Ellen MacArthur

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ellen MacArthur
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Ellen Patricia MacArthur

Data i miejsce urodzenia

8 lipca 1976
Whatstandwell

Obywatelstwo

Wielka Brytania

Ellen Patricia MacArthur (ur. 8 lipca 1976) – angielska żeglarka długodystansowa. W dniu 7 lutego 2005 pobiła rekord świata w najszybszym solowym opłynięciu świata na jachcie[1]. Została za to wyróżniona Orderem Imperium Brytyjskiego[2].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Interesowała się żeglarstwem od dziecka. Jako osiemnastolatka prowadziła szkolenia dla starszych od siebie kursantów w David King Nautical School w Hull. Została najmłodszym w historii Wielkiej Brytanii kapitanem. Później opłynęła samotnie Wielką Brytanię[2].

W 1996 wystartowała w regatach Europe 1. Zajęła 3. miejsce. W regatach Mini Fastnet w czerwcu 1997, kiedy płynęła z Keithem Willisem, zajęła 8. miejsce. W listopadzie 1997 wzięła udział w Mini Transat, płynąc na jachcie Le Poisson. Zajęła 15. miejsce. Zaczęła być zauważana. Brytyjski jachtklub przyznał jej tytuł żeglarza roku. We Francji określono ją mianem "młodej nadziei żeglarstwa"[2].

W 1999 wzięła udział w regatach wokół Wysp Brytyjskich. We współpracy z Davidem Rowenem, płynąc na keczu Jeantex, zajęła 1. miejsce. Zyskała kolejnych sponsorów. Dzięki wsparciu firmy Kingfisher w 1999 uczestniczyła w regatach Route du Rhum. Zajęła w swojej klasie 1. miejsce. W klasyfikacji generalnej uplasowała się na 5. miejscu[2].

Ze względu na biegłą znajomość francuskiego brała udział w rejsach załóg mieszanych, występując m.in. z Yvesem Parlierem (zwycięstwo w Round Europe 1999 na trasie Genua - Lorient), z Yvanem Bourgnonem - zajęli 4. miejsce w Fastnet Race w 1999 na trimaranie Kingfisher[2].

W 1999 wzięła udział w Transat Jacques-Vabre. Ellen z towarzyszącym jej Yvesem Parlierem zajęła 5. miejsce w klasie jednokadłubowców[2].

MacArthur zyskała rozgłos w 2001, kiedy to zajęła drugie miejsce w solowych regatach "Vendee Globe". Była ich najmłodszą uczestniczką. Wystartowała na kingfisherze własnego projektu[3].

W 2004 Nigel Irens i Benoit Cabaret zaprojektowali specjalny kingfisher dla MacArthur. Obiekt był dostosowany do niskiego wzrostu żeglarki (1,57 m). W tym samym roku próbowała przepłynąć Atlantyk, ale skończyło się to niepowodzeniem[4].

28 listopada 2004 MacArthur wypłynęła na samotny rejs dookoła świata. Ukończyła go 8 lutego 2005, osiągając najkrótszy czas w historii. Po powrocie została Damą Orderu Imperium Brytyjskiego (była wówczas najmłodszą laureatką)[5]. Dostała stopień Honorowego Porucznika Królewskiej Rezerwy Marynarki Wojennej. Doceniona została także we Francji. Prezydent Nicolas Sarkozy uhonorował ją tytułem Damy Francuskiej Legii Honorowej[6].

W październiku 2009 MacArthur ogłosiła zamiar wycofania się z wyścigów wyczynowych, by skoncentrować się na wykorzystaniu zasobów i energii w gospodarce światowej[7].

Rekordy[edytuj | edytuj kod]

W czerwcu 2000 MacArthur przepłynęła jednokadłubowym kingfisherem z Plymouth w Wielkiej Brytanii do Newport w stanie Rhode Island w USA w 14 dni, 23 godziny i 11 minut. Jest to aktualny rekord w samotnym rejsie kobiety ze wschodu na zachód jachtem jednokadłubowym, a także rekord w samotnym rejsie kobiety na jakimkolwiek statku[8].

Drugie miejsce MacArthur w edycji Vendée Globe 2000–2001, z czasem 94 dni, 4 godziny i 25 minut, było rekordem świata w samotnym i nieprzerwanym opłynięciu świata przez kobietę na jachcie jednokadłubowym. Rekord utrzymywał się przez 20 lat, dopóki Clarisse Crémer nie pobiła go w edycji Vendée Globe 2020–2021[9].

W czerwcu 2004 MacArthur przepłynęła swoim trimaranem B&Q/Castorama z Ambrose Light w USA do Lizard Point w Kornwalii w Wielkiej Brytanii w 7 dni, 3 godziny i 50 minut. To nowy rekord świata w przeprawie transatlantyckiej kobiety. Pobiła poprzedni rekord załogowy i indywidualny[2].

W 2005 MacArthur pobiła istniejący rekord świata Francisa Joyona w samotnym nieprzerwanym okrążeniu świata. MacArthur przepłynęła trimaranem B&Q/Castorama 27,354 mile morskie (50,660 km) ze średnią prędkością 15,9 węzła. Jej czas (71 dni, 14 godzin, 18 minut i 33 sekundy) pobił ówczesny rekord świata Joyona o 1 dzień, 8 godzin, 35 minut i 49 sekund. Podczas rejsu spała nie więcej niż 20 minut na raz, gdyż dzień i noc musiała nieustannie czuwać. 23 listopada 2007 Joyon wypłynął jachtem IDEC 2, próbując ponownie pobić ten rekord. Osiągnął swój cel w 57 dni, 13 godzin 34 minuty i 6 sekund. Pomimo odzyskania rekordu przez Joyona[10], nadal opisywano czas MacArthur jako "niesamowite osiągnięcie"[11].

