Bronisław Panek

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bronisław Panek
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

14 lutego 1892
Palikówka

Data i miejsce śmierci

18 października 1963
Pręgowo

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

27 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Bronisław Panek (ur. 14 lutego 1892 w Palikówce, zm. 18 listopada 1963 w Pręgowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1912 w Rzeszowie ukończył gimnazjum. Służył w Legionach Polskich podczas I wojny światowej jako sierżant VI batalionu 1 pułku piechoty. W grudniu 1918 dowodził 5 kompanią w grupie ppłka Leopolda Lisa-Kuli. Dwukrotnie ciężko ranny na froncie ukraińskim, w roku 1919 i 1920. Podczas wojny polsko-bolszewickiej walczył w szeregach 23 pułku piechoty. Został odznaczony Orderem Virtuti Militari. 30 lipca 1920 roku został mianowany – warunkowo aż do zakończenia prac przez Komisję Weryfikacyjną z dniem 1 maja 1920 roku – porucznikiem w piechocie[1]. 14 października 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1129. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. Następnie pełnił służbę w 50 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Kowlu[4][5].

30 września 1927 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[6]. 10 października tego roku został przydzielony do 29 Batalionu Odwodowego w Suwałkach. Zatwierdzany był 17 listopada 1927 roku i 7 kwietnia 1928 roku jako kwatermistrz w składzie komisji gospodarczej batalionu. 18 lutego 1928 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 56. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7].

11 maja 1928 roku został przeniesiony z KOP do 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty na stanowisko oficera sztabu[8][9]. Następnie w 74 pułku piechoty w Lublińcu na stanowisku dowódcy batalionu[10]. W 1932 roku ówczesny inspektor armii generał dywizji Edward Śmigły-Rydz wystawił mu następującą opinię służbową: „charakter prawy, ustalony, zamknięty w sobie. Solidny. Wykształcenie wojskowe więcej niż przeciętne. Duży zmysł taktyczny. Pracuje nad sobą, interesuje się żołnierzem. Materiał na dowódcę pułku. Wybija się ponad przeciętność”[11].

27 czerwca 1935 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 25. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. 4 lipca 1935 roku otrzymał przeniesienie do 27 pułku piechoty w Częstochowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[13]. Od 17 lipca 1935 roku do 15 lipca 1936 roku pełnił obowiązki dowódcy pułku[14]. Od 1 kwietnia 1938 roku nazwa zajmowanego przez niego stanowiska służbowego brzmiała: „I zastępca dowódcy pułku”. Od listopada 1938 roku do marca 1939 roku pełnił obowiązki dowódcy pułku w zastępstwie pułkownika dyplomowanego Franciszka Tomsa-Zapolskiego, który przebywał na Kursie Doskonalącym dla oficerów dyplomowanych przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Wiosną 1939 roku, po ukończeniu przez pułkownika Tomsa-Zapolskiego kursu i przeniesieniu go na stanowisko kwatermistrza Okręgu Korpusu Nr V, objął dowództwo 27 pułku piechoty. Na czele tego oddziału walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku w obronie Częstochowy, a następnie pod Janowem i Tomaszowem Lubelskim. Po kapitulacji był jeńcem wojennym Oflagu II C Woldenberg, a następnie Murnau. Pod koniec maja 1947 wrócił do kraju, a rok później rozpoczął pracę w fabryce papieru w Łapinie. Zmarł 18 listopada 1963 roku w Gdańsku, trzy dni później został pochowany na cmentarzu w Pręgowie.

W maju 2018 grób podpułkownika został poddany renowacji[15].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 34 z 8 września 1920 roku, poz. 807.
  2. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 40 z 20 października 1920 roku, poz. 960.
  3. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 56.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 266, 414.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 244, 414.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 329.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 46.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 178.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 125, 182.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 31, 602.
  11. ↑ Opinie Marszałka J. Piłsudskiego i marszałka E. Rydza-Śmigłego o oficerach, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/117, s. 159-160.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 66.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 95.
  14. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 365.
  15. ↑ Danuta Strzelecka: Pręgowo. Śladami historii: zapomniany grób bohatera września 1939 roku odnowiony przez pasjonatów historii. Naszemiasto.pl, 2018-06-16. [dostęp 2018-09-04].
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 7.
  17. ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 19 marca 1935, s. 19.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bronisław_Panek&oldid=71826998”