Pasikurowice
51°12′36″N 17°06′16″E/51,210000 17,104444| wieś | |
 Stacja kolejowa w Pasikurowicach | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (III 2011) |
763[2] |
| Strefa numeracyjna |
71 |
| Kod pocztowy |
55-095[3] |
| Tablice rejestracyjne |
DWR |
| SIMC |
0873930 |
Położenie na mapie gminy Długołęka  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu wrocławskiego  | |
| 51°12′36″N 17°06′16″E/51,210000 17,104444[1]
| |
Pasikurowice (niem. Paschkerwitz) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wrocławskim, w gminie Długołęka.
Przez Pasikurowice biegnie linia kolejowa nr 326 Wrocław Psie Pole – Wrocław Zakrzów – Trzebnica.
Znajduje się tu rozdzielcza stacja elektroenergetyczna 400/110 kV Krajowego Systemu Elektroenergetycznego.
We wsi działa jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze wzmianki o Pasikurowicach pochodzą z XIII wieku. Miejscowość została wymieniona w łacińskim dokumencie wydanym w 1332 roku w Oleśnicy w zlatynizowanej staropolskiej formie villa Passieurowicz[4].
W latach 1954-1968 wieś była siedzibą gromady Pasikurowice, po jej likwidacji w gromadzie Skarszyn. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wrocławskiego.
Sport[edytuj | edytuj kod]
W miejscowości funkcjonuje klub piłkarski Iskra Pasikurowice, założony w 1946 roku (obecnie A-klasa, grupa: Wrocław II). Mecze rozgrywane są na Gminnym Stadionie Sportowym (pojemność: 400 miejsc, boisko o wymiarach: 101 × 63 m). Największym sukcesem drużyny był awans i roczny pobyt w klasie okręgowej, grupa: Wrocław, w sezonie 2013/2014. Zespół zajął wówczas 16. miejsce, zdobywając 25 pkt w 30 spotkaniach (bilans: 7-4-19)[5].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[6]:
- kościół ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki parafialny pw. św. Józefa Oblubieńca, ul. Wrocławska 48, z 1839 r.
inne zabytki:
- dwa stare kamienne krzyże o niewiadomym wieku (być może późnośredniowieczne) i przyczynie fundacji. Krzyże te określane są często jako tzw. krzyże pokutne, na co nie ma jednak dowodów[7].
- stary cmentarz dawnych, niemieckich mieszkańców tej miejscowości
- stacja kolejowa
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 97844
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 920 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Colmar Grünhagen 1854 ↓, s. 154.
- ↑ portal 90minut.pl
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 228. [dostęp 2012-10-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
- ↑ Arkadiusz Dobrzyniecki. Krzyże i kapliczki pokutne ziemi złotoryjskiej - historia pewnego mitu. „Pomniki Dawnego Prawa”. 11-12 (wrzesień-grudzień 2010), s. 32-37, 2010.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Colmar Grünhagen: Codex Diplomaticus Silesiae T.22 Regesten zur schlesischen Geschichte 1327-1333. Breslau: E. Wohlfarth's Buchhandlung, 1903.
- Siedziba gminy: Długołęka