Organizacje charytatywne[edytuj | edytuj kod]

Ellen MacArthur Cancer Trust[edytuj | edytuj kod]

W 2003 założyła Ellen MacArthur Trust (obecnie Ellen MacArthur Cancer Trust), organizację charytatywną, która działa na rzecz młodych ludzi w wieku od 8 do 24 lat włącznie, aby pomóc im odzyskać pewność siebie podczas zdrowienia z raka, białaczki i innych poważnych chorób[12].

W 2008 MacArthur połączyła siły z innymi sportowcami, aby wystosować apel o zebranie 4 milionów funtów na hospicjum dziecięce Rainbows. Celem było zapewnienie nieuleczalnie chorym młodym ludziom własnego, dostosowanego do indywidualnych potrzeb, miejsca do spania, aby umożliwić dzieciom z różnych grup wiekowych pobyt z rodziną[13].

Ellen MacArthur Foundation[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu 2010 powstała Fundacja Ellen MacArthur, organizacja charytatywna, której celem jest przyspieszenie przejścia na regeneracyjną gospodarkę o obiegu zamkniętym. Czyni to przez poszerzanie wiedzy na temat gospodarki o obiegu zamkniętym, współpracę z biznesem, decydentami i naukowcami. Fundacja działa w trzech obszarach:

  • edukacja inspirująca pokolenie do przemyślenia przyszłości;
  • biznes – katalizowanie innowacji biznesowych;
  • innowacja – szansa na rewolucję w planowaniu[2].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

W 2002 MacArthur wydała swoją pierwszą autobiografię zatytułowaną Taking on the World. Później napisała Race Against Time, opublikowany w 2005 dziennik swojej rekordowej podróży dookoła świata[14]. We wrześniu 2010 została wydana jej druga autobiografia zatytułowana Full Circle[15].

Udział w programach rozrywkowych[edytuj | edytuj kod]

W 2009 McArthur pojawiła się w Desert Island Discs w BBC Radio 4. Poleciła książkę The SAS Survival Handbook Johna "Lofty" Wisemana, a jej maskotką był puszysty robak[16].

MacArthur była także ostatnią rekordzistką na Star in a Rasonably-Priced Car w programie telewizyjnym BBC Top Gear, aż do ósmej serii, kiedy zasady zostały zmienione, a poprzednie rekordy zdezaktualizowane. Zawody obejmowały czasowe okrążenie toru wyścigowego Suzuki Liana. Ukończyła okrążenie w 1 minutę 46,7 sekundy, pokonując Jimmy'ego Carra o 0,2 sekundy. MacArthur zdobyła nagrodę Top Gear dla najszybszego kierowcy w 2005[17].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ 8 Unsung Women Explorers [online], news.yahoo.com [dostęp 2021-06-23] (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h Najlepsi z najlepszych. Ellen MacArthur [online], sailing.org.pl [dostęp 2021-10-12] (pol.).
  3. ↑ Ellen MacArthur: 'I can't live with the sea any more' [online], www.telegraph.co.uk [dostęp 2021-10-12].
  4. ↑ Ellen MacArthur trimaran B&Q-Castorama | 040207_TODD_9276 [online], Sailing & Nautical Photography, Yachting & Nautical Stock, Boat Stock Images, Commissioned Assignments, Best Prints [dostęp 2021-10-12] (ang.).
  5. ↑ Page 1713 | Issue 57557, 11 February 2005 | London Gazette | The Gazette [online], www.thegazette.co.uk [dostęp 2021-10-12].
  6. ↑ Nicolas Sarkozy to honour Ellen MacArthur [online], www.telegraph.co.uk [dostęp 2021-10-12].
  7. ↑ Yachtswoman Dame Ellen to retire [online], 4 października 2009 [dostęp 2021-10-12] (ang.).
  8. ↑ Ratified Passage [online], www.sailspeedrecords.com [dostęp 2021-10-12].
  9. ↑ News - Clarisse Cremer (Banque Populaire X) finishes 12th, breaks female solo monohull round the world record - Vendée Globe - En [online], www.vendeeglobe.org [dostęp 2021-10-12] (ang.).
  10. ↑ Joyon shatters MacArthur's record [online], 20 stycznia 2008 [dostęp 2021-06-23] (ang.).
  11. ↑ Britain welcomes Dame Ellen home [online], 8 lutego 2005 [dostęp 2021-10-12] (ang.).
  12. ↑ Search the register of charities [online], register-of-charities.charitycommission.gov.uk [dostęp 2021-06-23].
  13. ↑ Ellen MacArthur in charity appeal [online], www.speakerscorner.co.uk [dostęp 2021-10-12] (ang.).
  14. ↑ Taking on the World by Ellen MacArthur - TheBookbag.co.uk book review [online], www.thebookbag.co.uk [dostęp 2021-10-12].
  15. ↑ Full Circle, By Ellen MacArthur [online], The Independent, 12 stycznia 2011 [dostęp 2021-10-12] (ang.).
  16. ↑ BBC Radio 4 - Desert Island Discs, Dame Ellen MacArthur [online], BBC [dostęp 2021-06-23] (ang.).
  17. ↑ Ellen MacArthur [online], Top Gear Wiki [dostęp 2021-10-12] (ang.).
Laureaci nagrody dla ekstremalnego sportowca roku – Laureus World Sports Award for Action Sportsperson of the Year
  1. ↑ Nie przyznano
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ellen_MacArthur&oldid=69165338”