Anatolij Tymoszczuk
 Anatolij Tymoszczuk w 2017 roku | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Anatolij Ołeksandrowycz Tymoszczuk | ||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
181 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Informacje klubowe | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Klub |
Zenit Petersburg (asystent) | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||
    
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
Anatolij Ołeksandrowycz Tymoszczuk (ukr. Анатолій Олександрович Тимощук; ur. 30 marca 1979 w Łucku) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji pomocnika, wielokrotny reprezentant Ukrainy. Od 2017 roku jest asystentem trenera Zenitu Petersburg.
Kariera piłkarska
[edytuj | edytuj kod]Kariera klubowa
[edytuj | edytuj kod]Wychowanek klubu Wołyń Łuck, w składzie którego 10 września 1995 roku debiutował w Mistrzostwach Ukrainy. Pierwszy trener Wołodymyr Bajsarowycz. Po dwóch sezonach zimą 1998 roku przeniósł się do Szachtara Donieck. Na początku 2002 roku został kapitanem drużyny.
W sierpniu 2006 roku, Tymoszczuk wraz z Szachtarem dwukrotnie zmierzył się z Legią Warszawa w eliminacjach do Ligi Mistrzów. Szachtar wygrał w pierwszym meczu 1:0, a w rewanżu zwycięstwo 3:2 dało awans Ukraińcom.
27 lutego 2007 roku, kapitan Szachtara przeszedł do rosyjskiego Zenitu Petersburg za 30 milionów dolarów. Już na początku kariery w tym klubie otrzymał opaskę kapitana.
29 sierpnia 2008 roku wraz ze swoją drużyną klubową zdobył Superpuchar Europy, pokonując Manchester United 2:1. Na swoim koncie ma również triumf w Pucharze UEFA i jeden tytuł mistrza Rosji.
Od lipca 2009 roku Tymoszczuk był graczem Bayernu Monachium. Po zdobyciu z klubem Ligi Mistrzów w 2013 roku jako wolny agent odszedł z Bayernu i powrócił do Zenitu Petersburg podpisując z rosyjskim klubem dwuletni kontrakt[1]. Grał z numerem 44[2]. Po wygaśnięciu kontraktu latem 2015 opuścił Zenit[3]. 5 lipca 2015 roku podpisał półtoraroczny kontrakt z Kajratem Ałmaty[4][5][6]. W listopadzie 2016 roku po wygaśnięciu kontraktu opuścił Kajrat[7].
Kariera reprezentacyjna
[edytuj | edytuj kod]26 marca 2000 roku Anatolij Tymoszczuk debiutował w reprezentacji Ukrainy w wygranym 1:0 meczu towarzyskim z Bułgarią, grając do 61 minuty, kiedy to został zmieniony.
22 grudnia 2005 roku wziął udział w Meczu Przeciwko Ubóstwu, który odbył się na LTU Arena w Düsseldorfie w Niemczech. Wówczas to zespół przyjaciół Zidane’a, w którym grał Tymoszczuk, pokonał drużynę przyjaciół Ronaldo 4:2.
Doświadczony zawodnik wziął udział w Mistrzostwach Świata w 2006 roku w Niemczech, gdzie z zespołem Ukrainy doszedł do przegranego 0:3 ćwierćfinału z Włochami.
11 października 2010 roku Tymoszczuk rozegrał swój setny mecz reprezentacyjny, którym było przegrane 0:2 spotkanie z Brazylią[8]. Jest drugim po Andriju Szewczence ukraińskim piłkarzem, któremu udało się zaliczyć 100 występów, za co otrzymał nagrodę od UEFA[9]
Tymoszczuk zagrał we wszystkich trzech meczach fazy grupowej na Mistrzostwach Europy w 2012 roku w Polsce i Ukrainie. W ostatnim meczu z Anglią wyszedł w podstawowej jedenastce z opaską kapitana.
W sierpniu 2016 roku zakończył reprezentacyjną karierę, mając na koncie 144 rozegrane mecze (rekord Ukrainy) i 4 strzelone gole[10].
Kariera trenerska
[edytuj | edytuj kod]11 lutego 2017 roku Tymoszczuk otrzymał licencję trenerską PRO po uczestnictwie w programie szkoleniowym UEFA[11]. 17 marca 2017 roku dołączył do sztabu trenerskiego Zenitu Petersburg w charakterze asystenta trenera[12].
Kontrowersje
[edytuj | edytuj kod]Po inwazji Rosji na Ukrainę w lutym 2022 roku Anatolij Tymoszczuk nie zrezygnował z pracy asystenta trenera w Zenicie Petersburg, a także nie potępił samej inwazji[13]. Jedyną reakcją Tymoszczuka na rosyjską agresję było oświadczenie, że z powodu nałożonych na Rosję sankcji nie będzie w stanie płacić alimentów na swoje dwie córki[14].
