Franciszek Buczek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Buczek
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

4 lipca 1895
Orzechówka

Data i miejsce śmierci

16 października 1977
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

11 pułk piechoty
42 pułk piechoty
12 Dywizja Piechoty
Brygada KOP „Wilno”
Armia „Modlin”

Stanowiska

szef sztabu brygady

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941)
Uroczystości X-lecia KOP w kompanii KOP w Turylczu; przemówienie d-cy kpt. Franciszka Buczka; październik 1934

Franciszek Buczek (ur. 4 lipca 1895 w Orzechówce, zm. 16 października 1977 w Warszawie[1]) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 4 lipca 1895[2]. Pochodził z Orzechówki. W 1917 zdał maturę w Gimnazjum Państwowym w Brzozowie w historycznie pierwszym roczniku szkoły[3].

Został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4], później do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[5]. W latach 20. był oficerem 11 pułku piechoty (garnizon Tarnowskie Góry), w tym w 1923 jako oficer nadetatowy tej jednostki był w kadrze naukowej Centralnej Szkoły Podoficerów Zawodowych Piechoty Nr 1[6][7]. W 1928 był przydzielony do 42 pułku piechoty w garnizonie Białystok[8]. Ukończył Wyższą Szkołę Wojenną na IX Kursie Normalnym od 2 listopada 1928 do 1 listopada 1930, uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. W 1930 był oficerem 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu[9]. 9 grudnia 1932 roku ogłoszono jego przeniesienie z 12 DP do Sztabu Głównego w Warszawie[10]. 26 stycznia 1934 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do dowództwa Brygady KOP „Wilno” w Wilnie na stanowisko szefa sztabu[11]. 22 grudnia 1934 roku ogłoszono jego zwolnienie ze stanowiska szefa sztabu[12]. Następnie powierzono mu dowodzenie kompanią graniczną KOP „Turylcze”. Wiosną 1935 roku został przeniesiony z KOP do Komendy Straży Granicznej na stanowisko szefa oddziału[13][14].

W latach 30. został awansowany do stopnia majora piechoty

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był oficerem Oddziału IV Sztabu Armii „Modlin”, a następnie Sztabu Armii gen. Przedrzymirskiego[1][15]. 24 września został przydzielony do dowództwa 41 Dywizji Piechoty[16]. 26 września, po kapitulacji, dostał się do niemieckiej niewoli. W niewoli przebywał do wiosny 1945 roku. Był osadzony w Oflagu VII A Murnau[17].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Głowacki 1986 ↓, s. 338.
  2. Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2015-06-17].
  3. Lista absolwentów szkoły na stronie Zjazdu w 2009. lobrzozow.edupage.org. [dostęp 2016-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-08)].
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 423.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 366.
  6. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 155, 1515.
  7. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 147.
  8. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 58, 202.
  9. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 48, 487.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 416.
  11. Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 19.
  12. Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 278.
  13. Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 marca 1935 roku, s. 35.
  14. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410
  15. Jurga i Karbowski 1987 ↓, s. 439.
  16. Jurga i Karbowski 1987 ↓, s. 416.
  17. List of prisoners interned in Oflag VIIA Murnau from 1939 to 1945. trackingthe101st.com. [dostęp 2016-01-13]. (ang.).
  18. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie Straży Granicznej”.
  19. Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1937 roku, s. 35.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]