Domaszczyn
51°11′18″N 17°09′59″E/51,188333 17,166389| wieś | |
_ID_599548.jpg) Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (III 2011) |
613[2] |
| Strefa numeracyjna |
71 |
| Kod pocztowy |
55-095[3] |
| Tablice rejestracyjne |
DWR |
| SIMC |
0873751 |
Położenie na mapie gminy Długołęka  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu wrocławskiego  | |
| 51°11′18″N 17°09′59″E/51,188333 17,166389[1]
| |
_ID_599548.jpg)
Domaszczyn (niem. Domatschine, od 1935 r. Sachsenau, łac. Domancici) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wrocławskim, w gminie Długołęka.
Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]
W latach 1945–1951/1954 Domaszczyn administracyjnie wchodził w skład gminy gmina Zakrzów w powiecie oleśnickim. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wrocławskiego.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
W przeszłości zostały zanotowane następujące nazwy miejscowości:
- łac. Domancici - w 1245 r.
- niem. Domatschine
- niem. Sachsenau (zmiana 29 listopada 1935 r.)[4]
- pol. Domaszczyn - 1945 r.
Według niemieckiego językoznawcy Heinricha Adamy’ego nazwa miejscowości należy do grupy nazw patronomicznych i pochodzi od łacińskiego imienia założyciela oraz pierwszego właściciela Domanciusa lub Domancicusa[5]. W swoim dziele o nazwach miejscowości na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu Adamy wymienia jako starszą od niemieckiej nazwę miejscowości Domasczin podając jej znaczenie "Dorf des Domancicus" czyli po polsku "Wieś Domancicusa"[5].
Historia[edytuj | edytuj kod]
- w 1867 r. mieszkało tutaj 215 mieszkańców
- w 1871 r. na terenie wsi było 35 budynków mieszkalnych, 51 gospodarstw domowych, a mieszkało 211 ludzi, w tym 6 analfabetów
- w 1876 r. doliczono się 18 koni i 98 sztuk bydła
- w 1877 r. oddano do kasy 417,44 marki podatku gminnego
- w 1905 r. uprawy prowadzono na obszarze 97,4 ha; były tu 33 budynki mieszkalne i 42 gospodarstwa domowe. Z ogólnej liczby 174 mieszkańców, 137 było wyznania ewangelickiego, 37 katolickiego i nie było żadnych Polaków.
Już w 1925 roku było 245 mieszkańców, a w roku wybuchu II wojny światowej było ich 227, na areale uprawnym 575 ha[6].
Demografia[edytuj | edytuj kod]
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[7]:
- kościół parafialny Podwyższenia Krzyża Świętego, w dekanacie Wrocław północ III (Psie Pole), z 1565 r., 1859 r.
- Dom Łowczego - pałacyk myśliwski w kompleksie rezydencjonalnym w Szczodrem, obecnie dom nr 33, pochodzący z 1860 r. - XIX w. Pałacyk myśliwski był częścią kompleksu pałacowo-parkowego w Szczodrem. w Domaszczynie był urządzony zwierzyniec. Po wojnie pałacyk popadł w ruinę, jednak obecnie został odbudowany i znajduje się w rękach prywatnych
inne zabytki:
- stara gospoda
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 25805
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 234 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Landkreis Oels (poln. Olesnica) – www.verwaltungsgeschichte.de – Michael Rademacher – dysertacja. [dostęp 2017-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-17)].
- ↑ a b Heinrich Adamy, Die schlesischen Ortsnamen, ihre Entstehung und Bedeutung. Ein Bild aus der Vorzeit, wyd. 2, Breslau: Verlag von Priebatsch’s Buchhandlung, 1888, s. 15, OCLC 456751858 (niem.).
- ↑ Christian Heilmann Heilmann(@)GCA.CH: Wioski w okręgu Oleśnica na Śląsku. 13.11.2010. [dostęp 2012-08-01]. (niem.).
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 227. [dostęp 2012-10-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
- ↑ Wokół Wrocławia. Grzegorz Zwoliński (red.). Wrocław: Studio PLAN, 2012. ISBN 978-83-62645-47-3.
- Siedziba gminy: Długołęka
