Józef Chmiel (generał)

Józef Chmiel

generał dywizji w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1940 Radlin
Przebieg służby
Lata służby	1960–2000
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	• OSR • 10prsr • ASG, 10 PRSR, ASG, POW • PKW Syria, SG WP • UNPROFOR, SG WP • MON, Sztab Generalny WP
Stanowiska	• d-ca stacji i plutonu przewoźnych urządzeń rozpoz. radioelektr. • oficer operac. grupy analiz danych, pomocnik szefa sztabu pułku • szef sztabu–z-ca d-cy pułku • d-ca pułku, z-ca i szef oddziału rozpoznawczego Sztabu OW • z-ca szefa, szef Zespołu Szkolenia Operac. SG WP • d-ca PKW w Syrii • szef oddziału, z-ca szefa i szef ZRW w GZSB WP • szef zarządu RiWE SGWP • d-ca Sekt. Półn. UNPROFOR • pomocnik szefa SG WP ds. współpracy z NATO • pełnomocnik MON ds. stacjonowania i użycia SZ RP poza granicami kraju • asystent szefa SG WP
Główne wojny i bitwy	UNPROFOR w byłej Jugosławii
Odznaczenia

Józef Chmiel (ur. 3 kwietnia 1940 w Radlinie) – generał dywizji Wojska Polskiego w stanie spoczynku.

Życiorys

Józef Chmiel urodził się 3 kwietnia 1940 w Radlinie na Górnym Śląsku. W 1960 rozpoczął studia w Oficerskiej Szkole Radiotechnicznej w Jeleniej Górze. Był słuchaczem – podchorążym do sierpnia 1963, promowany na podporucznika. W październiku 1963 rozpoczął służbę zawodową jako dowódca stacji i plutonu przewoźnych urządzeń rozpoznania radioelektronicznego, następnie oficer operacyjny grupy analiz danych w 10 Ośrodku Rozpoznania Systemów Radiolokacyjnych w Dziwnowie. W 1966 został wyznaczony na stanowisko pomocnika szefa sztabu 10 pułku rozpoznania systemów radiolokacyjnych w Dziwnowie. W 1970, jako kapitan, został skierowany na studia w Akademii Sztabu Generalnego WP, po ukończeniu których pełnił służbę w macierzystym pułku na stanowisku szefa sztabu – zastępcy dowódcy.

W 1975 objął funkcję dowódcy 10 pułku rozpoznania systemów radiolokacyjnych. Dowodzony przez niego pułk był dwukrotnie wyróżniony w rozkazie Ministra Obrony Narodowej, jako przodująca jednostka Wojska Polskiego. W 1979 został skierowany na Podyplomowe Studia Operacyjno-Strategiczne w Akademii Sztabu Generalnego WP. W latach 1980–1986 służbę pełnił na stanowisku zastępcy szefa i szefa oddziału rozpoznawczego Sztabu Pomorskiego Okręgu Wojskowego. W okresie tym dowodził również Polskim Kontyngentem Wojskowym w Syrii. W 1986 objął funkcję szefa oddziału, zastępcy szefa i szefa Zarządu Rozpoznania Wojskowego w Głównym Zarządzie Szkolenia Bojowego WP. W 1992 służbę pełnił na stanowisku szefa zarządu Rozpoznania i Walki Radioelekronicznej Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.

9 listopada 1992 został awansowany na stopień generała brygady przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Wałęsę. W okresie 1994–1995 był dowódcą Sektora Północnego Sił Pokojowych ONZ UNPROFOR w byłej Jugosławii. W 1995 objął stanowisko pomocnika szefa Sztabu Generalnego WP ds. współpracy z NATO. Uczestniczył w pierwszych rozmowach akcesyjnych związanych z przygotowaniem Polski do członkostwa w Sojuszu. W 1996 został wyznaczony na stanowisko Pełnomocnika Ministra Obrony Narodowej ds. stacjonowania i Użycia Sił Zbrojnych RP poza granicami kraju. Negocjował limity stanowisk w dowództwach i sztabach NATO dla kadry WP. W 1997 objął funkcję asystenta szefa Sztabu Generalnego WP.

15 sierpnia 1998 podczas uroczystości z okazji Święta Wojska Polskiego na dziedzińcu Belwederu został awansowany przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego na stopień generała dywizji. 3 kwietnia 2000 zakończył zawodową służbę wojskową.

Awanse

• podporucznik – 1963

(...)

• generał brygady – 1992
• generał dywizji – 1998

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Odznaka pamiątkowa 10 pułku rozpoznania systemów radiolokacyjnych – 1975 (ex officio)

Bibliografia

• Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.
• Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” z 1992, 1998.