Język gane
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
2900 (1982) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | gzn | ||
| IETF | gzn | ||
| Glottolog | gane1237 | ||
| Ethnologue | gzn | ||
| BPS | 0688 6 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język gane (a. gani)[1], także giman[1][2] (a. gimán)[3] – język austronezyjski używany w prowincji Moluki Północne w Indonezji, w południowej części wyspy Halmahera[1][2]. Według danych z 1982 roku mówi nim 2900 osób[1].
Jest bliski językowi wschodniomakiańskiemu[4], z którym tworzy kontinuum dialektalne[3]. Jego użytkownicy zamieszkują głównie dwie wsie: Gimán Puliló i Gimán Pulikin[5].
Posługuje się nim grupa etniczna Gimán, aczkolwiek nie we wszystkich domenach komunikacji. W powszechnym użyciu są także inne języki, takie jak indonezyjski, malajski Moluków Północnych i ternate. Indonezyjski jest stosowany w sferze religijnej czy edukacji, a lokalny malajski i ternate (historycznie ugruntowany język literacki, a zarazem lingua franca) służą do kontaktów z osobami z zewnątrz. W piśmie dominuje język narodowy, sam język gane jest zapisywany jedynie sporadycznie[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Gane, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-05-09] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-25] (ang.).
- ↑ a b Christopher J. Moseley, Ronald E. Asher: Atlas of the world’s languages. Wyd. 2. London: Routledge, 2007, s. 147. ISBN 978-0-415-31074-1. OCLC 163566751. [dostęp 2022-09-18]. (ang.).
- ↑ a b Teljeur 1990 ↓, s. 15.
- ↑ M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Makian, East, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-12-04] [zarchiwizowane z adresu 2016-10-11] (ang.).
- ↑ Teljeur 1990 ↓, s. 31.
- ↑ Teljeur 1990 ↓, s. 17.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dirk Teljeur: The symbolic system of the Giman of South Halmahera. Dordrecht–Providence: Foris Publications, 1990, seria: Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 142. DOI: 10.1515/9783111672380. ISBN 978-3-11-167238-0. ISBN 978-9-06-765460-9. OCLC 1110710205. [dostęp 2022-10-22]. (ang.).