İsmet İnönü
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 24 września 1884 Izmir, Imperium Osmańskie | |
| Data i miejsce śmierci | 25 grudnia 1973 Ankara, Turcja | |
| Minister spraw zagranicznych Turcji | ||
| Okres | od 1922 do 1924 | |
| Poprzednik | Yusuf Kemal Bey | |
| Następca | Şükrü Kaya | |
| Premier Turcji | ||
| Okres | od 1923 do 1924 | |
| Poprzednik | Fethi Okyar | |
| Następca | Fethi Okyar | |
| Premier Turcji | ||
| Okres | od 1925 do 1937 | |
| Poprzednik | Fethi Okyar | |
| Następca | Celâl Bayar | |
| Prezydent Turcji | ||
| Okres | od 11 listopada 1938 do 22 maja 1950 | |
| Poprzednik | Mustafa Kemal Atatürk | |
| Następca | Celâl Bayar | |
| Premier Turcji | ||
| Okres | od 1961 do 1965 | |
| Poprzednik | Cemal Gürsel | |
| Następca | Suat Hayri Ürgüplü | |
| ||
Mustafa İsmet İnönü (ur. 24 września 1884 w Izmirze, zm. 25 grudnia 1973 w Ankarze) – turecki wojskowy w stopniu generała, polityk, premier i drugi (po śmierci Kemala Ataturka) prezydent Turcji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był zawodowym żołnierzem, w 1908 uczestniczył w rewolucji młodotureckiej. W latach 1922–1924 był ministrem spraw zagranicznych. Od 1923 do 1924 i ponownie od 1925 do 1937 był premierem. Od 1938 do 1950 był prezydentem. W trakcie II wojny światowej prowadził politykę neutralności i równowagi: 19 października 1939 Turcja zawarła sojusz z Wielką Brytanią i Francją, lecz 18 czerwca 1941 podpisała układ o nieagresji z Niemcami. W 1943 nastąpiło ponowne zbliżenie z aliantami, a prezydent İnönü spotkał się z Rooseveltem i Churchillem w Kairze w dniach 4–7 grudnia 1943, gdzie przywódcy obydwu mocarstw proponowali Turcji przystąpienie do wojny z Niemcami. Ostatecznie jednak Turcja wojnę Niemcom wypowiedziała dopiero 23 lutego 1945. Od 1946 był przewodniczącym Republikańskiej Partii Ludowej. W latach 1950–1960 był przywódcą opozycji. Od 1961 do 1965 był ponownie premierem.
W 1926 urodził mu się syn Erdal, który w latach 80. i 90. był przywódcą Socjaldemokratycznej Partii Ludowej (SHP), a następnie wicepremierem i ministrem spraw zagranicznych współczesnej Turcji.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- İsmet İnönü
- F. Ahamad, The Turkish Experiment in Democracy 1950–1975, 1979
- B. Lewis, The Emergence of Modern Turkey, 1961
- K. H. Karpat, Turkey's Politics; The Transition to a Multiparty System, Princeton (New Jersey), 1959
- Alan Palmer, Kto jest kim w polityce. Świat od roku 1860, Wydawnictwo Magnum, Warszawa, 1998, przeł. Wiesław Horabik, Tadeusz Szafrański, s. 194–195
- F. G. Weber, The Evasice Neutral, Columbus, Mo., 1979
| ||||||
| ||||||
