Bolesław Borkowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław Borkowski
Ilustracja
Bolesław Borkowski (<1934)
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

24 marca 1896
Elizenthal (Mariampol)

Data i miejsce śmierci

15 marca 1949
Wrocław

Przebieg służby
Lata służby

1914–1949

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

2 pułk piechoty,
4 pułk piechoty,
64 Grudziądzki Pułk Piechoty,
15 Pułk Piechoty „Wilków”,
16 Pomorska Dywizja Piechoty,
40 Pułk Piechoty Dzieci Lwowskich,
21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”,
Dowództwo Okręgu Korpusu nr VII,
Armia „Poznań”

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons

Bolesław Stanisław Borkowski (ur. 24 marca 1896 w Elizenthalu (Mariampol)[1][2], zm. 15 marca 1949 we Wrocławiu[3]) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był członkiem Związku Strzeleckiego[4]. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Był żołnierzem 2 pułku piechoty, a następnie oficerem 4 pułku piechoty[4]. 1 maja 1916 awansował na chorążego. W 1917 służył w Krajowym Inspektoracie Zaciągu[5]. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Forcie Beniaminów[4].

Z dniem 15 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem, tymczasowo, stopnia podporucznika nadanego przez generała majora Bolesława Roję[6]. W latach 1919–1920 walczył na wojnie z bolszewikami. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony w stopniu kapitana z dniem 1 kwietnia 1920, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[7].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 227. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był 4 pp Leg.[8] W latach 1922–1924 pełnił służbę w Oddziale I Sztabu Generalnego w Warszawie na stanowisku kierownika referatu bezpieczeństwa, pozostając oficerem nadetatowym 64 pułku piechoty w Grudziądzu. Za ten dwuletni okres służby uzyskał pochwałę ówczesnego szefa Sztabu Generalnego, generała dywizji Stanisława Hallera, która została opublikowana w „Polsce Zbrojnej”[9]. 31 marca 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 73. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[4], w charakterze słuchacza IV Kursu Doszkolenia. 15 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony do 15 pułku piechoty „Wilków” w Dęblinie na dowódcę III batalionu[10][4].

3 listopada 1926 został przeniesiony do dowództwa 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty w Grudziądzu na stanowisko szefa sztabu[11][4]. 31 października 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do Oddziału I Sztabu Głównego w Warszawie[12]. 24 grudnia 1929 awansował do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1931 pełnił służbę na stanowisku szefa Wydziału Ogólno-Mobilizacyjnego Oddziału I Sztabu Głównego[13][14][15][4]. Z dniem 1 września 1932 został przeniesiony do 40 pułku piechoty „Dzieci Lwowskich” we Lwowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[16][4]. W 1934 został dowódcą 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy” w Warszawie[17]. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku w korpusie oficerów piechoty. Od listopada 1938 do marca 1939 był słuchaczem Kursu Doskonalącego dla oficerów dyplomowanych przy Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu.

W czasie kampanii wrześniowej był kwatermistrzem Armii „Poznań”[18]. Walczył w bitwie nad Bzurą. 21 września 1939 w Burakowie został ranny od ognia artylerii niemieckiej, lecz zdołał się przedostać do Warszawy[19]. Od 28 września 1939, po kapitulacji stolicy, przebywał w niewoli niemieckiej. 27 września 1944 został ranny w czasie omyłkowego nalotu brytyjskich bombowców na Oflag VI B Dössel.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 1.
  2. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-08-05].
  3. ↑ Bohaterowie 1939
  4. ↑ a b c d e f g h Kolekcja VM ↓, s. 4.
  5. ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 28.
  6. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 6 z 21 stycznia 1919 roku, poz. 238.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 25 sierpnia 1920 roku, poz. 789.
  8. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 41.
  9. ↑ „Polska Zbrojna” Nr 29 z 29 stycznia 1925 roku, s. 7. Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 8, 308, 406.
  10. ↑ Lista oficerów Sztabu Generalnego, Oddział V Sztabu Generalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku), Drukarnia Sztabu Generalnego, Warszawa 1926, s. 11.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 48 z 3 listopada 1926 roku, s. 393.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 299.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 120, 172.
  14. ↑ Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku), Sztab Główny WP, Warszawa 1931, s. 7.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 23, 421.
  16. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 413.
  17. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 22 grudnia 1934 roku, s. 257.
  18. ↑ Piotr Bauer, Bogusław Polak, Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1983, ISBN 83-210-0385-0, s. 463.
  19. ↑ Ludwik Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1985, ISBN 83-11-07109-8, s. 242, 344. Autor oparł się na relacji kapitana Antoniego Berezowskiego z 1974 roku.
  20. ↑ Adam Lewicki, Zarys historii ..., s. 56.
  21. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  22. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu organizacji wojska”.
  23. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 3.
  24. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Borkowski Bolesław Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.59-4939 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-01].
  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
  • Adam Lewicki, Zarys historii wojennej 4-go Pułku Piechoty Legionów, Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, Warszawa 1929.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bolesław_Borkowski&oldid=72378988”