İsmet İnönü
| ||
![]() | ||
Pełne imię i nazwisko | Mustafa İsmet İnönü | |
Data i miejsce urodzenia | 24 września 1884 Izmir, Imperium Osmańskie | |
Data i miejsce śmierci | 25 grudnia 1973 Ankara, Turcja | |
2. Prezydent Republiki Turcji | ||
Okres | od 11 listopada 1938 do 22 maja 1950 | |
Przynależność polityczna | Republikańska Partia Ludowa | |
Poprzednik | Mustafa Kemal Atatürk | |
Następca | Celâl Bayar | |
1. Premier Republiki Turcji | ||
Okres | od 1 listopada 1923 do 21 listopada 1924 | |
Przynależność polityczna | Republikańska Partia Ludowa | |
Poprzednik | Fethi Okyar | |
Następca | Fethi Okyar | |
Premier Turcji | ||
Okres | od 6 marca 1925 do 25 października 1937 | |
Przynależność polityczna | Republikańska Partia Ludowa | |
Poprzednik | Fethi Okyar | |
Następca | Celâl Bayar | |
Premier Turcji | ||
Okres | od 20 listopada 1961 do 20 lutego 1965 | |
Przynależność polityczna | Republikańska Partia Ludowa | |
Poprzednik | Cemal Gürsel | |
Następca | Suat Hayri Ürgüplü | |
Minister spraw zagranicznych Turcji | ||
Okres | od 1922 do 1924 | |
Przynależność polityczna | Partia Ludowa | |
Poprzednik | Yusuf Kemal Bey | |
Następca | Şükrü Kaya | |
![]() | ||
Odznaczenia | ||
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
| ||
generał-pułkownik | ||
Data i miejsce urodzenia | 24 września 1884 Izmir | |
Data i miejsce śmierci | 25 grudnia 1973 Ankara | |
Przebieg służby | ||
Lata służby | 1893-1920 (Imperium Osmańskie) 1920-1927 (Turecki Rząd Narodowy i Republika Turcji) | |
Siły zbrojne | ![]() ![]() ![]() | |
Główne wojny i bitwy | I wojna bałkańska II wojna bałkańska I wojna światowa | |
![]() |

Mustafa İsmet İnönü (ur. 24 września 1884 w Izmirze, zm. 25 grudnia 1973 w Ankarze) – turecki wojskowy w stopniu generała, polityk, premier i drugi (po śmierci Kemala Ataturka) prezydent Turcji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był zawodowym żołnierzem, w 1908 uczestniczył w rewolucji młodotureckiej. W latach 1922–1924 był ministrem spraw zagranicznych. Od 1923 do 1924 i ponownie od 1925 do 1937 był premierem. Od 1938 do 1950 był prezydentem. W trakcie II wojny światowej prowadził politykę neutralności i równowagi: 19 października 1939 Turcja zawarła sojusz z Wielką Brytanią i Francją, lecz 18 czerwca 1941 podpisała układ o nieagresji z Niemcami. W 1943 nastąpiło ponowne zbliżenie z aliantami, a prezydent İnönü spotkał się z Rooseveltem i Churchillem w Kairze w dniach 4–7 grudnia 1943, gdzie przywódcy obydwu mocarstw proponowali Turcji przystąpienie do wojny z Niemcami. Ostatecznie jednak Turcja wojnę Niemcom wypowiedziała dopiero 23 lutego 1945. Od 1946 był przewodniczącym Republikańskiej Partii Ludowej. W latach 1950–1960 był przywódcą opozycji. Od 1961 do 1965 był ponownie premierem.
W 1926 urodził mu się syn Erdal, który w latach 80. i 90. był przywódcą Socjaldemokratycznej Partii Ludowej (SHP), a następnie wicepremierem i ministrem spraw zagranicznych współczesnej Turcji.
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- podporucznik – 1 września 1903[1]
- porucznik – 2 stycznia 1905
- kapitan – 26 września 1906
- starszy kapitan – 25 września 1908
- major – 26 kwietnia 1912
- podpułkownik – 23 listopada 1914
- pułkownik – 14 grudnia 1915
- generał-major – 10 stycznia 1921
- generał-porucznik – 31 sierpnia 1922
- generał-pułkownik – 30 sierpnia 1926[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rütbeleri ve Atanma Tarihleri – İnönü Vakfı, İsmet İnönü, İsmet İnönü Kimdir, İsmet İnönü Hayatı, İsmet İnönü Resimleri, www.ismetinonu.org.tr [dostęp 2020-07-09] (tur.).
- ↑ Rütbeleri ve Atanma Tarihleri – İnönü Vakfı, İsmet İnönü, İsmet İnönü Kimdir, İsmet İnönü Hayatı, İsmet İnönü Resimleri, www.ismetinonu.org.tr [dostęp 2020-07-09] (tur.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- İsmet İnönü
- F. Ahamad, The Turkish Experiment in Democracy 1950–1975, 1979
- B. Lewis, The Emergence of Modern Turkey, 1961
- K. H. Karpat, Turkey’s Politics; The Transition to a Multiparty System, Princeton (New Jersey), 1959
- Alan Palmer, Kto jest kim w polityce. Świat od roku 1860, Wydawnictwo Magnum, Warszawa, 1998, przeł. Wiesław Horabik, Tadeusz Szafrański, s. 194–195
- F. G. Weber, The Evasice Neutral, Columbus, Mo., 1979
|
|