Kozia Przełęcz
|
||
 Widok ze zboczy Małego Kościelca. Na skośnej półce w ścianie turyści |
||
| Państwo |  Polska |
|
| Wysokość | 2137 m n.p.m. | |
| Pasmo | Tatry, Karpaty | |
| Sąsiednie szczyty | Zamarła Turnia, Kozie Czuby | |
| Data zdobycia | ok. 1860 r. | |
| Pierwsze wejście | Szymon Tatar | |
|
Położenie na mapie Tatr
 Kozia Przełęcz
|
||
 49°13′10,00″N 20°01′30,80″E/49,219444 20,025222 |
||
Kozia Przełęcz, Niżnia Kozia Przełęcz (słow. Kozí sedlo, niem. Kozia-Scharte, węg. Kozia-csorba[1], 2137 m n.p.m.) – wąska przełęcz w długiej wschodniej grani Świnicy, w polskich Tatrach Wysokich, pomiędzy Zamarłą Turnią a Kozimi Czubami leżącymi w masywie Koziego Wierchu. Przełęcz jest dwumetrowej szerokości wrębem między skałami i leży w strefie mylonitów[2]. Przejście przez przełęcz ułatwione jest przez klamry, drabinkę i łańcuchy. Szczególnie znana jest 8-metrowa stalowa drabinka, którą szlak Orlej Perci schodzi na przełęcz ze stoków Zamarłej Turni[3].
Przełęcz położona na trasie Orlej Perci, dostępna jest także z Doliny Gąsienicowej (z Dolinki Koziej) i Doliny Pięciu Stawów Polskich (Dolinki Pustej). Szlak prowadzi z Dolinki Koziej początkowo ścianą Zamarłej Turni, później żlebem, w którym nawet latem często zalega śnieg na Kozią Przełęcz, następnie schodzi ścianą Kozich Czub do Dolinki Pustej. Przejście ułatwiają łańcuchy założone na wejściu i zejściu[4].
Pierwsze odnotowane przejście przez Kozią Przełęcz dokonane zostało około 1860 r. przez Szymona Tatara, przewodnika tatrzańskiego, podczas jednej z jego myśliwskich wypraw. Drogą tą poprowadził on ok. 1876 r. Tytusa Chałubińskiego i osoby jemu towarzyszące[3]. Pierwsze zimowe przejście: Józef Lesiecki, Leon Loria, Mariusz Zaruski, Stanisław Zdyb – dnia 1 kwietnia 1911[5]. Znaki doprowadzające na przełęcz od Zmarzłego Stawu malował Jakub Wawrytko w 1907 i wszystkie były jeszcze dobrze widoczne w 1926. W 1968 Władysław Midowicz odnalazł jeszcze dwanaście z nich, mimo wcześniejszego zatarcia czarną farbą przez nieznanego znakarza, podczas znakowania szlaku żółtego. Zacierając je ponownie pozostawił jeden z nich, jako pamiątkowy[6]. Droga z Dolinki Pustej na przełęcz została zbudowana przez ks. Walentego Gadowskiego w roku 1911[2].
Widok z przełęczy jest niezbyt szeroki, ale ciekawy[5].
Kozia Przełęcz to niebezpieczne przejście. Do 2012 r. miało tutaj miejsce 13 wypadków śmiertelnych[4].
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
– znakowana czerwono Orla Perć, biegnąca główną granią. Na odcinku od Zawratu na Kozi Wierch, a więc także przez Kozią Przełęcz, trasa jest jednokierunkowa (wyjątek stanowi krótki dwukierunkowy odcinek pod Kozią Przełęczą)[4]
- Czas przejścia z Zawratu na Kozią Przełęcz: 1:20 h
- Czas przejścia z przełęczy na Kozi Wierch: 1:30 h
– żółty z rozdroża w Dolince Koziej przez Kozią Przełęcz do Dolinki Pustej i następnie rozdroża w Dolinie Pięciu Stawów Polskich.
- Czas przejścia z Dolinki Koziej na przełęcz: 45 min, ↓ 35 min
- Czas przejścia z przełęczy do niebieskiego szlaku w Dolinie Pięciu Stawów: 1 h, ↑ 1:20 h[7]
Przejście żółtym szlakiem przez Kozią Przełęcz to bardzo wymagający szlak turystyczny. Po obu stronach przełęczy znajduje się sporo ułatwień w postaci łańcuchów (więcej ułatwień jest od strony Dolinki Pustej, gdzie turyści mają do pomocy klamry i łańcuchy)[4].
-
Kozia Przełęcz widoczna z Dolinki Koziej
-
Zmarzła Przełęcz, Zamarła Turnia i Kozia Przełęcz
-
Zamarła Turnia, Kozia Przełęcz, Kozie Czuby, Kozia Przełęcz Wyżnia, Kozi Wierch
-
Drabinka na szlaku Orla Perć
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b Józef Nyka: Tatry polskie. Przewodnik. Wyd. XV. Latchorzew: Trawers, 2007. ISBN 978-83-60078-04-4.
- ↑ a b Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ a b c d Dariusz Dyląg: Orla Perć. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Rewasz, 2012. ISBN 978-83-62460-23-6.
- ↑ a b Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część II. Zawrat – Żółta Turnia. Warszawa: Sport i Turystyka, 1951, s. 39.
- ↑ Władysław Midowicz, Z historii znakowania szlaków w Tatrach Polskich, PTTK Kraj, Warszawa-Kraków, 1986, s.24, ISBN 83-7005-106-5
- ↑ Tatry. Zakopane i okolice. Mapa w skali 1:27 000. Warszawa: ExpressMap Polska, 2005. ISBN 83-88112-35-X.
