Przejdź do zawartości

Fabian Kobordo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fabian Kobordo
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

20 stycznia 1871
Mińsk Litewski

Data śmierci

?

Przebieg służby
Lata służby

do 1927

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

2 Pułk Strzelców Polskich
Miński Pułk Strzelców
21 Pułk Piechoty
XVI Brygada Piechoty
XVII Brygada Piechoty
PKU Bielsk Podlaski

Stanowiska

dowódca pułku piechoty
dowódca brygady piechoty
komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Fabian Kobordo (ur. 8 stycznia?/20 stycznia 1871 w Mińsku Litewskim, zm. ?) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 20 stycznia 1871 w Mińsku Litewskim jako syn Karola[1]. W 1909, w stopniu sztabskapitana, pełnił służbę w 119 Kołomeńskim pułku piechoty. W latach 1917–1918 dowodził 2 pułkiem Strzelców Polskich w 1 Dywizji Strzelców Polskich.

Z dniem 9 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego, w stopniu pułkownika, w „grupie oficerów byłego I Korpusu Polskiego i armii rosyjskiej” oraz przydzielony do Litewsko-Białoruskiej Dywizji Strzelców[2].

Od 17 grudnia 1918 do 20 stycznia 1919 był organizatorem i pierwszym dowódcą Mińskiego pułku strzelców, który w 1921 został przemianowany na 86 pułk piechoty. 28 lutego 1919 został przeniesiony do 21 pułku piechoty na stanowisko dowódcy pułku[3]. 21 lipca 1919 przybył z oddziałem na Front Litewsko–Białoruski. 24 lipca 1919 wyróżnił się w walkach o Raków, prowadząc żołnierzy do ataku na tę miejscowość[4]. 25 lutego 1920 został zwolniony ze stanowiska dowódcy XVI Brygady Piechoty i mianowany dowódcą XVII Brygady Piechoty[5]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Obozu Warownego „Brześć”, pozostając w ewidencji 21 pułku piechoty[6].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Po zakończeniu działań wojennych pełnił służbę na stanowisku komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Bielsk Podlaski, pozostając oficerem nadetatowym 3 pułku Strzelców Podhalańskich w Bielsku[7][8]. W listopadzie 1923 otrzymał zezwolenie na zawarcie związku małżeńskiego z Pelagią Kudracewą[9]. W lutym 1924 został przeniesiony do 3 pspodh[10]. W marcu 1926 roku został przeniesiony do 20 pułku piechoty w Krakowie z pozostawieniem w dyspozycji dowódcy 6 Dywizja Piechoty[11]. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12][13].

W 1934 pozostawał w ewidencji PKU Warszawa Miasto III, posiadał przydział mobilizacyjny do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I – dyspozycja dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[14].

Został osadnikiem wojskowym w kolonii Oberowszczyzna (gmina Wysokie Litewskie)[15].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-08-28].
  2. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 4 z 16 stycznia 1919 roku, poz. 169.
  3. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 29 z 15 marca 1919 roku, poz. 918.
  4. Fularski 1929 ↓, s. 17.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 6 marca 1920 roku, s. 154.
  6. Spis oficerów 1921 ↓, s. 83, 693.
  7. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 382, 395, 1460.
  8. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 330, 339.
  9. Polska Zbrojna Nr 323 z 25 listopada 1923 r. s. 4.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 7 lutego 1924 roku, s. 49.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 82.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 37, 44.
  13. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 884.
  14. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323, 844.
  15. Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 83. [dostęp 2015-04-05].
  16. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 10 maja 1922 roku, s. 365.
  17. M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  18. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 61 z 6 czerwca 1925 roku, s. 301.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]