Anatolij Tymoszczuk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Anatolij Tymoszczuk
Анатолій Тимощук
Ilustracja
Anatolij Tymoszczuk w 2017 roku
Pełne imię i nazwisko

Anatolij Ołeksandrowycz Tymoszczuk

Data i miejsce urodzenia

30 marca 1979
Łuck, ZSRR

Wzrost

181 cm

Pozycja

pomocnik

Informacje klubowe
Klub

Zenit Petersburg (asystent)

Kariera juniorska
Lata Klub
1985–1993 Wołyń Łuck
1993–1995 SportInternat Kijów
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1995–1997 Wołyń Łuck 62 (8)
1998–2007 Szachtar Donieck 227 (32)
2007–2009 Zenit Petersburg 67 (10)
2009–2013 Bayern Monachium 86 (4)
2013–2015 Zenit Petersburg 33 (0)
2015–2016 Kajrat Ałmaty 34 (1)
W sumie: 509 (55)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
 Ukraina U-21 7 (1)
2000–2016  Ukraina 144 (4)
W sumie: 151 (5)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2017– Zenit Petersburg (asystent)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Anatolij Ołeksandrowycz Tymoszczuk (ukr. Анатолій Олександрович Тимощук; ur. 30 marca 1979 w Łucku) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika, wielokrotny reprezentant Ukrainy. Od 2017 roku jest asystentem trenera Zenitu Petersburg.

Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Wychowanek klubu Wołyń Łuck, w składzie którego 10 września 1995 roku debiutował w Mistrzostwach Ukrainy. Pierwszy trener Wołodymyr Bajsarowycz. Po dwóch sezonach zimą 1998 roku przeniósł się do Szachtara Donieck. Na początku 2002 roku został kapitanem drużyny.

W sierpniu 2006 roku, Tymoszczuk wraz z Szachtarem dwukrotnie zmierzył się z Legią Warszawa w eliminacjach do Ligi Mistrzów. Szachtar wygrał w pierwszym meczu 1:0, a w rewanżu zwycięstwo 3:2 dało awans Ukraińcom.

27 lutego 2007 roku, kapitan Szachtara przeszedł do rosyjskiego Zenitu Petersburg za 30 milionów dolarów. Już na początku kariery w tym klubie otrzymał opaskę kapitana.

29 sierpnia 2008 roku wraz ze swoją drużyną klubową zdobył Superpuchar Europy, pokonując Manchester United 2:1. Na swoim koncie ma również triumf w Pucharze UEFA i jeden tytuł mistrza Rosji.

Od lipca 2009 roku Tymoszczuk był graczem Bayernu Monachium. Po zdobyciu z klubem Ligi Mistrzów w 2013 roku jako wolny agent odszedł z Bayernu i powrócił do Zenitu Petersburg podpisując z rosyjskim klubem dwuletni kontrakt[1]. Grał z numerem 44[2]. Po wygaśnięciu kontraktu latem 2015 opuścił Zenit[3]. 5 lipca 2015 roku podpisał półtoraroczny kontrakt z Kajratem Ałmaty[4][5][6]. W listopadzie 2016 roku po wygaśnięciu kontraktu opuścił Kajrat[7].

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

26 marca 2000 roku Anatolij Tymoszczuk debiutował w reprezentacji Ukrainy w wygranym 1:0 meczu towarzyskim z Bułgarią, grając do 61 minuty, kiedy to został zmieniony.

22 grudnia 2005 roku wziął udział w Meczu Przeciwko Ubóstwu, który odbył się na LTU Arena w Düsseldorfie w Niemczech. Wówczas to zespół przyjaciół Zidane’a, w którym grał Tymoszczuk, pokonał drużynę przyjaciół Ronaldo 4:2.

Doświadczony zawodnik wziął udział w Mistrzostwach Świata w 2006 roku w Niemczech, gdzie z zespołem Ukrainy doszedł do przegranego 0:3 ćwierćfinału z Włochami.

11 października 2010 roku Tymoszczuk rozegrał swój setny mecz reprezentacyjny, którym było przegrane 0:2 spotkanie z Brazylią[8]. Jest drugim po Andriju Szewczence ukraińskim piłkarzem, któremu udało się zaliczyć 100 występów, za co otrzymał nagrodę od UEFA[9]

Tymoszczuk zagrał we wszystkich trzech meczach fazy grupowej na Mistrzostwach Europy w 2012 roku w Polsce i w Ukrainie. W ostatnim meczu z Anglią wyszedł w podstawowej jedenastce z opaską kapitana.

W sierpniu 2016 roku zakończył reprezentacyjną karierę, mając na koncie 144 rozegrane mecze (rekord Ukrainy) i 4 strzelone gole[10].

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

11 lutego 2017 roku Tymoszczuk otrzymał licencję trenerską PRO po uczestnictwie w programie szkoleniowym UEFA[11]. 17 marca 2017 roku dołączył do sztabu trenerskiego Zenitu Petersburg w charakterze asystenta trenera[12].

Kontrowersje[edytuj | edytuj kod]

Po inwazji Rosji na Ukrainę w lutym 2022 roku Anatolij Tymoszczuk nie zrezygnował z pracy asystenta trenera w Zenicie Petersburg, a także nie potępił samej inwazji[13]. Jedyną reakcją Tymoszczuka na rosyjską agresję było oświadczenie, że z powodu nałożonych na Rosję sankcji nie będzie w stanie płacić alimentów na swoje dwie córki[14].

