Gazelka pręgogłowa
| Nanger soemmerringii[1] | |||
| (Cretzschmar, 1828) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
gazelka pręgogłowa | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
Gazelka pręgogłowa[3], dawniej: aul[4] (Nanger soemmerringii) – gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny wołowatych.
Występowanie i biotop[edytuj | edytuj kod]
Obecny zasięg występowania gatunku obejmuje tereny Afryki Wschodniej (Dżibuti, Erytrea, Etiopia, Kenia, Somalia i Sudan). Jego siedliskiem są tereny porośnięte trawami i akacjami.
Charakterystyka ogólna[edytuj | edytuj kod]
| Podstawowe dane | |
|---|---|
| Długość ciała | 125–150 cm |
| Wysokość w kłębie | 85–92 cm |
| Długość ogona | 18–28 cm |
| Masa ciała | 35–45 kg |
| Dojrzałość płciowa | ok. 1,5 roku |
| Ciąża | 198 dni |
| Liczba młodych w miocie |
1 |
| Długość życia | 14 lat |
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Dolna część szyi i grzbiet są płowo ubarwione, podgardle białe. Na głowie widoczne są białe, czarne i brązowe pasy biegnące od czoła do nosa. Na pośladkach znajduje się białe lustro, szersze u góry. Ogon również biały z czarnym zakończeniem. U obojga płci występują lirowato wygięte rogi, u samców osiągające długość do 58 cm. Wierzchołki rogów są zwrócone do siebie.
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek migrujący w poszukiwaniu pokarmu i wody. Samce są terytorialne. W okresie godowym toczą walki pomiędzy sobą. Gazelka pręgogłowa żyje w stadach złożonych z kilku-kilkunastu, rzadziej więcej osobników. Żywią się głównie trawami.
Rozród[edytuj | edytuj kod]
Samica rodzi 1 młode. Po porodzie ukrywa je w wysokiej trawie i oddala się, wracając jedynie w porze karmienia.
Podgatunki[edytuj | edytuj kod]
- G. soemmerringii soemmerringii Cretzschmar, 1828
- G. soemmerringii berberana Matschie, 1893
- G. soemmerringii butteri Thomas, 1904
Znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Gazelki pręgogłowe stanowią pokarm wielu dużych ssaków drapieżnych (m.in.: gepard, likaon, lew, hiena).
Zagrożenia i ochrona[edytuj | edytuj kod]
Gatunek nie jest objęty konwencją waszyngtońską CITES. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii VU (vulnerable – narażony na wyginięcie)[2].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Halina Komosińska, Elżbieta Podsiadło: Ssaki kopytne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 83-01-13806-8.
- Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Nanger soemmerringii. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 1 stycznia 2008]
- Huffman Brent: Nanger soemmerringii, Soemmerring's gazelle. www.ultimateungulate.com. [dostęp 2008-01-01]. (ang.).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nanger soemmerringii, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Nanger soemmerringii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ Zygmunt Kraczkiewicz: SSAKI. Wrocław: Polskie Towarzystwo Zoologiczne – Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych, 1968, s. 81, seria: Polskie nazewnictwo zoologiczne.