Pośrednia Garajowa Turnia
 Pośrednia Garajowa Turnia wśród podpisanych formacji | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
2322[1] m n.p.m. |
| Wybitność |
15 m |
| Pierwsze wejście |
4 sierpnia 1906 r. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°10′39,9″N 20°00′26,8″E/49,177750 20,007444
| |
Pośrednia Garajowa Turnia (niem. Mittlerer Garai-Turm, słow. Prostredná Garajova veža, węg. Középső-Garai-torony[2]) – jedna z wielu turni w Grani Hrubego w słowackiej części Tatr Wysokich. Od Zadniej Garajowej Turni oddzielona jest ona siodłem Zadniej Garajowej Ławki, a od Skrajnej Garajowej Turni oddziela ją siodło Pośredniej Garajowej Ławki[3]. Na południowy zachód, na Niżnią Garajową Rówień w Niewcyrce, opada z turni skalisto-trawiasta w górnej części i porośnięta kosodrzewiną, niezbyt stroma grzęda. Ma ona deniwelację około 600 m i podobną szerokość u podstawy. Na północ (Dolina Hlińska) z turni opada stroma ściana, dołem zwężająca się i zamieniająca w grzędę. Jej ograniczenie boczne tworzą dwie depresje opadające z Zadniej i Pośredniej Garajowej Ławki. Łączą się one z sobą około 200 m poniżej szczytu turni i tworzą żleb opadający do Garajowej Zatoki na dnie Doliny Hlińskiej[4].
Jest to środkowa z trzech Garajowych Turni – pozostałymi są Zadnia Garajowa Turnia i Skrajna Garajowa Turnia. Ich nazwy pochodzą od niedalekiej Dolinki Garajowej, a tej z kolei, jak i wielu innych obiektów w tym rejonie Tatr, od nazwiska niejakiego Garaja, wspólnika Juraja Jánošíka[5]. Utworzył je Witold Henryk Paryski w 8. tomie przewodnika wspinaczkowego[4].
Taternictwo[edytuj | edytuj kod]
Pierwszego wejścia na wierzchołek Pośredniej Garajowej Turni dokonano 4 sierpnia 1906 r., a autorami jego byli Józef Bajer, Stanisław Konarski i Ignacy Król. Wejścia tego dokonali podczas przechodzenia Grani Hrubego na odcinku od Teriańskiej Przełęczy Niżniej do Garajowej Strażnicy[3].
Turnia nie jest dostępna żadnymi znakowanymi szlakami turystycznymi. Dozwolone jest taternikom przejście granią i wspinaczka od strony Doliny Hlińskiej. Niewcyrka jest obszarem ochrony ścisłej TANAP-u z zakazem wstępu[4].
- Drogi wspinaczkowe
- Z Niewcyrki, południowo-zachodnią grzędą; 0+, kilka miejsc II w skali tatrzańskiej, czas przejścia z Wyżniej Garajowej Równi 1 godz. 30 min
- Z Doliny Hlińskiej drogą Mączki; IV, 4 godz.[4]
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2021-02-11] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956
- ↑ a b c d Władysław Cywiński, Grań Hrubego. Przewodnik szczegółowy, tom 14, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2008, ISBN 978-83-7104-039-9.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska, Bedeker tatrzański, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, ISBN 83-01-13184-5