Jan Piotr Norblin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Jan Piotr Norblin
Ilustracja
Jan Piotr Norblin, Autoportret
Imię i nazwisko

Jean-Pierre Norblin de La Gourdaine

Data i miejsce urodzenia

15 lipca 1745
Misy-sur-Yonne

Data i miejsce śmierci

23 lutego 1830
Paryż

Narodowość

Francuz

Dziedzina sztuki

malarstwo

Epoka

klasycyzm

Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Piotr Norblin, wł. Jean-Pierre Norblin de La Gourdaine (ur. 15 lipca 1745 w Misy-sur-Yonne, zm. 23 lutego 1830 w Paryżu) – francuski malarz, rysownik i grafik, od 1774 przebywał w służbie Czartoryskich, w latach 1774–1804 działał w Polsce; jeden z najważniejszych malarzy okresu stanisławowskiego, uważany za ojca polskiego malarstwa rodzajowego.

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Kąpiel w parku, 1785, Muzeum Narodowe, Warszawa
Autoportret Norblina jako malarza, 1778
Targ na konie na ul. Królewskiej w Warszawie, 1791
Książę Adam Kazimierz Czartoryski w Szkole Rycerskiej, II poł. XVIII w., Muzeum Narodowe, Kraków
Wieszanie zdrajców, 1794, Muzeum Narodowe, Warszawa

Urodził się w Szampanii w rodzinie mieszczańskiej; jego ojcem był Pierre Martin Norblin, właściciel posiadłości La Gourdaine[1]. Dziećmi Jana Piotra z zawartego w 1776[2] małżeństwa z Marianną z Tokarskich (zm. 1787) byli: brązownik Aleksander Jan (1777-1828), Marianna Elżbieta Ewa Szacfajer (1778-1855)[3][4], Konstancja Anna Cecylia (ur. 1780)[5], wiolonczelista Louis Pierre Martin (1781-1854), Teresa (ur. 1784)[6], Helena (ur. 1786)[7], Franciszek Ludwik (ur. i zm. 1787)[8]. Jego synem z drugiego małżeństwa był natomiast malarz Sébastien Louis Guillaume, Syn pierwszego z nich, Aleksandra Jana, Wincenty Norblin (1805-1872) był założycielem polskiej linii rodziny. Z niej wywodził się m.in. Stefan Norblin, polski plakacista, prawnuk artysty[9].

Młodość i lata nauki[edytuj | edytuj kod]

Na początku lat 60. XVIII wieku kształcił się pod okiem paryskiego malarza i rysownika Jacques-Philippe'a Caresme'a[10]. W 1765 roku był studentem Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby w Paryżu[11], następnie także prestiżowej École royale des élèves protégés, z której został jednak w 1771 roku usunięty ze względu na nieregulaminowy charakter wcześniejszego przyjęcia. Równolegle do studiów w Akademii uczył się i pracował w warsztacie Francesca Casanovy w Paryżu. Na początku lat 70. XVIII w. odbył szereg krótkich podróży, w tym do Spa i Londynu, gdzie prawdopodobnie spotkał swoich przyszłych pracodawców ks. Adama Kazimierza Czartoryskiego [11] i jego żonę Izabelę. W 1774 roku udał się wraz z nimi do Polski, gdzie został nauczycielem rysunków ich córek. W latach 1783-1785 i 1789-1790 przebywał w Arkadii koło Nieborowa i pracował dla Radziwiłłów. W kolejnych latach na powrót związał się z Czartoryskimi i pracował dla nich zarówno w Puławach jak i w Warszawie (zarabiając jednak niewiele)[12].

