André Pirro
 André Pirro, 1880 | |
| Imię i nazwisko |
André Gabriel Edme Pirro |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
André Gabriel Edme Pirro[1][2], także Pirot, Pirrot[1] (ur. 12 lutego 1869 w Saint-Dizier, zm. 11 listopada 1943 w Paryżu[1][2]) – francuski muzykolog i organista.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem organisty Jeana Pirro[1][2]. Muzyki uczył się u ojca, następnie wyjechał do Paryża, gdzie był organistą w Collège Stanislas[2]. W latach 1889–1891 studiował w Konserwatorium Paryskim u Césara Francka i Charles’a-Marie Widora[1][2]. Studiował też prawo na Sorbonie[1][2]. W latach 1898–1899 studiował na wydziale humanistycznym uniwersytetu w Nancy[1][2]. W 1907 roku uzyskał w Paryżu doktorat na podstawie pracy L’Éstetique de Jean-Sébastien Bach[1][2].
Od 1896 roku wykładał w Schola Cantorum de Paris[1][2]. Od 1900 do 1904 roku był organistą w paryskim kościele Saint-Jean-Baptiste de Belleville[1][2]. W latach 1904–1914 był wykładowcą École de Hautes Études Sociales[1][2]. Od 1912 do 1937 roku wykładał historię muzyki na Sorbonie[1][2], zorganizował tam pierwsze we Francji seminarium muzykologiczne[1]. Do grona jego studentów należeli Dragan Plamenac, Armand Machabey, Marc Pincherle i Yvonne Rokseth[2].
Zajmował się przede wszystkim muzyką dawną, był znawcą twórczości Johanna Sebastiana Bacha[1]. W swoich badaniach nad estetyką propagował popularne tezy ówczesnej hermeneutyki muzycznej[1]. W kręgu jego zainteresowań znajdowała się muzyka wieków XIV–XVI, zajmował się paleografią i krytyką źródłową[1]. Był autorem licznych artykułów naukowych poświęconych muzyce organowej i zagadnieniom jej wykonawstwa[1].
Wybrane prace
[edytuj | edytuj kod](na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
- L’Orgue de Jean-Sébastien Bach (Paryż 1895)
- J.-S. Bach (Paryż 1906, 2. wyd. 1949)
- Descartes et la musique (Paryż 1907)
- Dietrich Buxtehude (Paryż 1913)
- Schütz (Paryż 1913)
- Jean Sébastien Bach auteur comique (Madryt 1915)
- Les Clavecinistes: Étude critique (Paryż 1924)
- La Musique a Paris sous le régne de Charles VI, 1380–1422 (Strasburg 1930)
- Histoire de la musique de la fin du XVIe siècle à la fin du XVIe (Paryż 1940)
- Mélanges: Recueil d’articles publié sous le patronage de la Société française de musicologie (Genewa 1971)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 118. ISBN 978-83-224-0837-7.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2806. ISBN 0-02-865529-X.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- André Pirro – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project