Benedict Iroha

Benedict İroha
Data i miejsce urodzenia	12 lipca 1967 ; Aba
Wzrost	173 cm
Pozycja	obrońca, pomocnik
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
2000–2006	FC Dallas (młodzież)
2007	Nigeria U-17 (asystent)
2007–2008	Dolphins FC
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;

Benedict (Ben) Iroha (ur. 29 listopada 1969 w Abie) – piłkarz nigeryjski grający na pozycji lewego obrońcy lub pomocnika. Nosił przydomek "Silencer".

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Iroha pochodzi z miasta Aba. Karierę zaczynał w klubie Bendel Insurance FC, w którym zadebiutował w nigeryjskej ekstraklasie jako pomocnik. W 1990 roku przeszedł do Iwuanyanwu Nationale i z klubem z miasta Owerri został mistrzem kraju. Rok później Iroha był już zawodnikiem ASEC Mimosas z Wybrzeża Kości Słoniowej, z którym 2 lata z rzędu – 1991 i 1992 wywalczył tytuł mistrza Wybrzeża Kości Słoniowej, a do tego w 1992 dołożył krajowy puchar.

Zimą 1993 Iroha trafił do Europy i został piłkarzem SBV Vitesse. Na skutek kontuzji w Eredivisie zadebiutował jednak dopiero w kolejnym sezonie (1993/1994). W Vitesse nie wywalczył łatwo miejsca w składzie i jako obrońca rozegrał tylko 9 ligowych meczów i zdobył 1 gola, a z klubem z Arnhem zajął 4. miejsce w lidze. W sezonie 1994/1995 tylko 3 razy pojawił się na boisku Eredivisie, a z Vitesse zajął 6. pozycję. Sezon 1995/1996 był ostatnim w Holandii dla Irohy. Znów grał mało – raptem 9 ligowych meczów – i już zimą 1996 opuścił zespół.

Benedict wyjechał do Stanów Zjednoczonych i podpisał kontrakt z drużyną nowo utworzonej tamtejszej ligi Major League Soccer, San Jose Clash. W San Jose spotkał swojego kolegę z reprezentacji, Michaela Emenalo. W Clash był najczęściej ustawiany na lewej pomocy i grając na tej pozycji zdobył 2 bramki, 8 asyst (2. miejsce w drużynie) i rozegrał 29 meczów. Z San Jose awansował do fazy play-off, ale już w 1. rundzie drużyna ta odpadła z późniejszym mistrzem USA, Los Angeles Galaxy. Rok 1997 Benedict rozpoczął w San Jose, ale 15 maja podpisał kontrakt z Washington D.C. United. W stołecznym zespole rozegrał 17 meczów i strzelił 4 gole, a zespół dotarł do finału play-off, w którym pokonał Colorado Rapids 2:1 stając się tym samym drugim w historii mistrzem MLS.

Na początku 1998 Iroha powrócił do Europy, ale w barwach drużyny z Segunda División Elche CF rozegrał tylko 1 ligowy mecz i opuścił zespół przed końcem sezonu. Latem był wolnym zawodnikiem i po poszukiwaniach nowego klubu ostatecznie trafił do angielskiego Watfordu. Pobytu w Division One nie mógł zaliczyć do udanych i już w debiucie strzałem głową zdobył samobójczego gola. W lidze zagrał w 10 meczach i wywalczył z Watfordem dzięki barażom awans do Premier League. Iroha miał problemy z tzw. paluchem koślawym, które wyeliminowały go z gry na długi okres i ostatecznie w sezonie 1999/2000 zdecydował się zakończyć piłkarską karierę.

