Gościszów
Na mapach: 
51°09′40″N 15°27′06″E/51,161111 15,451667
51°09′40″N 15°27′06″E/51,161111 15,451667| Artykuł |
51°9′40″N 15°27′6″E |
|---|---|
| - błąd |
39 m |
| WD |
51°9'40"N, 15°27'6"E, 51°8'N, 15°28'E |
| - błąd |
39 m |
| Odległość |
0 m |
| wieś | |
 Kościół Matki Bożej Częstochowskiej w Gościszowie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
220-250[1] m n.p.m. |
| Liczba ludności (III 2011) |
1511[2] |
| Strefa numeracyjna |
75 |
| Kod pocztowy |
59-730[3] |
| Tablice rejestracyjne |
DBL |
| SIMC |
0191520 |
Położenie na mapie gminy Nowogrodziec  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu bolesławieckiego  | |
| 51°09′40″N 15°27′06″E/51,161111 15,451667
| |
Gościszów (niem. Giessmannsdorf[4]) – wieś w Polsce, na Śląsku, położona w województwie dolnośląskim, w powiecie bolesławieckim, w gminie Nowogrodziec.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Gościszów to bardzo duża wieś łańcuchowa o długości około 6 km, leżąca na Pogórzu Izerskim, w północno-zachodniej części Niecki Lwóweckiej, nad Gościszowskim Potokiem i Iwnicą, na wysokości około 220-250 m n.p.m.[1]
Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Gościszów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[5]:
- pierwotnie romański kościół pw. Matki Boskiej Częstochowskiej z XIII wieku, zbudowany z ciosów piaskowcowych, przebudowany w XVII w. W prezbiterium sklepienie gotyckie krzyżowo-żebrowe, w nawie renesansowe - kasetonowe. W absydzie romański fryz i kolumny. Wczesnogotycki portal, zworniki i wsporniki. Gotyckie sakramentarium i fragment polichromii, renesansowy ołtarz główny i ambona z ok. 1600, chrzcielnica z 1575. Na łuku tęczowym polichromia Ukrzyżowanie z 1503. Na murze manierystyczne nagrobki K.Warnsdorfa z ok. 1631 i jego żony Heleny[6],
- zespół zamkowy:
- ruina renesansowego zamku - dworu z XIV wieku, przebudowanego w latach: 1603, 1848-1856[7],
- spichrz, z XVII wieku,
- park, z roku 1860,
- dom nr 200 z XVIII/XIX wieku.
Inne zabytki:
- ciałopalne cmentarzysko kultury pomorskiej z okresu lateńskiego z grobami skrzynkowymi, odkryte w roku 1805.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 2: Pogórze Izerskie (A-Ł). Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, s. 222-230. ISBN 83-85773-60-6.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 328 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 4. [dostęp 2012-09-02].
- ↑ Janusz Czerwiński, Ryszard Chanas, Dolny Śląsk - przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka, 1977, s. 346.
- ↑ Łuczyński Romuald M. Zamki, dwory i pałace w Sudetach, Legnica, 2008, s. 115
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 2: Pogórze Izerskie (A-Ł). Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, ISBN 83-85773-60-6.
- Siedziba gminy: Nowogrodziec
