Jan Kamiński (1912–1944)

Jan Kamiński
Franek, Rokita, Czarny, Czarnecki,
Leon Nowak, Jan Wawrzyniak
	major piechoty
Data i miejsce urodzenia	27 sierpnia 1912 ; Ostrów Wielkopolski
Data i miejsce śmierci	7 czerwca 1944 ; Żabikowo
	Przebieg służby
Lata służby	1933–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Armia Krajowa
Jednostki	81 pułk piechoty; 29 Dywizja Piechoty
Stanowiska	p.o. szefa sztabu AK (poznańskie)
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, ; Kampania wrześniowa, ; ZWZ-AK
	Odznaczenia

Jan Kamiński ps. „Franek”, „Rokita”, „Czarny”, „Czarnecki”, „Leon Nowak”, „Jan Wawrzyniak” (ur. 27 sierpnia 1912 w Ostrowie Wielkopolskim, rozstrzelany 7 czerwca 1944 w obozie karno-śledczym w Żabikowie) – major piechoty Wojska Polskiego.

Rodzina i edukacja

Był synem Walentego (ślusarz–rusznikarz)^[1] i Agnieszki z Klatkiewiczów, absolwentem Gimnazjum Męskiego w Ostrowie Wielkopolskim.^[1] W 1928 wstąpił do Korpusu Kadetów Nr 3 w Rawiczu, a w 1933 roku jako wzorowy elew skierowany do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie^[1]. Jego braćmi byli między innymi Tadeusz Kamiński (uczestnik powstania warszawskiego) i Władysław Kamiński (pilot poznańskiego dywizjonu 302)^{[potrzebny przypis]}.

Służba wojskowa i działalność konspiracyjna

Zawodową służbę wojskową rozpoczął w 1935 w stopniu podporucznika w 81 pułku Strzelców Grodzieńskich im.Stefana Batorego^[1] w Grodnie. W latach 1936–1939 dowodził w pułku 7 kompanią szkolną.

Uczestnik wojny obronnej 1939. Walczył w składzie 29 Dywizji Piechoty, która 8 września została rozbita przez Niemców. Jan Kamiński uniknął niewoli i przedostał się w rejon Kampinosu^[1]. Na początku listopada 1939 roku nielegalnie przedostał się do Ostrowa Wlkp. i będąc zakonspirowany przez podziemie prowadził tajną działalność wojskową. Od kwietnia 1940 wchodził w skład sztabu inspektoratu rejonowego ZWZ w Ostrowie Wielkopolskim^[1]. Utworzył w latach 1940–1941 szereg terenowych placówek ZWZ. Nawiązał w Kępnie, Jarocinie i Krotoszynie współpracę z komendami obwodowymi oraz zorganizował grupę kurierów do utrzymania łączności z komendą Poznańskiego Okręgu ZWZ^[1]. Jesienią 1941 po rozbiciu struktur poznańskich Związku przez gestapo zajmował się ponowną organizacją Okręgu w Poznaniu. Koordynował łączność ZWZ Wielkopolski z Komendą Główną Związku^[1]. Jako mandatariusz Komendy Głównej odbudowywał w latach 1941–1942 sieć organizacyjną Poznańskiego Okręgu, a inspekcji okręgu dokonywał przebrany w mundur niemieckiego kolejarza^[1]. W sierpniu 1942 w sztabie okręgu pełnił kolejno funkcje: szefa wydziału organizacyjnego, łączności, Biura Informacji i Propagandy, a awansując do stopnia kapitana szefa sztabu AK na Poznańskie^[1]. Realizował od wiosny 1943 proces scalania wojskowych organizacji podziemnych Wielkopolski z AK. 3 lutego 1943 za ofiarność i odwagę został przez komendanta głównego AK odznaczony Krzyżem Walecznych, a w połowie tegoż roku otrzymał stopień majora służby stałej^[1].

15 października 1943 roku, po wskazaniu przez konfidenta został aresztowany i osadzony w Poznaniu (Dom Żołnierza, Fort VII). Informował sztab okręgu w przemycanych z więzienia grypsach o rozmiarach dekonspiracji i ostrzegał zagrożonych. Po śledztwie 7 czerwca 1944 został rozstrzelany w obozie żabikowskim^[1]. Miejsce jego pochówku nigdy nie zostało odkryte.

Awanse

podporucznik – 1935
kapitan – 1942
major – 1943
podpułkownik – 1998 pośmiertnie

Ordery i odznaczenia

Krzyż Virtuti Militari V Klasy – pośmiertnie w 1948 roku (legitymacja nr 12799);
Krzyż Walecznych – w 1943 roku (legitymacja nr 36536);
Medal Wojska – pośmiertnie w 1948 roku (legitymacja nr 40523);
Krzyż Armii Krajowej – pośmiertnie w 1987 roku (legitymacja nr 37868);

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Gąsiorowski i Topolski 1981 ↓, s. 312.

Bibliografia

Edward Serwański, W latach okupacji niemieckiej, w: Ostrów Wielkopolski. Dzieje miasta i regionu, Poznań 1990
Stasik A., Major Jan Kamiński – życie i działalność, Toruń 1997
Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 312. ISBN 83-01-02722-3.
Jerzy Lisicki, STRZELCY GRODZIEŃSCY. Muzeum Wojska Białystok 1995, ISBN 83-86232-45-5
Adam Stasik, Podpułkownik JAN KAMIŃSKI - Zycie i działalność. Ostrów Wlkp. 2017 ISBN 978-83-930587-7-8

[CITEREFGąsiorowskiTopolski1981312-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Gąsiorowski i Topolski 1981 ↓, s. 312.

[1]