Już w grudniu 1813 r. został lordem skarbu. W 1818 r. otrzymał stanowisko Głównego Sekretarza Irlandii i piastował je do 1821 r. W latach 1823–1827 był wiceprzewodniczącym Zarządu Handlu. W latach 1827–1828 był przewodniczącym Zarządu Handlu i skarbnikiem floty. Należał do stronników George’a Canninga (Canningites) i po rozłamie wewnątrz stronnictwa torysów przyłączył się do wigów. W latach 1830–1834 był przewodniczącym Rady Kontroli. W 1833 r. doprowadził do uchwalenia ustawy reformującej zarząd nad Indiami.
W 1835 r. otrzymał tytuł 1. barona Glenelg i zasiadł w Izbie Lordów. Otrzymał również tekę ministra wojny i kolonii. Okres jego urzędowania na tym stanowisku był bardzo burzliwy. Minister rychło popadł w konflikt z gubernatorem Kolonii PrzylądkowejBenjaminem D’Urbanem na tle traktowania przez gubernatora ludności miejscowej. Odmówił również przeprowadzenia reform ustrojowych w Nowej Południowej Walii.
Glenelg toczył również spory z królemWilhelmem IV i wieloma politykami na temat zarządzania Kanadą. Za jego urzędowania w 1837 r. wybuchły rebelie w Górnej i Dolnej Kanadzie. Polityka Glenelga wobec Kanady była krytykowana i uważana za zbyt niezdecydowaną. Do grona krytyków ministra należeli gubernator generalny Kanadylord Durhama i wielu członków gabinetu. Ostatecznie w lutym 1839 r. Glenelg podał się do dymisji.
Lord Glenelg zmarł w 1866 r. Wraz z jego śmiercią wygasł tytuł parowski.
Minister wojny i kolonii
