51°12′39″N 17°06′16″E/51,210833 17,104444Pasikurowice
| ||
 Stacja kolejowa w Pasikurowicach | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Województwo | dolnośląskie | |
| Powiat | wrocławski | |
| Gmina | Długołęka | |
| Liczba ludności (III 2011) | 763[1] | |
| Strefa numeracyjna | (+48) 71 | |
| Tablice rejestracyjne | DWR | |
| SIMC | 0873930 | |
Położenie na mapie gminy Długołęka   Pasikurowice | ||
Położenie na mapie Polski  Pasikurowice | ||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  Pasikurowice | ||
Położenie na mapie powiatu wrocławskiego  Pasikurowice | ||
| 51°12′39″N 17°06′16″E/51,210833 17,104444
| ||
Pasikurowice (niem. Paschkerwitz) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wrocławskim, w gminie Długołęka.
Spis treści
Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wrocławskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze wzmianki o Pasikurowicach pochodzą z XIII wieku. Miejscowość została wymieniona w łacińskim dokumencie wydanym w 1332 roku w Oleśnicy w zlatynizowanej staropolskiej formie villa Passieurowicz[2].
Komunikacja[edytuj | edytuj kod]
Przez Pasikurowice biegnie linia kolejowa nr 326 Wrocław Psie Pole - Wrocław Zakrzów - Trzebnica.
Energetyka[edytuj | edytuj kod]
Znajduje się tu rozdzielcza stacja elektroenergetyczna 400/110 kV Krajowego Systemu Elektroenergetycznego.
Straż Pożarna[edytuj | edytuj kod]
Wieś posiada Ochotniczą Straż Pożarną.
Sport[edytuj | edytuj kod]
W miejscowości funkcjonuje klub piłkarski Iskra Pasikurowice, założony w 1946 roku (obecnie A-klasa, grupa: Wrocław II). Mecze rozgrywane są na Gminnym Stadionie Sportowym (pojemność: 400 miejsc, boisko o wymiarach: 101 × 63 m). Największym sukcesem drużyny był awans i roczny pobyt w klasie okręgowej, grupa: Wrocław, w sezonie 2013/2014. Zespół zajął wówczas 16. miejsce, zdobywając 25 pkt w 30 spotkaniach (bilans: 7-4-19)[3].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisany jest[4]:
- kościół ewangelicki, obecnie rzymsko-katolicki parafialny pw. św. Józefa Oblubieńca, ul. Wrocławska 48, z 1839 r.
inne zabytki:
- dwa stare kamienne krzyże o niewiadmym wieku (być może późnośredniowieczne) i przyczynie fundacji. Krzyże te określane są często jako tzw. krzyże pokutne, co jednak nie ma podstaw w żadnych dowodach ani badaniach, a jest oparte jedynie na nieuprawnionym założeniu, że wszystkie stare kamienne krzyże monolitowe, o których nic nie wiadomo, są krzyżami pokutnymi[5], chociaż w rzeczywistości powód fundacji takiego krzyża może być różnoraki, tak jak każdego innego krzyża. Niestety hipoteza ta stała się na tyle popularna, że zaczęła być odbierana jako fakt i pojawiać się w lokalnych opracowaniach, informatorach czy przewodnikach jako faktyczna informacja, bez uprzedzenia, że jest to co najwyżej luźny domysł bez żadnych bezpośrednich dowodów
- stary cmentarz dawnych, niemieckich mieszkańców tej miejscowości
- stacja kolejowa
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Colmar Grünhagen 1854 ↓, s. 154.
- ↑ portal 90minut.pl
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 228. [dostęp 28.10.2012].
- ↑ Arkadiusz Dobrzyniecki. Krzyże i kapliczki pokutne ziemi złotoryjskiej - historia pewnego mitu. „Pomniki Dawnego Prawa”. 11-12 (wrzesień-grudzień 2010), s. 32-37, 2010.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Colmar Grünhagen: Codex Diplomaticus Silesiae T.22 Regesten zur schlesischen Geschichte 1327-1333. Breslau: E. Wohlfarth's Buchhandlung, 1903.
