Buczynowa Turniczka
Buczynowa Turniczka (niem. Buchentaltürmchen, słow. Bučinová vežička, węg. Bükk-völgyi-tornyocska[1]) – najwybitniejsza z kilku turniczek w środkowym (głównym) żebrze południowej ściany Wielkiej Buczynowej Turni, opadającym do Dolinki Buczynowej[2]. Znajduje się w tej grzędzie poniżej Buczynowego Siodła, przez które poprowadzono turystyczny szlak Orlej Perci. Po południowej stronie tego siodła, tuż nad szlakiem Orlej Perci w grzędzie przełęczy wznosi się na wysokość kilku metrów skalista kopka, a poniżej niej grzędę przecina Buczynowa Szczerbinka. Po jej południowej stronie wznosi się pionowym uskokiem o wysokości około 15 m Buczynowa Turniczka. Od szlaku Orlej Perci jest odległa o około 30 m. Jej pionowy uskok jest widoczny z wielu miejsc szlaku Orlej Perci[3].
Buczynowa Turniczka znajduje się poza szlakiem turystycznym, ale ma znaczenie dla taterników, znajduje się bowiem w obszarze dopuszczonym do uprawiania wspinaczki skalnej i prowadzą tędy drogi wspinaczkowe[3].
Pierwsze wejście ścianą Wielkiej Buczynowej Turni przez Buczynową Turniczkę: Kazimierz Dobrucki, Witold Henryk Paryski, Marian Paully, Jan Staszel, 27 lipca 1931 r.[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2016-03-29] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Granacka Przełęcz – Wołoszyn, t. 3, Warszawa: Sklep Podróżnika, 1992, s. 29, 39–40.
- ↑ a b Władysław Cywiński, Granaty, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2013, ISBN 978-83-7104-046-7.