Józef Kojder

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Kojder
Ilustracja
major administracji (piechoty) major administracji (piechoty)
Data i miejsce urodzenia

9 listopada 1895
Miżyniec

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

95 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
bitwa pod Tomaszowem Lubelskim

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Józef Kojder (ur. 9 listopada 1895 w Miżyńcu, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major administracji (piechoty) Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 9 listopada 1895 w Miżyńcu, w ówczesnym powiecie przemyskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Wincentego i Marii z Juśkiewiczów[1]. Przed wybuchem I wojny światowej był członkiem „Strzelca”[2].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Legionów Polskich. Był podoficerem w 3. kompanii VI batalionu I Brygady Legionów Polskich[3]. Uczestniczył w 18 bitwach i potyczkach[3]. 16 września 1917 został wcielony do c. k. Pułku Strzelców Nr 16. W 1918 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej w Samborze[2].

Po odzyskaniu niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Od 1 stycznia 1919 służył w Baonu Strzelców Sanockich na stanowisku dowódcy plutonu. Walczył z Ukraińską Armią Halicką, z oddziałami 1 Brygady Ukraińskich Strzelców Siczowych, oraz z ochotnikami ukraińskimi, broniącymi Republiki Komańczańskiej. 6 sierpnia 1919 został przeniesiony do Batalionu Zapasowego 1 pułku piechoty Legionów. 3 września tego roku jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 sierpnia 1919 podporucznikiem w piechocie[4]. 17 lipca 1920 został przeniesiony do 167 pułku piechoty, który w 1921 został przemianowany na 75 pułk piechoty.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 170. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 75 pp[5][6][7]. 31 marca 1924 roku został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 123. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. Z dniem 20 października 1924 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[9][10]. Pełnił służbę w 9 batalionie granicznym. W latach 1932–1933 służył w 78 pułku piechoty w Baranowiczach[11]. W czerwcu 1933 roku został ponownie przeniesiony do KOP[12]. Pełnił służbę w batalionie KOP „Iwieniec” na stanowisku dowódcy kompanii granicznej „Stasiewszczyzna”, a w latach 1935–1936 dowódcy kompanii granicznej „Rubieżewicze”. Na stopień majora został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 23. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna[13][14]. W 1939 roku pełnił służbę w 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej na stanowisku komendanta 34 Obwodu Przysposobienia Wojskowego[15][16].

We wrześniu 1939 roku objął stanowisko dowódcy II batalionu 95 pułku piechoty.

W 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje w Wykazie, poz. 1623[17].

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[19].

Był żonaty, miał dwoje dzieci: Zbigniewa (ur. 1 stycznia 1927) i Jadwigę (ur. 28 sierpnia 1928)[20].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 234.
  3. a b Kojder Józef. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-11-06].
  4. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 90 z 25 września 1919, poz. 3275.
  5. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 74.
  6. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 340, 423.
  7. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 299, 366.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 173.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 397.
  10. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 133, 202.
  11. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 48, 606.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 143.
  13. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 288.
  14. Petrol 1988 ↓, s. 223.
  15. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 675.
  16. Petrol 1988 ↓, s. 113, 126, 128, 142.
  17. Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 139.
  18. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  19. „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  20. Kolekcja ↓, s. 2.
  21. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923 roku, s. 6.
  22. Pomarański 1931 ↓, s. 105.
  23. M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.
  24. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 10.
  25. a b c Kolekcja ↓, s. 3.
  26. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 66.
  27. M.P. z 1926 r. nr 252, poz. 706.
  28. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 7 grudnia 1926, s. 426.
  29. Kolekcja ↓, s. 1 foto.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]