Franciszek Korewo

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Korewo
Ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

28 sierpnia 1885
Zujkajmie

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Dowództwo Okręgu Korpusu Nr III

Stanowiska

inspektor poborowy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)
Multimedia w Wikimedia Commons
Franciszek Korewo

Franciszek Korewo (ur. 28 sierpnia[a] 1885 w maj. Zujkajmie, zm. ?) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 28 sierpnia 1885 w majątku Zujkajmie, w ówczesnym powiecie rosieńskim guberni kowieńskiej, w rodzinie Jana i Petronelli z Zacharzewskich[6][7]. Był młodszym bratem Jana (1882–1941), oficera armii rosyjskiej[3]. Ukończył gimnazjum w Wilnie[7].

W 1905 wstąpił do Wileńskiej Szkoły Junkrów Piechoty[7]. Od 1908 był oficerem zawodowym armii rosyjskiej[7]. Podczas I wojny światowej od grudnia 1917 był zastępcą dowódcy 13 pułku strzelców polskich, a później dowódcą 16 pułku strzelców polskich[7][8]. Brał udział w bitwie pod Kaniowem 11 maja 1918, po czym dostał się do niewoli niemieckiej[7].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego w październiku 1918 jako były oficer armii rosyjskiej w stopniu podpułkownika[9][7]. Został komendantem powołanego rozkazem z 30 października 1918 Okręgu Wojskowego nr X „Łowicz” (Łowicki)[7]. Następnie był organizatorem oraz od 1 grudnia 1918 do 14 lipca 1919 dowódcą 30 pułku piechoty, po czym na przełomie 1919/1920 dowodził 49 pułkiem strzelców kresowych i 65 pułkiem piechoty[10][7]. W międzyczasie organizował XXXII Brygadę Piechoty, będąc jej pełniącym obowiązki dowódcy[7]. Był także dowódcą grupy w Małopolsce Wschodniej[7]. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[11]. Za swoje czyny podczas wojny polsko-bolszewickiej otrzymał Order Virtuti Militari[12].

Po zakończeniu działań wojennych nadal pełnił obowiązki dowódcy 65 pułku piechoty w Grudziądzu[5][13]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 97. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4], a 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień pułkownika ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 22. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. Po awansie został zatwierdzony na stanowisku dowódcy pułku[15]. W marcu 1927 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 13 Dywizji Piechoty w Równem[16][17]. W lutym 1929 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i mianowany dowódcą 6 Brygady Ochrony Pogranicza[18]. W styczniu 1931 został przeniesiony z KOP do dyspozycji I wiceministra spraw wojskowych i szefa Administracji Armii z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[19]. W październiku 1931 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisko inspektora poborowego[20][21]. Z dniem 30 czerwca 1934 został przeniesiony w stan spoczynku[22]. W 1938 zamieszkiwał w Grodnie przy ul. Zielonej 4 m. 3[7][6].

Był żonaty, miał córkę Gertrudę (ur. 3 grudnia 1912)[23].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

7 października 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia[37].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ 26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie daty urodzenia płk. Franciszka Korewo z „21 września 1885” na „28 sierpnia 1885”[1]. Sam zainteresowany w wypełnionym własnoręcznie kwestionariuszu kawalera Orderu Virtuti Militari napisał 31 marca 1934, że urodził się 28 sierpnia 1885, a według kalendarza juliańskiego – 7 września 1885[2]. Data urodzenia „7 września 1885” jest wymieniona w źródłach polskich i rosyjskich[3][4]. Podawana była również data urodzenia „8 września 1885”[5].
  2. ↑ We wspomnianym już kwestionariuszu kawalera Orderu Virtuti Militari pułkownik Franciszek Korewo napisał 31 marca 1934, że posiada order z wybitym na lewej stronie krzyża numerem „1792”[6]. Numer ten został na kwestionariuszu przekreślony, a obok wpisany znak zapytania i numer „2434”[6]. Posiadaczami krzyża z identycznym numerem „1792” były cztery inne osoby: Aniela Frytz, matka Karola Frytza, któremu przyznano krzyż z numerem „5814”, Aleksander Kacprzyk, któremu przyznano krzyż z numerem „1819”, Antonina Śledziona, matka Michała Śledziona, któremu przyznano krzyż z numerem „2467” i Jan Starybrat, ojciec poległego Leona Starybrata, któremu przyznano krzyż z numerem „1143”.
  3. ↑ 14 kwietnia 1922 ogłoszono decyzję Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza z 12 grudnia 1921 zezwalającą oficerom, w tym ppłk. Franciszkowi Korewo, i szeregowym II Korpusu Polskiego w Rosji i Oddziału Murmańskiego na przyjęcie i noszenie Medalu Zwycięstwa[34]. 16 czerwca 1922 ogłoszono sprostowanie wspomnianej decyzji w ten sposób, że Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz zezwolił na przyjęcie i noszenie francuskiego Medalu Pamiątkowego Wielkiej Wojny[35]. Pułkownik Franciszek Korewo posiadał i nosił Medal Zwycięstwa[29][25][26][27], natomiast nie posiadał i nie nosił Medalu Pamiątkowego Wielkiej Wojny, chociaż w Roczniku Oficerskim 1924 figuruje jako odznaczony tym medalem[36].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 22.
  2. ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
  3. ↑ a b c d e f g h Корево Франц Иванович. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2023-02-27]..
  4. ↑ a b Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 23.
  5. ↑ a b Spis oficerów 1921 ↓, s. 189, 701.
  6. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 1.
  7. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Łoza 1938 ↓, s. 362.
  8. ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 358.
  9. ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 53.
  10. ↑ Proskurnicki 1929 ↓, s. 9.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 23 czerwca 1920, s. 500.
  12. ↑ Proskurnicki 1929 ↓, s. 29.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 311, 397.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 166.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 277, 340.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 marca 1927, s. 97.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 114, 160.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929, s. 80.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 31.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 15, 459.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 326.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 143.
  23. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  24. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-26]..
  25. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 311.
  26. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 277.
  27. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 114.
  28. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 15.
  29. ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 4.
  30. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-26]..
  31. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96.
  32. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 19 marca 1937, s. 3.
  33. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-26]..
  34. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 kwietnia 1922, s. 267–268.
  35. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 16 czerwca 1922, s. 453.
  36. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 278.
  37. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-26]..

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Korewo&oldid=71736110”