Geraint Evans
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
| |
Sir Geraint Evans (ur. 16 lutego 1922 w Pontypridd[1][2], zm. 19 września 1992 w Aberystwyth[1]) – walijski śpiewak operowy, baryton.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studia muzyczne odbył w Cardiff, w czasie II wojny światowej służył w RAF[1]. W 1945 roku był spikerem brytyjskiej wojskowej rozgłośni radiowej w Hamburgu, gdzie po demobilizacji pozostał[1], ucząc się śpiewu u Theo Hermanna[1]. Następnie kształcił się w Genewie u Fernando Carpiego oraz u Waltera Hyde’a w Guildhall School of Music and Drama w Londynie[1]. Zadebiutował jako Strażnik w Śpiewakach norymberskich na deskach Covent Garden Theatre w 1948 roku[1]. Ze sceną tą związany był następnie przez wiele lat, brał tam udział w prapremierach wielu współczesnych oper brytyjskich, m.in. Benjamina Brittena Billy Budd (1951, jako Mr Flint) i Gloriana (1953, jako Montjoy) i Williama Waltona Troilus i Kresyda (1954, jako Antenor)[2]. Od 1949 do 1961 roku regularnie gościł na festiwalu operowym w Glyndebourne[1]. W 1960 roku debiutował w La Scali jako Figaro w Cyruliku sewilskim[2]. W 1964 roku w tytułowej roli w Falstaffie debiutował na deskach nowojorskiej Metropolitan Opera[1], rolę tę kreował też w 1975 roku pod batutą Kazimierza Korda w trakcie występu w Teatrze Wielkim w Warszawie[2]. W 1984 roku rolą Dulcamary w Napoju miłosnym na deskach Covent Garden Theatre pożegnał się ze sceną[2].
Do jego popisowych ról należały Figaro w Weselu Figara, Leporello w Don Giovannim, Papageno w Czarodziejskim flecie, Beckmesser w Śpiewakach norymberskich, Wozzeck w Wozzecku[1].
Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego (1959)[1]. W 1969 roku otrzymał tytuł szlachecki[1]. W 1984 roku ukazała się jego autobiografia Sir Geraint Evans: A Knight at the Opera, napisana we współpracy z Noëlem Goodwinem[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1047. ISBN 0-02-865527-3.
- ↑ a b c d e Lucjan Kydryński: Opera na cały rok. Kalendarium. T. 1. styczeń–czerwiec. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1989, s. 119. ISBN 83-224-0334-8.