Przejdź do zawartości

Grabie (herb szlachecki)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tympanon z herbem Lipskich (Grabie). Pałac w Czerniejewie
Tympanon pałacu infułatów w Choczu

Grabie (Chlewiotki, Grabia, Grabic, Graby, Kocina, Rastrum, Szczuki) – polski herb szlachecki, noszący zawołania Grabia, Grabie i Kocina.

Opis herbu

[edytuj | edytuj kod]

Mają być Grabie białe do góry postawione, i utkwione na wzgórku zielonym, o siedmiu zębach, w polu źółtem, nad hełmem i koroną piór pięć strusich[1].

GRABIE, Graby, Grabia, Kocina, Chlewiotki. — W polu zlotem na pagórku zielonym wetknięte – srebrne siedmiozębne. Nad hełmem w koronie pięć piór strusich[2].

Piotr Nałęcz Małachowski, Zbiór Nazwisk Szlachty, Lublin 1805:

"W polu żółtym, na wzgórku zielonym utkwione w prost do góry białe grabie o siedmiu zębach. W Hełmie nad Koroną pięć piór strusich"

Herbowni

[edytuj | edytuj kod]

Archutowski, Arcichowski, Arciechowski, Artychowski.

Bieniaszowski.

Chlewiotka, Chlewiotko, Czaplicki, Czarniawski, Czarnomski, Czarnowski, Czeczerba, Czeczerbo, Czepirski, Czuprynowski, Czuranowski.

Dąbrowski, Dmytrowski, Dobrogojski, Dobrogost, Dobrogowski, Dobrowolski, Domański, Drążdzewski, Drożewski, Dymitrowski.

Gasparski, Gąsiorowski, Gąsiorski, Giżycki, Gojlewicz, Gojławicz, Gorski, Goszczymiński, Gościemiński, Gościmiński, Gościmski, Graba, Grabia, Grabie, Grabkowski, Grablewski, Grabski, Graby, Gradowski, Gurewicz, Gzowski.

Hołuszkiewicz, Hrycenko, Hurewicz.

Igor.

Jałbrzyk, Jałbrzykowski, Jawczycz, Jawoysz.

Katrycz, Kijuć, Kniszewski, Kobecki, Kobeski, Kobiecki, Kociński, Koczyński, Kokotek, Kozikowski, Kroczowski, Kroczyński, Kroger, Krogier, Kukliński.

Lessel, Leśnia, Leśny, Lipski.

Łubkowski, Łuszczewski.

Mazowski, Mazuga, Mietelski, Mikosz, Miskowski, Misowski, Miszkowski, Moglęcki, Mokłak, Mokłok, Molmor, Musielewicz, Mussiulewicz.

Nasuticz, Nasutowicz, Nieparcki, Niepartski.

Olbrachcicki.

Pawłowski, Pazderski, Pieściorecki, Pieściorowski, Pieściorzecki, Pieścirowski[3], Psucki.

Radziński, Raszewski, Ratowt, Roszczkowski, Roszkowski, Ryński.

Sczuka, Sczypierski, Skaszewski, Skaszowski, Skuszewski, Sławiec, Słucki, Stasiewski, Strękowski, Szczuka, Szczypierski, Szczypiorski.

Świda, Świerczewski, Świerkowski, Świerzański, Świerzewski, Świeszewski, Świeszowski, Świeżewski.

Tabaczyński, Tabuniewicz.

Wabieński, Wacowski, Wadołowski, Wądołkowski, Wądołowski, Weiss, Węglewski, Węglowski, Wielogórski, Wirszyłł, Wirszyłło, Wisieński, Wisiński, Wiszeński, Wiszyński, Woleński, Woliński, Wypyski, Wyszeński, Wyszyński.

Zaruski, Zawisza, Złoczewski, Złoczkowski, Złoczowski, Zwierzchowski.

Żupanowski, Żupranowski.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Jan Długosz o nim powiada, że z Czech do Polski przyniesiony za Wacława Króla przez Grabię Czecha, ten osiadł w Sieradzkiem, niedaleko Piotrkowa na dobrach Wola nazwanych: od którego Grabiną Wolą nazwano ją: jakoż i Petra sancta cap. 63. pisze, że na Śląsku Lasseliuszowie tego herbu używali"[1].

Juliusz hr. Ostrowski podaje: Jeden z najstarszych herbow naszych — wzmianki o nim znajdują się w zapiskach sądowych z początku XIV stulecia; ma pochodzić z Czech. Chlewiotki po dziś dzień u Mazurów znaczy grabie[2]. Piotr Nałęcz Małachowski dodaje "z Czech do Polski przybył w Roku 1302, za Czasów Panowania Wacława Króla razem Polskiego i Czeskiego".

Pieczęć tę od 1287 używała szlachta Czech. Najstarsza pieczęć: Pieczęć Jerzego z Kociny z 1345. Pojawia się pierwszy raz w źródłach pisanych w 1398.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Kasper Niesiecki: Herbarz Polski. T. 4. Lipsk: J. N. Bobrowicz nakładem Breitkopfa i Haertela, 1839, s. 260.
  2. a b Juliusz Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. T. 2. Warszawa: B. Bolcewicz, J. Sikorski, 1897-1906, s. 94.
  3. Księga podskarbiowska Nr 7. [w:] "Herold Polski" z roku 1906 [on-line]. [dostęp 2014-09-17].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]