Garajowa Strażnica
| ||
 Garajowa Strażnica wśród podpisanych formacji | ||
| Państwo |  Słowacja
| |
| Pasmo | Tatry, Karpaty | |
| Wysokość | 2238 m n.p.m. | |
| Pierwsze wejście | 4 sierpnia 1906 r. J. Bajer, S. Konarski, I. Król | |
Położenie na mapie Tatr   Garajowa Strażnica | ||
 49°10′45,5″N 20°00′23,1″E/49,179306 20,006417
| ||
Garajowa Strażnica (słow. Hrubá kopa[1], Garajova strážnica[2]) – ostatnie, najbardziej wysunięte na północny zachód wzniesienie w Grani Hrubego w słowackiej części Tatr Wysokich. Wysokość Garajowej Strażnicy wynosi 2238 m n.p.m.[3], choć starsze pomiary określały jej wysokość na 2227 m[4]. Od Skrajnej Garajowej Turni oddziela ją siodło Skrajnej Garajowej Ławki. Na wierzchołek Garajowej Strażnicy, podobnie jak na inne obiekty w Grani Hrubego, nie wiodą żadne znakowane szlaki turystyczne. Dla taterników najdogodniejszą metodą dostania się na wierzchołek jest wejście od strony doliny Niewcyrki[4].
W wierzchołku Garajowej Strażnicy kończy się właściwa Grań Hrubego. Z jej wierzchołka opadają w stronę Doliny Koprowej trzy wybitne grzędy kierujące się na zachód, północny zachód i północ. Oprócz tego w stronę dolnej części Doliny Hlińskiej szczyt wysyła wybitne i strome żebro skalne[4]. W zachodniej grzędzie położona jest tzw. Kwoka (Kvoka, 1950 m) – nagromadzenie ogromnych bloków skalnych. Od jej górnych partii jest oddzielona Przełęczą nad Kwoką (Sedlo nad Kvokou, ok. 2000 m)[1].
Pierwszego wejścia turystycznego na wierzchołek Garajowej Strażnicy dokonali Józef Bajer, Stanisław Konarski i Ignacy Król, a miało to miejsce 4 sierpnia 1906 r. Wcześniej bywali na jej wierzchołku kartografowie, którzy obrali sobie ją jako dogodny punkt pomiarowy[4]. Nazwa Garajowej Strażnicy – podobnie jak nazwy sąsiednich Garajowych Turni i Ławek – pochodzą od niedalekiej Dolinki Garajowej, a tej z kolei, jak i wielu innych obiektów w tym rejonie Tatr, od nazwiska niejakiego Garaja, wspólnika Juraja Jánošíka[1].
Garajowa Strażnica jest dobrym punktem widokowym. Zimą najprostsze wejście prowadzi a nią z doliny Niewcyrki przez Przełęcz nad Kwoką[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 308, 332–333. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-06-23].
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 138. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956, s. 57, 80–82.