Edmund Zimmer

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edmund Zimmer
Ilustracja
Edmund Zimmer (przed 1933)
podpułkownik artylerii podpułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

10 października 1890
Lwów

Data i miejsce śmierci

2 listopada 1972
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne w ZSRR
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

20 Pułk Artylerii Lekkiej

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Edmund Albin Zimmer (ur. 10 października 1890 we Lwowie, zm. 2 listopada 1972 w Londynie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 10 października 1890[1] we Lwowie, w rodzinie Edmunda[2].

Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer c. i k. armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia porucznika[3]. W szeregach 1 pułku artylerii polowej Legionów w stopniu porucznika uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, za co otrzymał Order Virtuti Militari. Został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4]. W 1923 był p.o. dowódcy III dywizjonu macierzystego 1 pułku artylerii polowej Legionów, stacjonującego w Wilnie[5]. Następnie awansowany na stopień majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[6][7]. W 1924 był etatowym dowódcą III dywizjonu 1 pap Leg[8]. W 1928 był dowódcą III dywizjonu 10 pułku artylerii polowej w Łodzi[9]. Od 27 kwietnia 1929 był zastępcą dowódcy pułku w 2 pułku artylerii lekkiej Legionów w Kielcach. W tym czasie został awansowany na stopień podpułkownika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[10]. Z dniem 1 września 1931 został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu na stanowisko dowódcy dywizjonu szkolnego[11][12][13]. W grudniu 1932 został przesunięty w Centrum Wyszkolenia Artylerii na stanowisko komendanta Szkoły Podoficerów Zawodowych Artylerii[14]. Od listopada 1935 do 1939 był dowódcą 20 pułku artylerii lekkiej[15], po czym został przeniesiony w stan spoczynku.

Podczas II wojny światowej wstąpił do formowanych w 1941 Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Został dowódcą Centrum Wyszkolenia Artylerii w Kara-Suu w Kirgiskiej Republice. Od stycznia 1945 był komendantem Kursów Maturalnych Nr 1 w Alessano[16]. Po wojnie przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii[1]. Do końca życia pozostawał w stopniu podpułkownika[1]. Zmarł nagle 2 listopada 1972 w Londynie[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 23, s. 103, Grudzień 1972. Koło Lwowian w Londynie. 
  2. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-01-07]., tu podano, że urodził się 12 października 1890.
  3. Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 136.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 817.
  5. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 715.
  6. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 740.
  7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 453.
  8. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 638.
  9. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 384.
  10. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 178.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 236.
  12. Szkoła Podchorążych Artylerji. Ku uczczeniu dziesięciolecia 1923–1933. Toruń: 1933, s. 21, 72.
  13. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 813.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 409.
  15. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 158, 737.
  16. Czartoryski 1986 ↓, s. 21-23.
  17. M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  18. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]