Zenon Starkiewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zenon Starkiewicz
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

7 stycznia 1906
Kowno

Data śmierci

5 lipca 1993

Przebieg służby
Lata służby

przed 1925 – 1947

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

1 Batalion Strzelców Karpackich

Stanowiska

dowódca batalionu piechoty

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi

Zenon Starkiewicz (ur. 7 stycznia 1906 w Kownie, zm. 5 lipca 1993) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. Prezydent RP na Uchodźstwie, August Zaleski w 1963 mianował go pułkownikiem piechoty.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 7 stycznia 1906 w Kownie[1]. W 1925 został słuchaczem Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie. 11 sierpnia 1927 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1927 w korpusie oficerów łączności. 27 października 1928, po ukończeniu szkoły, otrzymał pierwszą lokatę i przydział do pułku radiotelegraficznego w Warszawie[2]. 15 sierpnia 1929 awansował na porucznika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1929 i 1. lokatą w korpusie oficerów łączności[3]. 27 czerwca 1935 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 21. lokatą w korpusie oficerów łączności[4]. W latach 1936–1938 był słuchaczem XVII Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 26 lipca 1939 został przydzielony do sztabu Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej na stanowisko dowódcy łączności. W składzie tej brygady walczył w kampanii wrześniowej[5]. W maju 1940 walczył w kampanii norweskiej, będąc oficerem Oddziału III Sztabu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich[6]. 16 listopada tego roku przybył z 10 Brygady Kawalerii Pancernej do 1 batalionu strzelców podhalańskich[7]. Dowódca 10 BKPanc gen. bryg. Stanisław Maczek udzielił mu pochwały za okres służby w brygadzie[8]. 20 listopada dowódca 1 bsp ppłk dypl. Władysław Dec wyznaczył go na stanowisko I adiutanta[9].

W 1944, w czasie kampanii włoskiej dowodził 1 batalionem strzelców karpackich.

Prezydent RP na Uchodźstwie, August Zaleski mianował go pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 19 marca 1963 w korpusie oficerów piechoty[10]. 2 października 1967 będąc urzędnikiem brytyjskiej służby cywilnej, zamieszkałym w Londynie przy 18 York House Highbury Crescent, został naturalizowany[11]. Zmarł 5 lipca 1993[12].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne - Zenon Starkiewicz Kolekcja Akt Personalych i Odznaczeniowych [dostęp 2022-02-23].
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 629.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 274, 762.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 78.
  5. ↑ Zaleski 1988 ↓, s. 23, 273.
  6. ↑ Majorkiewicz 1957 ↓, s. 196.
  7. ↑ Rozkazy dzienne (cz. 1) 1940 ↓, s. 37.
  8. ↑ Rozkazy dzienne (cz. 1) 1940 ↓, s. 39.
  9. ↑ Rozkazy dzienne (cz. 1) 1940 ↓, s. 43.
  10. ↑ Dembiński 1969 ↓, s. 6.
  11. ↑ The London Gazette nr 44459 z 23 listopada 1967, s. 12823.
  12. ↑ Karolina Grodziska, Polskie groby na cmentarzach Londynu, Tom 2, 2001.
  13. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 508.
  14. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 17, Nr 4 z 15 września 1961 „za zasługi na polu pracy w organizacjach wojskowych”. 
  15. ↑ M.P. z 1939 r. nr 119, poz. 280 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zenon_Starkiewicz&oldid=66420349”