André Pirro

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
André Pirro
Ilustracja
André Pirro, 1880
Imię i nazwisko

André Gabriel Edme Pirro

Data i miejsce urodzenia

12 lutego 1869
Saint-Dizier

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

11 listopada 1943
Paryż

Instrumenty

organy

Gatunki

muzyka poważna, muzyka dawna

Zawód

muzykolog, organista

Multimedia w Wikimedia Commons

André Gabriel Edme Pirro[1][2], także Pirot, Pirrot[1] (ur. 12 lutego 1869 w Saint-Dizier, zm. 11 listopada 1943 w Paryżu[1][2]) – francuski muzykolog i organista.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem organisty Jeana Pirro[1][2]. Muzyki uczył się u ojca, następnie wyjechał do Paryża, gdzie był organistą w Collège Stanislas[2]. W latach 1889–1891 studiował w Konserwatorium Paryskim u Césara Francka i Charles’a-Marie Widora[1][2]. Studiował też prawo na Sorbonie[1][2]. W latach 1898–1899 studiował na wydziale humanistycznym uniwersytetu w Nancy[1][2]. W 1907 roku uzyskał w Paryżu doktorat na podstawie pracy L’Éstetique de Jean-Sébastien Bach[1][2].

Od 1896 roku wykładał w Schola Cantorum de Paris[1][2]. Od 1900 do 1904 roku był organistą w paryskim kościele Saint-Jean-Baptiste de Belleville[1][2]. W latach 1904–1914 był wykładowcą École de Hautes Études Sociales[1][2]. Od 1912 do 1937 roku wykładał historię muzyki na Sorbonie[1][2], zorganizował tam pierwsze we Francji seminarium muzykologiczne[1]. Do grona jego studentów należeli Dragan Plamenac, Armand Machabey, Marc Pincherle i Yvonne Rokseth[2].

Zajmował się przede wszystkim muzyką dawną, był znawcą twórczości Johanna Sebastiana Bacha[1]. W swoich badaniach nad estetyką propagował popularne tezy ówczesnej hermeneutyki muzycznej[1]. W kręgu jego zainteresowań znajdowała się muzyka wieków XIV–XVI, zajmował się paleografią i krytyką źródłową[1]. Był autorem licznych artykułów naukowych poświęconych muzyce organowej i zagadnieniom jej wykonawstwa[1].

Wybrane prace[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

  • L’Orgue de Jean-Sébastien Bach (Paryż 1895)
  • J.-S. Bach (Paryż 1906, 2. wyd. 1949)
  • Descartes et la musique (Paryż 1907)
  • Dietrich Buxtehude (Paryż 1913)
  • Schütz (Paryż 1913)
  • Jean Sébastien Bach auteur comique (Madryt 1915)
  • Les Clavecinistes: Étude critique (Paryż 1924)
  • La Musique a Paris sous le régne de Charles VI, 1380–1422 (Strasburg 1930)
  • Histoire de la musique de la fin du XVIe siècle à la fin du XVIe (Paryż 1940)
  • Mélanges: Recueil d’articles publié sous le patronage de la Société française de musicologie (Genewa 1971)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 118. ISBN 978-83-224-0837-7.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2806. ISBN 0-02-865529-X.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=André_Pirro&oldid=71346337”