Carlos Lopes

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Carlos Lopes
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 lutego 1947
Vildemoinhos

Wzrost

167 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Portugalia
Igrzyska olimpijskie
złoto Los Angeles 1984 lekkoatletyka
(maraton)
srebro Montreal 1976 lekkoatletyka
(bieg na 10 000 m)
Mistrzostwa świata w biegach przełajowych
złoto Chepstow 1976 bieg przełajowy indywidualnie
złoto East Rutherford 1984 bieg przełajowy indywidualnie
złoto Lizbona 1985 bieg przełajowy indywidualnie
srebro Düsseldorf 1977 bieg przełajowy indywidualnie
srebro Gateshead 1983 bieg przełajowy indywidualnie
brąz East Rutherford 1984 bieg przełajowy drużynowo
Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Infanta Henryka (Portugalia)

Carlos Alberto de Sousa Lopes (ur. 18 lutego 1947 w Vildemoinhos[1]) – portugalski lekkoatleta długodystansowiec i maratończyk, mistrz i wicemistrz olimpijski.

Swój pierwszy występ na zawodach najwyższej rangi zanotował w 1971, kiedy to na mistrzostwach Europy w Helsinkach zajął 33. miejsce w biegu na 10 000 metrów, a w biegu na 3000 metrów z przeszkodami odpadł w eliminacjach[2]. Na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium startował w biegu na 5000 metrów i w biegu 10 000 metrów, ale w żadnej z tych konkurencji nie wszedł do finału[1]. Nie ukończył biegu na 10 000 metrów na mistrzostwach Europy w 1974 w Rzymie[3].

Swój pierwszy sukces odniósł zwyciężając w mistrzostwach świata w biegach przełajowych w 1976 w Chepstow. Na igrzyskach olimpijskich w 1976 w Montrealu w biegu na 10 000 metrów wyszedł na prowadzenie po pierwszych 4000 metrów. Tylko obrońca tytułu Lasse Virén był w stanie wytrzymać tempo Lopesa. Wyprzedził go na okrążenie przed metą. Lopes został srebrnym medalistą olimpijskim[1].

Na mistrzostwach świata w biegach przełajowych w 1977 w Düsseldorfie Lopes nie obronił tytułu, ale zajął 2. miejsce za Léonem Schotsem z Belgii. Kilka następnych sezonów miał słabszych. Nie wystąpił na igrzyskach olimpijskich w 1980 w Moskwie z powodu kontuzji.

Powrót do wielkiej formy zanotował w 1982. Ustanowił w Oslo rekord Europy na 10 000 metrów wynikiem 27:24,39, poprawiając rezultat swego rodaka Fernando Mamede. Na mistrzostwach Europy w 1982 w Atenach zajął 4. miejsce na 10 000 metrów[4]. Zdobył srebrny medal na mistrzostwach świata w biegach przełajowych w 1983 w Gateshead. Na mistrzostwach świata w 1983 w Helsinkach zajął 6. miejsce na 10 000 metrów[5].

Pierwszy maraton w swojej karierze pobiegł pod koniec 1982 w Nowym Jorku, ale go nie ukończył wskutek kolizji z widzem. W 1983 zajął 2. miejsce w biegu maratońskim w Rotterdamie ustanawiając rekord Europy rezultatem 2:08:39. Został złotym medalistą mistrzostw świata w biegach przełajowych w 1984 w East Rutherford, a w drużynie zdobył brązowy medal. 2 lipca 1984 w Sztokholmie pomógł koledze z reprezentacji Fernando Mamede pobić rekord świata na 10 000 m wynikiem 27:13,81 (Lopes przybiegł drugi).

Na igrzyskach olimpijskich w 198] w Los Angeles Lopes pokonał faworytów i zwyciężył w biegu maratońskim[1]. Jego wynik 2:09:21 był rekordem olimpijskim aż do igrzysk w 2008, kiedy został poprawiony przez Samuela Wanjiru. Lopes został pierwszym mistrzem olimpijskim z Portugalii.

Zwyciężył w mistrzostwach świata w biegach przełajowych w 1985 w Lizbonie, zdobywając swój trzeci tytuł w tych zawodach. 20 kwietnia 1985 w Rotterdamie ustanowił najlepszy wynik światowy w biegu maratońskim – 2:07:12, stając się tym samym pierwszym człowiekiem, który przebiegł dystans 42 195 m poniżej 2 godzin i 8 minut. Miał wówczas 38 lat. Pod koniec 1985 zakończył wyczynowe uprawianie sportu.

Lopes był mistrzem Portugalii na 5000 m w 1983, na 10 000 m w 1978, na 3000 m z przeszkodami w 1975 i w biegu przełajowym w latach 1970-1974, 1976–1978, 1982 i 1984.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Carlos Lopes [online], olympedia.org [dostęp 2020-07-07] (ang.).
  2. Berlin 2018 Leithathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 538, 539 [dostęp 2020-07-07] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  3. Berlin 2018 Leithathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 547 [dostęp 2020-07-07] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  4. Berlin 2018 Leithathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 563 [dostęp 2020-07-07] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  5. IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 130 [dostęp 2020-07-07] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]