińska: Flora Polska (Flora of Poland). Grzyby (Mycota). Tom XXVI. Wodnichowate (Hygrophoraceae). Kraków: Uniwersytet Jagielloński, Instytut Botaniki, 1997. ISBN 978-83-245-9550-1.
- ↑ a b c Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
- ↑ a b c d Hygrocybe helobia. [dostęp 2014-08-30].
- ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2014-09-01].