Zadnia Jagnięca Szczerbina
 Zadnia Jagnięca Szczerbina na prawo od podpisanych Zadnich Jagnięcych Kopek | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
ok. 2080 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°13′07,7″N 20°12′36,9″E/49,218806 20,210250
| |
Zadnia Jagnięca Szczerbina (słow. Zadná jahňacia štrbina, Západná jahňacia štrbina, niem. Hintere Weißseescharte[1], Gemsenscharte[2]) – wąska przełęcz w słowackiej części Tatr Wysokich, położona na wysokości ok. 2080 m w górnym fragmencie Koziej Grani – południowo-wschodniej grani Jagnięcego Szczytu. Oddziela kopułę szczytową Jagnięcego Szczytu na północnym zachodzie od Zadnich Jagnięcych Kopek na południowym wschodzie. Siodło ma tylko metr szerokości[2].
Stoki północno-wschodnie opadają z przełęczy do Doliny Białych Stawów, południowe – do Doliny Jagnięcej. W tych pierwszych znajdują się piargi i trawiaste zachody. Na południe zbiega z przełęczy natomiast trawiasto-skalista rynna, pod którą położone są usypiska[2].
Na Zadnią Jagnięcą Szczerbinę, podobnie jak na inne obiekty w Koziej Grani, nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie na siodło wprost znad Żółtego Stawku w Dolinie Białych Stawów, trudniejsza (II w skali UIAA) jest droga rynną od strony Jagnięcego Stawku w Dolinie Jagnięcej[2].
Pierwsze znane wejścia:
- letnie – Samuel Weber i pasterz Michael Mlinárcsik, 28 lipca 1890 r., przy zejściu z Jagnięcego Szczytu,
- zimowe – László Jurán, V. Jurán i Ernő Piovarcsy, 24 marca 1929 r., przy przejściu granią.
Wcześniej na przełęczy bywali myśliwi polujący na kozice[2].
Dawniej przełęcz nazywana była Zachodnią Jagnięcą Szczerbiną lub błędnie Zadnią Jagnięcą Przełączką[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2014-01-22].
- ↑ a b c d e f Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIV. Czerwona Turnia – Przełęcz pod Kopą. Warszawa: Sport i Turystyka, 1984, s. 184–185. ISBN 83-217-2472-8.