Frontenac (winorośl)
| Frontenac | |
| ‘Frontenac’ | |
 Grono odmiany frontenac |
|
| Gatunek | Krzyżówka międzygatunkowa winorośli |
| Inne nazwy | Minnesota 1047, MN 1047 |
| Najstarsza nazwa | MN 1047 |
| Hodowca | Peter Hemstad, James Luby, Patric Pierquet[1] |
| Rok wyhodowania | 1978[2] |
| Pochodzenie | USA (University of Minnesota) |
| Ważne regiony uprawy | USA, Kanada |
| Identyfikator VIVC | 15904 |
| Przeznaczenie owoców | wino |
| Kolor skórki | granatowoczarny |
| Charakterystyczne aromaty | wiśnie, jeżyny |
| Cechy uprawowe | |
| Dojrzewanie | pierwsza dekada października |
| Klimat uprawy | chłodne rejony |
| Mrozoodporność | -35°C[3] |
| Preferowane gleby | średniej klasy |
| Min. suma temp. (SAT) | 2680 |
| GDDC | 1120 |
Frontenac – mieszaniec niespecyficzny odmian winorośli: riparia 89 x landot noir[4][5][1]. Do uprawy towarowej wszedł w 1996[1]. Istnieją już trwałe i wyselekcjonowane mutanty frontenaca: frontenac gris o jaśniejszej skórce i kanadyjski frontenac blanc[1]. Frontenac zdobył popularność w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie[1]. W UE odmiana frontenac ze względu na złożone pochodzenie (obejmuje 8 gatunków)[1] nie jest zarejestrowana do wyrobu wina. Można z niej jednak wytwarzać soki oraz wina na użytek własny.
Spis treści
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Krzewy rosną silnie i mają pokrój wyprostowany. Drewnienie łozy bardzo dobre. Liście średniej wielkości, przypominające kształtem liście winorośli pachnącej.
Grona średniej wielkości, stożkowate, dość luźne[1]. Jagody małe lub średnie, kuliste, granatowe[1][6]. Miąższ soczysty, zabarwiony na czerwono[6]. Wyjątkowo wysoka mrozoodporność, w granicach -35°C pozwala na uprawę frontenaca bez okrywania na zimę we wszystkich regionach Polski[3]. Frontenac wyróżnia się wysoką jakością w porównaniu z innymi odmianami hybrydowymi i brakiem „lisiej” woni[1].
Fenologia[edytuj | edytuj kod]
Rozwój wiosenny wczesny[1]. Kwitnienie bardzo wczesne co powoduje często złe zapylanie przy niesprzyjającej kwitnieniu zimnej i mokrej pogodzie. Źle zapylone kwiaty wydają małe i niedojrzewające, zielone owoce, nazywane „zielonym groszkiem”. W polskich warunkach dojrzewa w pierwszej dekadzie października[5]. Potrzebuje około 100 dni na dojrzewanie od momentu kwitnienia do zbiorów[7].
Cięcie[edytuj | edytuj kod]
Nie ma specjalnych wymagań co do sposobu cięcia.
Choroby i szkodniki[edytuj | edytuj kod]
Bardzo wysoka odporność na mączniaka rzekomego i wysoka na mączniaka prawdziwego oraz szarą pleśń. Mało odporna na antraknozę. Małe słodkie jagody atakowane są przez ptaki[8].
Rozpowszechnienie[edytuj | edytuj kod]
Frontenac jest najpopularniejszą (47 ha w 2007) czerwoną odmianą w macierzystej Minnesocie[1][6]. Prócz tego w tym samym roku 30 ha winnic w Minnesocie było obsadzonych mutantem frontenac gris. Winnice obsadzone odmianą frontenac znajdują się także w innych stanach Środkowego Zachodu: Illinois, Iowa, Nebrasce, Indianie, Missouri oraz w Nevadzie[1][9]. W Kanadzie najważniejszym regionem upraw jest Quebec (21 ha w 2009)[1].
Wino[edytuj | edytuj kod]
Duża zawartość cukru w moszczu pozwala na wyrób win słodkich i typu porto[1][6]. Wyrób win wytrawnych z tej odmiany komplikuje duża zawartość kwasów[1][6]. Poziom kwasów jest obniżany poprzez dłuższe przetrzymanie owoców na krzewie[1]. Tam, gdzie jest to niemożliwe stosuje się zabiegi technologiczne, takie jak: odkwaszanie, wywoływanie fermentacji jabłkowo-mlekowej, wymrażanie oraz kupażowanie z innymi szczepami[10]. Powoli popularność zdobywa nowsza odmiana marquette, o podobnej charakterystyce, ale niższej kwasowości[1].
Otrzymane wina charakteryzują się wyrazistym kolorem, aromatem świeżych wiśni, tytoniu, gorzkiej czekolady, dojrzałej czerwonej papryki i białego pieprzu[5][1][6]. Swoim charakterem najbardziej są zbliżone do gruzińskiego saperavi[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 369-370. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.)
- ↑ Frontenac w bazie danych Instytutu Hodowli Winorośli Geilweilerhof (ang.). [dostęp 2017-02-14].
- ↑ a b Roman Myśliwiec: Uprawa Winorośli wydanie III. Warszawa: Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2013, s. 59.
- ↑ University of Minnesota: Frontenac (ang.). [dostęp 2017-02-14].
- ↑ a b c d Roman Myśliwiec: Uprawa winorośli. Polska/Kraków: Plantpress, 2012, s. 52. [dostęp 2014-02-19].
- ↑ a b c d e f Lisa Smiley: Frontenac (ang.). Iowa State University, 2016. [dostęp 2017-02-14].
- ↑ University of Kentucky: Vineyard Site Selection (ang.). [dostęp 2014-01-19].
- ↑ University of Minnesota: Vines and Wines (ang.). [dostęp 2017-02-14].
- ↑ Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 530. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.)
- ↑ Anna Katharine Mansfield: Challenges and Techniques (ang.). [dostęp 2014-01-16]. s. 2-9.
