Curtiss-Wright CA-1
 Curtiss CA-1 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Curtiss-Wright |
| Typ |
wodnosamolot |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1935 |
| Liczba egz. |
3 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
Wright 975E-1 (J-6-9 Whirlwind) |
| Moc |
375 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
12,19 m |
| Długość |
9,44 m |
| Wysokość |
3,65 m |
| Masa | |
| Własna |
1353 kg |
| Startowa |
4650 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
243 km/h |
| Prędkość przelotowa |
201 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
4,24 m/s |
| Pułap |
4267 m |
| Zasięg |
885 km |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 4 | |
| Przestrzeń ładunkowa | |
| 100 kg | |
| Użytkownicy | |
| Japońska Marynarka Wojenna | |
Curtiss-Wright CA-1 (także Curtiss CA-1 Commuter, Courtney Amphibian) – amerykańska łódź latająca-amfibia z lat 30. XX wieku, zaprojektowana przez Franka Courtneya i zbudowana w zakładach Curtiss-Wright Company.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1933 brytyjski pilot i konstruktor lotniczy Frank Courtney, ówczesny konsultant Curtiss-Wright Company[1], przekonał radę dyrektorów przedsiębiorstwa do dania mu możliwości zaprojektowania i zbudowania pięcioosobowej łodzi latającej przeznaczonej na rynek cywilny[2] i według słów samego Courtneya „przewyższającej wszystkie ówczesne konstrukcje”[1]. Pomimo ogólnego przyzwolenia na zaprojektowanie nowej maszyny, Courtneyowi postawiono szereg wymagań dotyczących konstrukcji samolotu, z czego część była wyraźnie archaiczna – między innymi, samolot musiał mieć układ dwupłatowca z silnikiem pchającym[1][2]. Budowa prototypów miała być sfinansowana z aktywów nieaktywnej już wówczas spółki Curtiss-Caproni Division i planowano zbudowanie trzech prototypów[1].
Pomimo narzuconych ograniczeń, Courtney zaprojektował udany samolot, z oryginalnymi i bardzo nowoczesnymi rozwiązaniami technicznymi[2]. Nowoczesny kadłub samolotu był wykonany z aluminium (pomimo że skrzydła miały konstrukcję drewnianą) i samolot, jako jeden z pierwszych, został wyposażony we wciągane w locie podwozie trójkołowe z kołem przednim – podwozie główne było wciągane we wnęki w bokach kadłuba, a przednie koło było podnoszone do góry i jego podpórka mogła także służyć jako punkt do cumowania samolotu na wodzie[2][3]. Courtney w bardzo oryginalny sposób rozwiązał typowy problem dla maszyn z silnikiem pchającym (365-konny silnik gwiazdowy typu Wright 975E-1), jakim jest ciężki ogon – umieścił silnik na krawędzi natarcia górnego skrzydła (przesuwając tak środek ciężkości samolotu do przodu) i połączył go ze śmigłem wałem napędowym[2][3].
Samolot po raz pierwszym wzbił się w powietrze w 1934 roku[4]. Pomimo przestarzałej, dwupłatowej konfiguracji maszyna miała lepsze niż przeciętne osiągi wśród porównywalnych samolotów cywilnych tego okresu, nie zdecydowano jednak o rozpoczęciu produkcji seryjnej i zbudowano jedynie trzy samoloty prototypowe (numery seryjne 101-103[3])[2]. W późniejszym czasie wszystkie trzy samoloty, wraz z ich planami i prawami do ich produkcji, zostały sprzedane do Japonii[2][3], gdzie były używane przez Cesarską Marynarkę Wojenną i otrzymały oznaczenie LXC[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Bowers 1979 ↓, s. 396.
- ↑ a b c d e f g Johnson 2009 ↓, s. 114.
- ↑ a b c d Bowers 1979 ↓, s. 397.
- ↑ Zdjęcie samolotu w locie i krótka notatka prasowa. „Flight”, 1934-08-09.
- ↑ Japanese Navy Other Aircraft. globalsecurity.org. [dostęp 2016-02-09]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Peter Bowers: Curtiss Aircraft, 1907-1947. Londyn: Putnam & Company Ltd, 1979. ISBN 0-370-10029-8.
- Eric Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft: An Illustrated History. McFarland, 2009. ISBN 978-0786439744.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- The Swing of the Pendulum. „Flight”, 1937-10-14.