Jego postawa wzbudziła na Ukrainie wiele krytyki[13]. W związku z nią 11 marca 2022 roku Ukrajinśka asociacija futbołu (UAF) pozbawiła Tymoszczuka:
- licencji trenerskiej nabytej w UAF,
- wszelkich nagród i tytułów honorowych,
- wszystkich tytułów i medali za mistrzostwo, Puchar i Superpuchar Ukrainy,
- obecności w oficjalnym rejestrze piłkarzy kadry narodowej,
- możliwości prowadzenia jakiejkolwiek działalności piłkarskiej na Ukrainie na okres dożywotni[15][16][17].
Tymoszczuk złożył zażalenie na decyzję UAF dotyczącą odebrania tytułów i licencji trenera oraz wykluczenia z ukraińskiego futbolu, jednak komitet apelacyjny UAF pod koniec stycznia 2023 roku oddalił skargę byłego piłkarza[18].
Były agent Tymoszczuka przedstawił dokumenty mogące potwierdzać, że piłkarz był agentem rosyjskiej Federalnej Służby Bezpieczeństwa (FSB)[16].
6 stycznia 2023 roku prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski wydał realizujący decyzję Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony dekret o nałożeniu sankcji na 119 rosyjskich i ukraińskich-prorosyjskich osób publicznych, wśród których znalazł się również Tymoszczuk[19][20][13]. Na mocy dekretu Tymoszczuk nie może wjechać na terytorium Ukrainy przez okres dziesięciu lat, ponadto wszystkie jego aktywa na Ukrainie zostały zamrożone[13].
Sukcesy i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]Sukcesy klubowe
[edytuj | edytuj kod]- mistrz Ukrainy (3x): 2002, 2005, 2006
- wicemistrz Ukrainy (7x): 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2003, 2004, 2007
- zdobywca Pucharu Ukrainy (4x): 1997, 2001, 2002, 2004
- finalista Pucharu Ukrainy (2x): 2003, 2007
- zdobywca Superpucharu Ukrainy: 2005
- finalista Superpucharu Ukrainy (3x): 2004, 2006, 2007
- zdobywca Pucharu Pierwogo Kanału: 2006
- mistrz Rosji: 2007, 2015
- wicemistrz Rosji: 2014
- zdobywca Superpucharu Rosji: 2008
- zdobywca Pucharu UEFA: 2008
- zdobywca Superpucharu Europy: 2008
- mistrz Niemiec (2×): 2010, 2013
- wicemistrz Niemiec: 2012
- zdobywca Pucharu Niemiec (2×): 2010, 2013
- zdobywca Superpuchar Niemiec (2×): 2010, 2012
- finalista Ligi Mistrzów UEFA (2×): 2010, 2012
- zdobywca Ligi Mistrzów UEFA: 2013
- wicemistrz Kazachstanu (2x): 2015, 2016
- zdobywca Pucharu Kazachstanu: 2015
- finalista Pucharu Kazachstanu 2016
- zdobywca Superpucharu Kazachstanu: 2016
Sukcesy reprezentacyjne
[edytuj | edytuj kod]- ćwierćfinalista Mistrzostw Świata: 2006
Sukcesy indywidualne
[edytuj | edytuj kod]- najlepszy piłkarz Ukrainy: 2006, 2007
- najlepszy piłkarz Mistrzostw Rosji według Sport-Ekspress: 2007
- wybrany do listy 33 najlepszych piłkarzy Mistrzostw Rosji: 2007, 2008
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu Ukrainy: 2005[21]
- tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu Rosji: 2008[22]
- tytuł Zasłużonego Pracownika Kultury Fizycznej i Sportu Ukrainy: 2008[23]
- Order „Za odwagę” III klasy: 2006[24]
- tytuł honorowego obywatela miasta Łuck: 2008[25]
- Nagroda „Zastrzeżona Broń Palna”: 2015[26]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Тимощук согласовал условия контракт с „Зенитом” – UA-Футбол.
- ↑ Тимощук и Аршавин выбрали игровые номера [online], fc-zenit.ru, 27 czerwca 2013 [dostęp 2013-06-27] (ros.).
- ↑ Тимощук покидает Зенит – UA-Football.
- ↑ Тимощук – игрок «Кайрата» [online], fckairat.kz, 5 lipca 2015 [dostęp 2015-07-09] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-08] (ros.).
- ↑ Тимощук стал игроком «Кайрата» [online], sports.kz, 5 lipca 2015 [dostęp 2015-07-09] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-09] (ros.).
- ↑ Официально: Тимощук – игрок Кайрата [online], UA-Футбол, 5 lipca 2015 [dostęp 2015-07-05] (ros.).
