Buczynowa Przełęcz
 Widok z doliny Pańszczycy z zaznaczoną Buczynową Przełęczą | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
2127 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
| Data zdobycia |
1900 r. |
| Pierwsze wejście |
ks. Walenty Gadowski z osobami towarzyszącymi i przewodnikiem Jędrzejem Parą |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°13′36,34″N 20°02′30,22″E/49,226761 20,041728
| |
Buczynowa Przełęcz (słow. Bučinové sedlo, niem. Buczynowascharte, węg. Buczynowa-csorba[1]) – wąska, głęboka przełęcz w długiej wschodniej grani Świnicy w polskich Tatrach Wysokich, w grupie Buczynowych Turni, położona na wysokości 2127 m n.p.m., pomiędzy Wielką Buczynową Turnią a Małą Buczynową Turnią. Przełęcz oddziela od siebie dolin Pańszczycę i Dolinkę Buczynową[2]. Zarówno na północ, do Zadnich Usypów w Pańszczycy, jak i na południe, do Dolinki Buczynowej opadają z niej piarżyste i łatwe do przejścia żleby[3].
Pierwotnie przez tę przełęcz był poprowadzony szlak Orlej Perci. Obecnie przechodzi on łatwiejszym wariantem przez żleb poniżej przełęczy (od strony Buczynowej Dolinki). Zimą przełęcz stanowi najbezpieczniejsze połączenie Dolinki Buczynowej i doliny Pańszczycy[2].
Historia zdobycia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze odnotowane wejścia turystyczne:
- latem – ks. Walenty Gadowski z trzema osobami towarzyszącymi i tragarzem Jędrzejem Parą, 1900 r.,
- zimą – Józef Lesiecki, Leon Loria, 3 kwietnia 1911 r.[2]
Taternictwo[edytuj | edytuj kod]
Oprócz przejścia graniowego na przełęcz prowadzą dwie drogi wspinaczkowe:
- Północnym żlebem, z Pańszczycy; stopień trudności 0+ w skali tatrzańskiej, czas przejścia 45 min,
- Z Dolinki Buczynowej; +, 30 min[3].
Obecnie dopuszczalna jest wspinaczka tylko od strony Dolinki Buczynowej[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Granacka Przełęcz – Wołoszyn. Przewodnik taternicki, t. 3, Warszawa: Sklep Podróżnika, 1992, s. 41–42.
- ↑ a b Władysław Cywiński, Granaty, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2013, ISBN 978-83-7104-046-7.
- ↑ Dozwolone rejony wspinaczkowe w TPN [online] [dostęp 2018-12-28].