Bolesław Schwarzenberg-Czerny

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław Schwarzenberg-Czerny
Ilustracja
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

3 lutego 1890
Kraków

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

9 Pułk Piechoty Legionów
30 Pułk Strzelców Kaniowskich
6 Pułk Strzelców Podhalańskich
Szkoła Podchorążych dla Podoficerów
24 Dywizja Piechoty 24 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu
zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku piechoty
komendant szkoły podchorążych
dowódca dywizji piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Bolesław Błażej Antoni Schwarzenberg-Czerny (ur. 3 lutego 1890 w Krakowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie  Bolesława i Jadwigi z Höfelmajerów. Absolwent gimnazjum we Lwowie, studiował przez dwa lata prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1909 powołany do armii austriackiej, ukończył szkołę oficerską. Od 1914 ponownie powołany, do 1918 roku był oficerem cesarskiej i królewskiej armii. 20 maja 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 maja 1916 roku, z zaliczeniem do I Rezerwy armii, z jednoczesnym powołaniem do czynnej służby na czas wojny aż do demobilizacji[1].

Od 26 lipca do 28 sierpnia 1920 roku pełnił obowiązki dowódcy 9 pułku piechoty Legionów. 19 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920 roku[2].

Po zakończeniu wojny z bolszewikami w dalszym ciągu pełnił służbę w 9 pp Leg. w Zamościu na stanowisku dowódcy I batalionu, a później kwatermistrza pułku. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 289. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

W maju 1926 roku, w czasie zamachu stanu walczył po stronie Józefa Piłsudskiego. Po zamachu został przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy 9 pp Leg[3].

12 kwietnia 1927 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W styczniu 1930 roku został przeniesiony ze stanowiska zastępcy dowódcy 30 pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie do Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia w Rembertowie na stanowisko wykładowcy[4]. W styczniu 1931 roku objął dowództwo 6 pułku strzelców podhalańskich w Samborze[5]. 21 grudnia 1932 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W styczniu 1935 roku został wyznaczony na stanowisko komendanta Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy[6].

Do 9 września 1939 roku był dowódcą piechoty dywizyjnej 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu. 9 września 1939 roku przejął od płk. dypl. Bolesława Krzyżanowskiego dowodzenie 24 Dywizją Piechoty. W czasie kampanii wrześniowej po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Był więziony w obozie w Starobielsku. Zamordowany wiosną 1940 roku w siedzibie NKWD w Charkowie. Figuruje na Liście Straceń, poz. 3756.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 awansowany został pośmiertnie do stopnia generała brygady[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

 Osobny artykuł: Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej awansowani w 2007 r..

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 60 z 31 maja 1919 roku, poz. 1916.
  2. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 32 z 25.08.1920 r.
  3. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 42 z 11.10.1926 r.
  4. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 21.01.1930 r.
  5. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 28.01.1931 r.
  6. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 6.02.1935 r.
  7. ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885.
  8. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3397 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1609)
  9. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  10. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  11. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 1, Nr 1 z 19 marca 1937. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  12. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk Nr 12/1929, s. 238

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bolesław_Schwarzenberg-Czerny&oldid=69435462”