Przejdź do zawartości

Antoni Kolnarski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Kolnarski
kapitan dyplomowany piechoty kapitan dyplomowany piechoty
Data urodzenia

1 grudnia 1898

Data i miejsce śmierci

22 marca 1931
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1916–1931

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Oddział II SG

Stanowiska

kierownik referatu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
konflikt polsko-litewski

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Wojenny 1914–1918 (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Antoni Kolnarski herbu Ślepowron[1] (ur. 1 grudnia 1898, zm. 22 marca 1931 w Warszawie) – kapitan dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 grudnia 1898 w rodzinie Antoniego (1861–1928), dyrektora Warszawskiego Towarzystwa Ubezpieczeń[2][1]. Był starszym bratem Michaliny, ps. „Mita” (1906–1983), która 24 kwietnia 1931 została zatrudniona w kancelarii Oddziału II Sztabu Głównego, w charakterze kancelistki[1][3], gdzie poznała przyszłego męża, kapitana administracji Edwarda Huszczo (ur. 1893)[4][5][6].

Antoni uczęszczał do szkoły „Ognisko” ks. Jana Gralewskiego w Starej Wsi, pomimo tego, że jego ojciec stale zamieszkiwał w Moskwie[2]. W 1916 zdał maturę w gimnazjum komitetu polskiego w Moskwie[2]. Po ukończeniu szkoły oficerskiej piechoty wstąpił do tworzacego się w Moskwie polskiego pułku piechoty[2]. W październiku 1917 został przyjęty do I Korpusu Polskiego w Rosji i przydzielony do 2 pułku strzelców[2]. W jego szeregach, w lutym i marcu 1918, walczył z bolszewikami[2]. Po rozbrojeniu korpusu pełnił służbę na konspiracyjnym stanowisku komendanta Wojska Polskiego w Moskwie[2]. Następnie z tajnymi dokumentami przedarł się przez Murmańsk do Francji[2]. Tam wstapił do Armii Polskiej[2]. W obozach Cloiret i Voulleux dowodził kompanią[2]. W kwietniu 1919 wrócił do Polski jako I oficer sztabu 8 Dywizji Strzelców[2]. Następnie został przydzielony do sztabu Grupy gen. Pruszyńskiego[2]. W 1920, w czasie wojny z bolszewikami, był oficerem sztabu Grupy płk. Rybaka, następnie 3 Armii i w końcu dowódcą 7. kompanii 201 pułku piechoty[2][7]. Wyróżnił się w walce z Litwinami 19 października 1920 pod Michniszkami[7].

Po zakończeniu działań wojennych pełnił służbę w Naczelnym Dowództwie Wojska Litwy Środkowej, a jego oddziałem macierzystym był 85 pułk piechoty[8][2]. Następnie został odkomenderowany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1921/23. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 2090. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. Później został przeniesiony z 85 do 81 pułku piechoty w Grodnie z pozostawieniem na kursie w WSWoj.[10] 1 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału II Sztabu Generalnego[11]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 15 sierpnia 1924 i 499. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12][13][14]. W tym samym roku został przesunięty do Oddziału I SG[15]. W 1925 ponownie służył w Oddziale II SG[16]. 23 grudnia 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku[17][18]. Ostatnio pełnił służbę w Oddziale II SG na stanowisku kierownika Referatu Ligi Narodów[19]. W 1930 przebywał na długotrwałym urlopie zdrowotnym[20]. Zmarł 22 marca 1931 w Warszawie, „po długich i ciężkich cierpnieniach”, a cztery dni później został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim (kwatera IV, rząd 1, miejsce 25)[21][1][22][23].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Cmentarz Stare Powązki: ANTONI KOLNARSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2024-03-09].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Ś.p. kpt. Antoni Kolnarski. „Polska Zbrojna”. 83, s. 7, 1931-03-25. Warszawa. .
  3. ↑ Ulatowski 2013 ↓, s. 79.
  4. ↑ Ulatowski 2013 ↓, s. 34, 38, 42, 44, 47, 79.
  5. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 304, 421.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 415.
  7. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
  8. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 219.
  9. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 107.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 358, 439, 1500.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 63 z 27 września 1923, s. 585.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 742.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 372.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 213.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 8, 311.
  16. ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 16.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927. Dodatek Nr 1, s. 6.
  18. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 137.
  19. ↑ Ulatowski 2013 ↓, s. 17, 20, 23, 197.
  20. ↑ Ulatowski 2013 ↓, s. 28.
  21. ↑ a b c d e f Nekrolog. „Kurjer Warszawski”. 81, s. 11, 1931-03-23. Warszawa. .
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 18 kwietnia 1931, s. 203.
  23. ↑ Ulatowski 2013 ↓, s. 197.
  24. ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926, s. 71.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Kolnarski&oldid=73730761”