Adolf Humeniuk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adolf Humeniuk
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

24 czerwca 1918
Kołomyja

Data i miejsce śmierci

25 sierpnia 1963
okolice Piły

Przebieg służby
Lata służby

1940–1963

Siły zbrojne

Armia Czerwona
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

6 Pułk Czołgów Ciężkich
11 Dywizja Zmechanizowana
20 Warszawska Dywizja Pancerna

Stanowiska

dowódca pułku pancernego
dowódca dywizji

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal za Warszawę 1939–1945 Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 Medal 10-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”

Adolf Humeniuk (ur. 24 czerwca 1918 r. w Kołomyi, zm. 25 sierpnia 1963) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Michała, podoficera zawodowego WP i Zofii z Lipińskich. W latach 1927-1931 ukończył 4 klasy szkoły podstawowej w Kołomyi, a następnie kontynuował naukę w Państwowym Gimnazjum Humanistycznym we Lwowie, gdzie w 1937 zdał maturę. W listopadzie 1940 został wcielony do Armii Czerwonej. Służył w stopniu szeregowego, a następnie starszego szeregowego - zwiadowcy w 136 Pułku Artylerii Ciężkiej w Tbilisi. Po napaści Niemiec na ZSRR przeniesiony do 13 samodzielnej kolumny pracy przy 326 Zakaukaskim Wojskowym Zarządzie Budownictwa, gdzie był zatrudniony jako ślusarz. Następnie brał udział w walkach na terenie Kaukazu.

Od 2 września 1943 został powołany do służby w Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR. Został skierowany do Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej i po ukończeniu nauki 1 stycznia 1944 został promowany do stopnia chorążego w korpusie oficerów wojsk pancernych. Został przydzielony do 2 pułku czołgów 1 Brygady Pancernej 1 Armii WP na stanowisku dowódcy czołgu. Brał udział w walkach na szlaku bojowym przez Lublin, Dęblin i Warkę. Od kwietnia 1945 jako dowódca plutonu czołgów 2 Brygady Pancernej 1 Korpusu Pancernego brał udział w walkach na szlaku bojowym: Myślibórz, Nysa, Budziszyn, Drezno i Mielnik.

Po wojnie był dowódcą kompanii w 2 pułku czołgów 2 Brygady Pancernej. W marcu 1946 został zastępcą dowódcy 1 Batalionu Rozpoznawczego do spraw liniowych, a od maja 1946 był szefem sztabu 1 Warszawskiego Samodzielnego Batalionu Rozpoznawczego 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. W kwietniu 1947 został zastępcą szefa sztabu 2 pułku czołgów ds. taktyczno-wyszkoleniowych, a w sierpniu 1947 został szefem sztabu pułku. W latach 1947-1948 przebywał na kursie doskonalenia oficerów broni pancernej szczebla szefów sztabu i dowódców pułku przy Oficerskiej Szkole Broni Pancernej. Po ukończeniu kursu w lipcu 1948 powrócił na stanowisko szefa sztabu pułku, a od października 1949 był pomocnikiem dowódcy 6 pułku czołgów ciężkich we Wrocławiu do spraw wyszkolenia. Od lipca 1951 do października 1953 był dowódcą 6 pułku czołgów ciężkich.

W latach 1953-1954 był słuchaczem Kursu Doskonalenia Dowódców w Akademii Sztabu Generalnego WP. Od 3 listopada 1954 do 19 listopada 1956 dowódca 11 Dywizji Zmechanizowanej w Żaganiu.

Od listopada 1956 do grudnia 1958 był słuchaczem Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. J. Woroszyłowa w Moskwie. Po powrocie do kraju w grudniu 1958 został dowódcą 20 Dywizji Pancernej w Szczecinku. 6 października 1962 na mocy uchwały Rady Państa PRL otrzymał nominację na stopień generała brygady. Nominację wręczył mu 12 października 1962 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki.

Zginął śmiercią tragiczną wraz z synem Michałem w dniu 25 sierpnia 1963 w wypadku drogowym koło Piły (samochód prowadzony przez generała wjechał pod pociąg). Pochowany 28 sierpnia 1963 na Cmentarzu Wojskowym (Rakowickim) w Krakowie (kwatera 5 woj.-płd.-16)[1].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Mieszkał w Szczecinku. Od 1948 żonaty z Krystyną z domu Sokół (1922-1996). Małżeństwo miało syna Michała (1955-1963) i córkę Ludmiłę Marię[2].

Grób gen. Adolfa Humeniuka na cmentarzu przy Prandoty

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Adolf Humeniuk. rakowice.eu. [dostęp 2018-08-22].
  2. J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 543

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • "Wojskowy Przegląd Historyczny" nr 1 z 1964 r., s. 383
  • "Głos Koszaliński", 27 sierpnia 1963 r., s. 2
  • "Żołnierz Wolności", 27 sierpnia 1963 r., s. 2
  • W. Chłopek – "11 Lubuska Dywizja Kawalerii Pancernej. Zarys dziejów", Wyd. Żagań 2005 r., s. 155
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 541-543.