Wojciech Pohoski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojciech Pohoski
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

21 kwietnia 1898
Berdyczów

Data i miejsce śmierci

16 października 1959
Clwyd

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

7 Pułk Ułanów Lubelskich,
Polski Korpus Przysposobienia i Rozmieszczenia

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku,
kwatermistrz

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Wojciech Pohoski (ur. 9 kwietnia?/21 kwietnia 1898 w Berdyczowie, zm. 16 października 1959 w Clwyd) – major kawalerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 21 kwietnia 1898 w Berdyczowie, w rodzinie Macieja Augusta[1].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Za swoje czyny wojenne otrzymał Order Virtuti Militari. Będąc w stopniu podporucznika jako osadnik wojskowy otrzymał ziemię w majątku Ochnówka (gmina Werba)[2]. Został awansowany do stopnia porucznika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 września 1920[3][4][5]. W latach 20. i 30. był oficerem 7 pułku ułanów (Mińsk Mazowiecki)[6][7][8][9][10][11]. Został awansowany do stopnia rotmistrza kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929[12]. Na stopień majora awansował ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 28. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[13][14]. W marcu 1939 na stanowisku dowódcy szwadronu zapasowego[15].

Po wybuchu II wojny światowej w kampanii wrześniowej pełnił funkcję zastępcy dowódcy 7 pułku ułanów[16]. Później został oficerem Polskich Sił Zbrojnych. W strukturze Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia sprawował stanowisko kwatermistrza 45 Grupy Brygadowej w Blackshaw Moor Camp koło Leek. W 1957 roku został awansowany na podpułkownika kawalerii[17]. Od czerwca 1958 zamieszkał w Polskim Osiedlu w Penrhos[18].

Zmarł w 1959 w Clwyd (Walia)[19]. Pochowany na cmentarzu w Wrexham w Walii (kwatera H, gr.14900)[20].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-07-17].
  2. Ochnówka. wolyn.ovh.org. [dostęp 2017-03-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-29)].
  3. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 687.
  4. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 609.
  5. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 356.
  6. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 613.
  7. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 555.
  8. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 296.
  9. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 634.
  10. Stanisław Maria Jankowski: Kasztanka Pana Marszałka. muzeumpilsudski.pl. [dostęp 2017-03-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-26)].
  11. 7. Pułk Ułanów Lubelskich. minskmaz.com. [dostęp 2017-03-26].
  12. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 153.
  13. Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 381.
  14. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 131.
  15. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 693.
  16. Tadeusz Jurga, Władysław Karbowski: Armia „Modlin” 1939. s. 456.
  17. Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 6, Nr 4 z 30 czerwca 1969. 
  18. Karolina Grodziska: Polskie groby na cmentarzach w północnej Walii. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2004, s. 102. ISBN 83-88857-87-8.
  19. Wojciech Pohoski. ancestry.co.uk. [dostęp 2017-03-26]. (ang.).
  20. Grodziska i Karolina 2004 ↓, s. 117.
  21. Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 4, Nr 1 z 9 maja 1956.  przyznany przez Prezydenta RP na uchodźstwie „za zasługi w pracy społecznej i niepodległościowej”.
  22. M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 33 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  23. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  24. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 241.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]