Andrzej Czyżowski
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz |
| Odznaczenia | |
| |
Andrzej Czyżowski (ur. 2 lutego 1919 w Nowym Sączu, zm. 15 lutego 2003 w Londynie) – polski dziennikarz emigracyjny, pracownik Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa (1966-1985), redaktor naczelny londyńskiego „Dziennika Polskiego” (1986–1992).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Od 1926 mieszkał z rodzicami w Bydgoszczy, w 1938 zdał w tamtejszym gimnazjum egzamin maturalny. Jego szkolnym kolegą był Tadeusz Nowakowski. W 1938 rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Rezerwy przy 61 Pułku Piechoty w Bydgoszczy. W wojnie obronnej we wrześniu 1939 walczył w obronie Warszawy, gdyż nie dotarł do swojego macierzystego oddziału. Jesienią 1939 przedostał się do Francji i służył tam w Wojsku Polskim, w 5 Małopolskim Pułku Strzelców Pieszych. Po zakończeniu kampanii francuskiej został internowany w Szwajcarii. Publikował tam w piśmie „Pamiętnik Literacko-Naukowy”[1]. Przed końcem II wojny światowej uciekł z internowania i został żołnierzem 2 Korpusu Polskiego. Po zakończeniu działań wojennych pracował w „Gazecie Żołnierza” wydawanej w Bari. W 1946 zamieszkał w Wielkiej Brytanii, był prywatnym przedsiębiorcą. W 1966 został pracownikiem Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa, kolejno w redakcji dziennika radiowego, dziale nasłuchu (od 1969), dziale przeglądu prasy polskiej (od 1974) i ponownie dzienniku radiowym (od 1978). W 1985 przeszedł na emeryturę w RWE. W marcu 1986 został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Informacji w rządzie Kazimierza Sabbata. 29 maja 1986 został ministrem informacji w rządzie Edwarda Szczepanika, ale już 1 października tego roku został odwołany z tej funkcji na własną prośbę w związku z objęciem funkcji redaktora naczelnego londyńskiego Dziennika Polskiego, którym pozostawał do 1991[2].
11 listopada 1990 został odznaczony przez Prezydenta RP na Uchodźstwie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[3].
Opublikował wspomnienia Werble i tarabany: moja wojna i niepokój (2001).
Pochowany na cmentarzu św. Andrzeja Boboli w Londynie[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jerzy Święch: Literatura polska w latach II wojny. Wyd. VI - 2 dodruk. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2010, s. 338-339, seria: Wielka Historia Literatury Polskiej. ISBN 978-83-01-13852-3.
- ↑ Zwolnienie Ministrów. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 55, Nr 4 z 11 listopada 1986.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski z dnia 11 listopada 1990 roku. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 53, Nr 4 z 20 grudnia 1990.
- ↑ Opracowanie stanu zachowania grobów rządowych w Wielkiej Brytanii [online], Fundacja "Pomoc Polakom na Wschodzie" im. Jana Olszewskiego [dostęp 2023-04-17] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Lechosław Gawlikowski Andrzej Czyżowski (1919-2003). polonikmonachijski.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-10)].
| W dniu zaprzysiężenia | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
- Ludzie urodzeni w Nowym Sączu
- Ministrowie informacji (władze RP na uchodźstwie)
- Obrońcy Warszawy (1939)
- Podoficerowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Polacy – uczestnicy kampanii francuskiej 1940
- Pracownicy sekcji polskiej Radia Wolna Europa
- Polscy dziennikarze emigracyjni
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (władze RP na uchodźstwie)
- Urodzeni w 1919
- Zmarli w 2003
- Żołnierze Polskich Sił Zbrojnych
- Żołnierze Wojska Polskiego internowani w Szwajcarii w czasie II wojny światowej
- Pochowani w kolumbarium przy kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie