Przejdź do zawartości

Ingeborga Dapkūnaitė

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ingeborga Dapkūnaitė
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 stycznia 1963
Wilno

Zawód

aktorka

Współmałżonek

Arunas Sakalauskas
Simon Stokes
Dmitrij Jampolski

Lata aktywności

od 1983

Multimedia w Wikimedia Commons

Ingeborga Dapkūnaitė (ur. 20 stycznia 1963 w Wilnie) – litewska aktorka teatralna i filmowa. Jest laureatką rosyjskiej nagrody Nika dla najlepszej aktorki w 1994, przyznawanej przez Państwową Akademię Sztuk i Nauk Kinematograficznych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Ingeborga Dapkūnaitė, Festiwal „Złota Maska” w Moskwie, 2017

Ingeborga Dapkūnaitė urodziła się w Wilnie, jej ojciec był dyplomatą, a matka meteorologiem. Przez wiele lat rodzice pracowali w Moskwie i widywała ich tylko w święta. Opiekowali się nią dziadkowie, wujek i ciotka, muzycy w orkiestrze teatralnej. W wieku czterech lat po raz pierwszy pojawiła się na scenie w operze Madame Butterfly Giacoma Pucciniego. Mimo tak wczesnego debiutu, początkowo nie była zainteresowana aktorstwem, bardziej skłaniała się w kierunku sportu, jeździła na łyżwach i grała w koszykówkę. Ostatecznie ukończyła Litewską Akademię Teatru i Muzyki w klasie Jonasa Vaitkusa, reżysera i dyrektora Rosyjskiego Teatru Dramatycznego Litwy, w 1985[1] i dołączyła do Państwowego Teatru Dramatycznego w Kownie[2]. Grała także w Teatrze Młodych w Wilnie[3].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

W filmie zadebiutowała w 1985. Od 1993 mieszka i pracuje w Londynie. Ma brytyjskie obywatelstwo. Cały czas współpracuje też przy produkcjach rosyjskich zarówno kinowych, jak i telewizyjnych. W 1994 otrzymała rosyjską nagrodę Nika, przyznawaną przez Państwową Akademię Sztuk i Nauk Kinematograficznych za film Katja Ismaiłowa w reżyserii Walerego Todorowskiego. Wystąpiła w kilku produkcjach hollywoodzkich. W Mission: Impossible zagrała Hannah Williams u boku Toma Cruise’a, w Siedem lat w Tybecie wcieliła się w rolę Ingrid, żonę Heinricha Harrera, którego zagrał Brad Pitt[2][4].

Sławę przyniosła jej rola Marusi, żony Kotowa w filmie Spaleni słońcem z 1994 w reżyserii Nikity Michałkowa, dramacie ukazującym losy prominentnej sowieckiej rodziny w okresie wielkiej czystki. Film został uhonorowany Oscarem w 1995.

W 2001 zasiadała w jury podczas 23. MFF w Moskwie[5], a w 2003 – w sekcji „Cinéfondation” na 56. MFF w Cannes. W 2003 wcieliła się w rolę carycy Katarzyny w wielokrotnie nagradzanym miniserialu brytyjskim Nieznany książę w reżyserii Stephena Poliakoffa. W 2005 była członkiem jury konkursu głównego na 55. MFF w Berlinie oraz na MFF w Mar del Plata. W 2007 zagrała matkę Hannibala Lectera w filmie Petera Webbera Hannibal. Po drugiej stronie maski. W 2010 zasiadała w jury konkursu głównego na 67. MFF w Wenecji[6].

W 2015 wystąpiła w dziesięcioodcinkowym norweskim serialu Okupowani zrealizowanym według pomysłu twórcy kryminałów Jo Nesbø[7].

Ambasadorka marki Longines

[edytuj | edytuj kod]

Od 2005 Ingeborga Dapkūnaitė jest ambasadorem marki Longines, szwajcarskiego producenta zegarków[8].

20-lecie twórczości

[edytuj | edytuj kod]
Ingeborga Dapkūnaitė, 2009

20 stycznia 2018 publiczna stacja telewizyjna Federacji Rosyjskiej, mająca największy zasięg odbiorców w Rosji Pierwyj kanał, wyemitowała film dokumentalny o Dapkūnaitė z okazji jej 20-lecia twórczości artystycznej, zatytułowany Wszystko, co o mnie napisano, nie jest prawdą (ros. Ингеборга Дапкунайте. Все, что пишут обо мне, – неправда). W dokumencie wzięli udział przyjaciele i osoby, z którymi współpracowała aktorka, m.in. dyrektor stacji telewizyjnej, która wyemitowała film, Konstantyn Ernstas, Jewgienij Mironow, Aleksiej Popogrebski, Tatjana Drubicz, Nyuta Federmesser, Walerij Todorowski, Michaił Porieczenkow, John Malkovich, Maksim Didienko i inni. Dokument miał formę dyskusji, w których zaproszeni goście zadawali aktorce pytania o jej karierę i doświadczenia życiowe. Rozmowa przeplatała się z wideoklipami z filmów i unikatowymi archiwalnymi zdjęciami aktorki[9].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Ingeborga Dapkūnaitė trzykrotnie wychodziła za mąż, związana też była z serbskim reżyserem Emirem Kusturicą[10]. Pierwszy mężem był litewski aktor Arunas Sakalauskas, drugim brytyjski reżyser Simon Stokes (1993–2010). W lutym 2013 poślubiła 12 lat młodszego rosyjskiego prawnika i biznesmena, Dmitrija Jampolskiego. W 2018 zaskoczyła swoich fanów, pokazując się z synem, dwuletnim Aleksą. Do tej pory uważano, że aktorka nie ma dzieci. Pojawiły się też spekulacje, że dziecko zostało urodzone przez surogatkę lub jest adoptowane[11]. Pod koniec roku 2018 aktorka rozwiodła się ze swoim trzecim mężem – Dmitrijem Jampolskim[12].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Ingeborga Dapkūnaitė, Festiwal „Złota Maska” w Moskwie 2015

Opracowano na podstawie materiałów źródłowych[13][14]:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Helmutas Šabasevičius: Wystawa „Historia pewnego teatru…”. Instytut Polski Wilno. [dostęp 2018-03-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-27)].
  2. ↑ a b Ingeborga Dapkunaite. Zaitseva. [dostęp 2018-03-26]. (ros.).
  3. ↑ ИНГЕБОРГА ДАПКУНАЙТЕ. Kino-teatr.ru. [dostęp 2018-03-26]. (ros.).
  4. ↑ Дапкунайте Ингеборга. All About. [dostęp 2018-03-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-01)]. (ros.).
  5. ↑ Moscow Film Festival 2001. Wayback Machine. [dostęp 2018-03-26]. (ang.).
  6. ↑ Steve Pond: Taymor’s ‘Tempest’ to Close Venice Fest. The Wrap. [dostęp 2018-03-26]. (ang.).
  7. ↑ Okupowani – o serialu. Ale Kino. [dostęp 2018-03-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-27)].
  8. ↑ Ingeborga Dapkunaite. Longines.pl. [dostęp 2018-03-26].
  9. ↑ «Ингеборга Дапкунайте. Все, что пишут обо мне, – неправда». Документальный фильм. 1tv.ru. [dostęp 2018-03-26]. (ros.).
  10. ↑ Ingeborga Dapkūnaitė – Emiro Kusturicos meilužė. VARDA. [dostęp 2018-03-26]. (lit.).
  11. ↑ 55-erių Ingeborga Dapkūnaitė parodė ūgtelėjusį sūnų, apie kurį gerbėjai nė nežinojo. VARDAI, 2018-01-23. [dostęp 2018-03-26]. (lit.).
  12. ↑ Ingeborga Dapkūnaitė skiriasi su vyru: išbandymų neištvėrė jau trečioji jos santuoka, santykių nesulipdė ir neseniai gimęs sūnus [online], DELFI [dostęp 2019-10-17].
  13. ↑ Ingeborga Dapkūnaitė. Filmweb. [dostęp 2018-04-05].
  14. ↑ Ingeborga Dapkunaite. Internet Movie Database. [dostęp 2018-04-05]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ingeborga_Dapkūnaitė&oldid=73780987”