Celebes Północny
 |
Ten artykuł od 2014-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Siedziba | |||||
| Powierzchnia |
13 851 km² | ||||
| Populacja (2019) • liczba ludności |
| ||||
| • gęstość |
180 os./km² | ||||
Położenie na mapie
| |||||
Celebes Północny (indonez. Sulawesi Utara, potocznie Sulut) – prowincja w Indonezji w północnej części wyspy Celebes. Powierzchnia 11 066 km²; 2,5 mln mieszkańców (2019); stolica Manado. Dzieli się na 3 okręgi miejskie i 6 dystryktów. W grudniu 2000 r. z części prowincji utworzono nową – Gorontalo.
Obejmuje wschodnią część półwyspu Minahasa oraz kilka archipelagów leżących na północny wschód od Celebes (wyspy Sangihe, wyspy Talaud). Powierzchnia górzysta, przez całą długość prowincji przebiega pasmo górskie z najwyższym szczytem Klabat (1995 m n.p.m.).
Po oddzieleniu się muzułmańskiej części (Gorontalo) w prowincji dominują chrześcijanie (około 95%).
Główne grupy etniczne to: Minahasa, Sangir, Talaud, Bolaang-Mongondow[1]. Większość mieszkańców prowincji posługuje się własną odmianą języka malajskiego, blisko spokrewnioną z malajskim wyspy Ternate. Język ten w dużej mierze wyparł tradycyjne języki etniczne[2]. Na terenie prowincji występują języki z grupy filipińskiej wielkiej rodziny austronezyjskiej (minahaskie, sangirskie oraz języki gorontalo-mongondow, w tym mongondow)[3][4].
W 2005 roku odsetek ludności potrafiącej czytać i pisać wyniósł 98,87% (jest to wynik wysoki według indonezyjskich standardów krajowych, a nawet wyższy niż w regionie stolicy – Dżakarty). Prowincja ma jeden z najwyższych wskaźników rozwoju społecznego (HDI) w Indonezji[5].
Gospodarka: rolnictwo (ryż, palma kokosowa, goździki, muszkatołowiec, kawa, kakao); rybołówstwo; eksploatacja lasów; wydobycie siarki, złota, rud miedzi i żelaza; bardzo dobrze rozwinięta turystyka.
Główne miasta: Manado, Bitung, Tomohon, Kotamobagu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Longgina Novadona Bayo: The Political Familism in Local Politics Gorontalo. W: Longgina Novadona Bayo, Purwo Santoso, Willy Purna Samadhi (red.): In Search of Local Regime In Indonesia: Enhancing Democratisation In Indonesia. Jakarta: Yayasan Pustaka Obor Indonesia, 2018, s. 195–220. ISBN 978-602-433-564-9. (ang.).
- ↑ Salikoko Mufwene, Anna Maria Escobar: The Cambridge Handbook of Language Contact: Volume 1: Population Movement and Language Change. Cambridge: Cambridge University Press, 2022. DOI: 10.1017/9781316796146. ISBN 978-1-009-11577-3. OCLC 1330434857. [dostęp 2022-07-26]. (ang.).
- ↑ Alexander Adelaar: The Austronesian languages of Asia and Madagascar: a historical perspective. W: Alexander Adelaar, Nikolaus Himmelmann: The Austronesian languages of Asia and Madagascar. London: Routledge, 2005, s. 1–42 (16). DOI: 10.4324/9780203821121. ISBN 978-0-7007-1286-1. OCLC 53814161. (ang.).
- ↑ David Mead: Classification of Sulawesi Languages. Sulawesi Language Alliance. [dostęp 2023-01-16]. (ang.).
- ↑ Minahasans. W: Timothy L. Gall, Jeneen Hobby (red.): Worldmark Encyclopedia of Cultures and Daily Life. T. 4. Farmington Hills, MI: Gale, 2009, s. 650–653. ISBN 978-1-4144-4892-3. OCLC 388481759. [dostęp 2022-12-27]. (ang.).