Sezon	Klub	Kraj	Rozgrywki	Mecze	Bramki
1989	Bendel Insurance FC	Nigeria	Premier League	?	?
1990	Iwuanyanwu Nationale	Nigeria	Premier League	?	?
1991	ASEC Mimosas	Wybrzeże Kości Słoniowej	Ligue 1 MTN	?	?
1992	ASEC Mimosas	Wybrzeże Kości Słoniowej	Ligue 1 MTN	?	?
1992/93	SBV Vitesse	Holandia	Eredivisie	0	0
1993/94	SBV Vitesse	Holandia	Eredivisie	9	1
1994/95	SBV Vitesse	Holandia	Eredivisie	3	0
1995/96	SBV Vitesse	Holandia	Eredivisie	9	0
1996	San Jose Clash	USA	Major League Soccer	29	2
1997	San Jose Clash	USA	Major League Soccer	4	0
1997	DC United	USA	Major League Soccer	17	4
1997/98	Elche CF	Hiszpania	Segunda División	1	0
1998/99	Watford F.C.	Anglia	Division One	10	0
1999/00	Watford F.C.	Anglia	Premier League	0	0

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

W 1990 roku Iroha trafił do pierwszej reprezentacji Nigerii będąc powołanym na Puchar Narodów Afryki 1990. Został wtedy przekwalifikowany przez selekcjonera Clemensa Westerhofa z lewego pomocnika na lewego obrońcę. Jednak w pierwszym meczu z gospodarzami, Algierią nie wypadł dobrze na tej pozycji i Nigeria doznała klęski 1:5. Z czasem gra „Super Orłów” była coraz lepsza i dotarli oni do finału, w którym ponownie przegrali z Algierią, tym razem 0:1. Iroha nie zagrał jednak w finałowym meczu, gdyż w połowie turnieju doznał kontuzji.

W 1994 roku Iroha ponownie wystąpił w turnieju o Puchar Narodów Afryki. Na boiskach Tunezji zagrał już we wszystkich meczach swojej reprezentacji. W półfinałowym meczu przeciwko reprezentacji Wybrzeża Kości Słoniowej w 26. minucie zdobył wyrównującego gola, ostatecznie mecz po 120 minutach zakończył się remisem 2:2, a w rzutach karnych zwyciężyli Nigeryjczycy. Iroha zagrał także w finałowym meczu z Zambią, w którym Nigeria wygrała 2:1 i została mistrzem Afryki. Iroha po tym turnieju został wybrany najlepszym lewym obrońcą Afryki. Jeszcze w tym samym roku został powołany przez Westerhofa do kadry na Mistrzostwa Świata w USA. Tam zagrał w meczu z Bułgarią (3:0), jednak w trakcie meczu doznał kontuzji pachwiny. Zagrał w tym meczu do końcowego gwizdka, ale kontuzja okazała się na tyle poważna, że wyeliminowała go z gry do końca turnieju. Jego miejsce zajął Emenalo, który nie grał jednak tak efektownie jak Benedict. Nigeria odpadła ostatecznie w 1/8 finału po porażce 1:2 z Włochami.

W 1998 roku Iroha zaliczył swój drugi w karierze turniej Mistrzostw Świata. Na Mistrzostwach we Francji był jednak tylko rezerwowym dla Celestine Babayaro i zagrał jedynie w grupowym meczu z Paragwajem (1:3), w którym dostał żółtą kartkę. Także i w tym turnieju Nigeria skończyła swój udział na 1/8 finału.

W reprezentacji Nigerii Iroha zaliczył 37 występów i zdobył 1 gola.

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwo Nigerii: 1990 z Iwuanyanwu Nationale
Mistrzostwo Wybrzeża Kości Słoniowej: 1991, 1992 z ASEC
Puchar Wybrzeża Kości Słoniowej: 1992 z ASEC
Mistrzostwo MLS: 1997 z Washington D.C.
Awans do Premiership: 1999 z Watfordem
Mistrzostwo Afryki: 1994
Wicemistrzostwo Afryki: 1990
Udział w MŚ: 1994, 1998

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Benedict Iroha w bazie National Football Teams (ang.)

[1] Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

[a]