- ↑ Тимощук залишає Кайрат [online], UA-Футбол, 20 listopada 2016 [dostęp 2016-11-20] (ukr.).
- ↑ UA-Футбол. Carpe diem. Анатолий Тимощук – второй „сотник” сборной Украины.
- ↑ UA-Футбол. Carpe diem. Шевченко и Тимощук получат награды УЕФА.
- ↑ Тимощук объявил о завершении карьеры в сборной Украины, [w:] Спорт [online], zn.ua, 13 sierpnia 2016 [dostęp 2023-01-10] (ros.).
- ↑ Тимощук и Срна получили тренерские лицензии PRO [online], sports.ru, 11 lutego 2017 [dostęp 2023-01-10] (ros.).
- ↑ Анатолий Тимощук вошел в тренерский штаб «Зенита», [w:] Новости [online], fc-zenit.ru, 16 marca 2017 [dostęp 2023-01-10] (ros.).
- ↑ a b c d Paweł Karpiarz, Ukraina skreśliła swoją legendę. Oficjalnie i boleśnie. "Teraz jest gnidą", [w:] Piłka nożna [online], sport.pl, 9 stycznia 2023 [dostęp 2023-01-09] (pol.).
- ↑ W Ukrainie był legendą. Po wybuchu wojny został znienawidzony - Przegląd Sportowy [online], onet.pl [dostęp 2024-04-22] (pol.).
- ↑ Wałentyna Romanenko, Тимощука довічно відлучили від українського футболу [online], pravda.com.ua, 11 marca 2022 [dostęp 2023-01-10] (ukr.).
- ↑ a b Był legendą w Ukrainie. Dziś jest wykluczony i podejrzany o szpiegostwo - Sport [online], onet.pl [dostęp 2024-04-22] (pol.).
- ↑ Rafał Stec, Ukraina wymazuje swojego kapitana [online], wyborcza.pl, 21 marca 2022 [dostęp 2022-03-23].
- ↑ Тимощук пытался обжаловать решение УАФ о пожизненном отстранении от украинского футбола [online], pravda.com.ua, 25 stycznia 2023 [dostęp 2024-02-27] (ros.).
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №4/2023, [w:] Укази [online], president.gov.ua, 6 stycznia 2023 [dostęp 2023-01-10] (ukr.).
- ↑ Ukraine imposes sanctions on Russian, pro-Russian celebrities., [w:] News [online], kyivindependent.com, 7 stycznia 2023 [dostęp 2023-01-10] (ang.).
- ↑ Сборная Украины: по заслугам!
- ↑ Министерство спорта, туризма и молодежной политики РФ | Новости [online], gov.ru [dostęp 2021-01-21] [zarchiwizowane z adresu 2009-01-30].
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 512/2008 – Офіційне представництво Президента України.
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 697/2006 – Офіційне представництво Президента України [online], president.gov.ua [zarchiwizowane z adresu 2012-03-06]..
- ↑ Тимощук стал Почетным гражданином Луцка [online], novosti.dn.ua [zarchiwizowane z adresu 2011-12-08]..
- ↑ Порошенко озброїв футболістів збірної України вогнепальною зброєю до Євро-2016, [w:] Новини [online], 1927.kiev.ua, 23 marca 2016 [dostęp 2024-02-27] (ukr.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- A. Tymoshchuk, [w:] baza Soccerway (zawodnicy) [dostęp 2021-01-01].
- Anatolij Tymoszczuk w bazie Ukraińskiego Związku Piłki Nożnej (ukr.)
- Anatolij Tymoszczuk w bazie FBref.com (port. • ang. • fr. • wł. • niem. • hiszp.)
- Anatolij Tymoszczuk w bazie Allplayers.in.ua (ukr.)
- Anatolij Tymoszczuk w bazie Kopanyi-myach.info (ukr. • ang. • ros.)
- Anatolij Tymoszczuk w bazie Football Facts (ros.)
- Anatolij Tymoszczuk w bazie National Football Teams (ang.)
- Anatoliy Tymoshchuk, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2020-11-21].
|
|
|
- Reprezentanci Ukrainy w piłce nożnej
- Piłkarze Wołyni Łuck
- Piłkarze Szachtara Donieck
- Piłkarze Zenitu Petersburg
- Piłkarze Bayernu Monachium
- Piłkarze Kajratu Ałmaty
- Zdobywcy Pucharu Europy i Ligi Mistrzów UEFA
- Uczestnicy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2006
- Uczestnicy Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2012
- Uczestnicy Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2016
- Piłkarze ze 100 i więcej występami w reprezentacji
- Odznaczeni Orderem „Za odwagę” (Ukraina)
- Odznaczeni rosyjskimi odznaczeniami (Federacja Rosyjska)
- Honorowi obywatele Łucka
- Ludzie urodzeni w Łucku
- Urodzeni w 1979