Jego postawa wzbudziła na Ukrainie wiele krytyki[13]. W związku z nią 11 marca 2022 roku Ukrajinśka asociacija futbołu pozbawiła Tymoszczuka:

  • licencji trenerskiej nabytej w UAF,
  • wszelkich nagród i tytułów honorowych,
  • wszystkich tytułów i medali za mistrzostwo, Puchar i Superpuchar Ukrainy,
  • obecności w oficjalnym rejestrze piłkarzy kadry narodowej,
  • możliwości prowadzenia jakiejkolwiek działalności piłkarskiej w Ukrainie na okres dożywotni[15][16][17].

Były agent Tymoszczuka przedstawił dokumenty mogące potwierdzać, że piłkarz był agentem rosyjskiej Federalnej Służby Bezpieczeństwa (FSB)[16].

6 stycznia 2023 roku prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski wydał realizujący decyzję Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony dekret o nałożeniu sankcji na 119 rosyjskich i ukraińskich-prorosyjskich osób publicznych, wśród których znalazł się również Tymoszczuk[18][19][13]. Na mocy dekretu Tymoszczuk nie może wjechać na terytorium Ukrainy przez okres dziesięciu lat, ponadto wszystkie jego aktywa na Ukrainie zostały zamrożone[13].

Sukcesy i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy klubowe[edytuj | edytuj kod]

Ukraina Szachtar Donieck

Rosja Zenit Petersburg

Niemcy Bayern Monachium

Kazachstan Kajrat Ałmaty

Sukcesy reprezentacyjne[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy indywidualne[edytuj | edytuj kod]

  • najlepszy piłkarz Ukrainy: 2006, 2007
  • najlepszy piłkarz Mistrzostw Rosji według Sport-Ekspress: 2007
  • wybrany do listy 33 najlepszych piłkarzy Mistrzostw Rosji: 2007, 2008

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Тимощук согласовал условия контракт с „Зенитом” – UA-Футбол.
  2. ↑ Тимощук и Аршавин выбрали игровые номера. fc-zenit.ru, 2013-06-27. [dostęp 2013-06-27]. (ros.).
  3. ↑ Тимощук покидает Зенит – UA-Football.
  4. ↑ Тимощук – игрок «Кайрата». fckairat.kz, 2015-07-05. [dostęp 2015-07-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-08)]. (ros.).
  5. ↑ Тимощук стал игроком «Кайрата». sports.kz, 2015-07-05. [dostęp 2015-07-09]. (ros.).
  6. ↑ Официально: Тимощук – игрок Кайрата. UA-Футбол, 2015-07-05. [dostęp 2015-07-05]. (ros.).
  7. ↑ Тимощук залишає Кайрат. UA-Футбол, 2016-11-20. [dostęp 2016-11-20]. (ukr.).
  8. ↑ UA-Футбол. Carpe diem. Анатолий Тимощук – второй „сотник” сборной Украины.
  9. ↑ UA-Футбол. Carpe diem. Шевченко и Тимощук получат награды УЕФА.
  10. ↑ Тимощук объявил о завершении карьеры в сборной Украины. [w:] Спорт [on-line]. zn.ua, 2016-08-13. [dostęp 2023-01-10]. (ros.).
  11. ↑ Тимощук и Срна получили тренерские лицензии PRO. sports.ru, 2017-02-11. [dostęp 2023-01-10]. (ros.).
  12. ↑ Анатолий Тимощук вошел в тренерский штаб «Зенита». [w:] Новости [on-line]. fc-zenit.ru, 2017-03-16. [dostęp 2023-01-10]. (ros.).
  13. ↑ a b c d Paweł Karpiarz: Ukraina skreśliła swoją legendę. Oficjalnie i boleśnie. "Teraz jest gnidą". [w:] Piłka nożna [on-line]. sport.pl, 2023-01-09. [dostęp 2023-01-09]. (pol.).
  14. ↑ https://sport.onet.pl/pilka-nozna/w-ukrainie-byl-legenda-po-wybuchu-wojny-zostal-znienawidzony/71ggj4y.
  15. ↑ Wałentyna Romanenko: Тимощука довічно відлучили від українського футболу. pravda.com.ua, 2022-03-11. [dostęp 2023-01-10]. (ukr.).
  16. ↑ a b https://www.onet.pl/sport/onetsport/szok-w-ukrainie-ostra-reakcja-na-zachowanie-legendy-sa-tez-podejrzenia-o-szpiegostwo/wkjnms7,d87b6cc4.
  17. ↑ Rafał Stec, Ukraina wymazuje swojego kapitana, wyborcza.pl, 21 marca 2022 [dostęp 2022-03-23].
  18. ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №4/2023. [w:] Укази [on-line]. president.gov.ua, 2023-01-06. [dostęp 2023-01-10]. (ukr.).
  19. ↑ Ukraine imposes sanctions on Russian, pro-Russian celebrities.. [w:] News [on-line]. kyivindependent.com, 2023-01-07. [dostęp 2023-01-10]. (ang.).
  20. ↑ Сборная Украины: по заслугам!
  21. ↑ Министерство спорта, туризма и молодежной политики РФ | Новости, gov.ru [dostęp 2021-01-21] [zarchiwizowane z adresu 2009-01-30].
  22. ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 512/2008 – Офіційне представництво Президента України.
  23. ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 697/2006 – Офіційне представництво Президента України. president.gov.ua. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-06)]..
  24. ↑ Тимощук стал Почетным гражданином Луцка. novosti.dn.ua. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-12-08)]..

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Składy reprezentacji Ukrainy
Skład reprezentacji Ukrainy na Mundialu 2006

Ukraina

Skład reprezentacji Ukrainy na Euro 2012

Skład reprezentacji Ukrainy na Euro 2016

Ukraina

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Anatolij_Tymoszczuk&oldid=70135023”