W Polsce mieszkał niemal trzydzieści lat i tam powstały wszystkie jego najwybitniejsze prace. Na potrzeby Czartoryskich malował pejzaże i scenki z życia dworskiego, na zamówienie króla Stanisława Augusta odtworzył na płótnie epizod z wojen kozackich. Prace jego cieszyły się uznaniem króla. W 1794 roku Norblin zgłosił akces do insurekcji kościuszkowskiej[13] i utrwalił w rysunkach kilka jej epizodów.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Pierwszymi znanymi pracami Norblina są trzy szkice przedstawiające paryską prochownię znajdującą się nieopodal Bastylii z roku 1760, wykonane przez artystę w wieku lat 15[14]. Po przyjeździe do Polski Norblin malował sceny rodzajowe, portrety, polskie sceny historyczne (bitwy), głównie jednak cenne są jego szkice rodzajowe (seria kostiumów polskich, Zbiór rozmaitych stroiów polskich/Costumes polonais 1817), przedstawiające życie wsi i miasteczek polskich przy końcu XVIII wieku. Z ważniejszych prac wymienić należy obrazy olejne: Jasełka polskie, Kabalarka, sceny w rodzaju Watteau (były w Galerii Stanisława Augusta), krajobrazy (widoki Arkadii, Łazienek) itd., dalej z dekoracji w Powązkach zachowane 3 wielkie krajobrazy parkowe z festynami. W Arkadii pod Nieborowem zachowała się freskowa dekoracja plafonu (Jutrzenka). Norblin był również rytownikiem. Znanych jest 94 płyt, przeważnie akwafort, widoczny jest w nich silny wpływ Rembrandta. Przeważają sceny historyczne (Powołanie Przemysława na króla, Ofiarowanie korony Piastowi), portrety, typy polskie, studia głów i popiersi, krajobrazy wiejskie i kompozycje (Wynalezienie rysunku).

Najciekawsze jego prace z początkowego okresu twórczości w Polsce to rysunki rodzajowe, scenki z życia ulicy, tzw. typy uliczne, a także scenki o charakterze anegdotycznym zawarte w obszernym szkicowniku artysty. Istotnym dokonaniem były ilustracje do Myszeidy Krasickiego. Najważniejszy okres twórczości w Polsce przypada na czasy po Konstytucji 3 Maja (której moment przyjęcia naszkicował), szczególnie po insurekcji kościuszkowskiej. Insurekcja warszawska zastała go w stolicy i kultura polska zawdzięcza mu ilustracje tamtych wydarzeń (rysunki walk na Krakowskim Przedmieściu, wieszania zdrajców i in.). Zatrudniony oficjalnie w roli ilustratora powstania, Norblin (już także obywatel polski) naszkicował m.in. obóz powstańców, rzeź Pragi, a wspólnie z Orłowskim – bitwę pod Racławicami.

W 1804 roku artysta opuścił Polskę, w której otrzymał szlachectwo, i zamieszkał na stałe we Francji w Paryżu, gdzie malował sceny z Polski na podstawie przywiezionych szkiców, rysując też sceny z życia francuskiej ulicy i z wojen napoleońskich.

Charakterystyka dzieł[edytuj | edytuj kod]

Zdaniem większości krytyków sztuki rysunki Norblina cechuje świetna kreska, wielki talent do obiektywnego oddania całości tematu. Charakterystyczne, że jego prace zwykle traciły po dopracowaniu, największą wartość artystyczną zachowując w formie pierwotnego szkicu. Tematyka prac Norblina i podejście do wybieranych przez niego tematów każą widzieć w nim moralistę i filozofa o raczej demokratycznych przekonaniach. Wykształcił w Polsce grupę uczniów, tak jak on przede wszystkim wybitnych autorów scen rodzajowych, spośród których najważniejsi to Aleksander Orłowski, Michał Płoński i Jan Rustem.

Kolekcjonerstwo[edytuj | edytuj kod]

Norblin jeszcze we Francji zbudował niewielką kolekcję dzieł sztuki, którą przywiózł ze sobą do Warszawy. Należały do niej rysunki, ryciny i obrazy, m.in. z warsztatu François Bouchera i Huberta Roberta[15], Philipsa Wouwermana oraz Krajobraz z miłosiernym Samarytaninem Rembrandta, który dziś znajduje się w Muzeum Czartoryskich w Krakowie.

Rembrandt, Krajobraz z miłosiernym Samarytaninem, obraz z kolekcji Norblina, obecnie w Muzeum Czartoryskich w Krakowie

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Zygmunt Batowski, Norblin, Lwów 1911.
  2. ↑ Genealodzy.PL Genealogia, Geneteka baza Polskiego Towarzystwa Genealogicznego, www.geneteka.genealodzy.pl [dostęp 2017-11-05].
  3. ↑ Księga chrztów parafii rzymskokatolickiej św. Andrzeja w Warszawie 1744-1788, s. 223: http://metryki.genealodzy.pl/metryka.php?ar=8&zs=9159d&sy=100&kt=5&plik=str_222-223.jpg#zoom=1&x=1307&y=29
  4. ↑ Akta stanu cywilnego parafii rzymskokatolickiej Nawiedzenia NMP w Warszawie, Zgony 1855, s. 337: http://metryki.genealodzy.pl/metryka.php?ar=1&zs=0160d&sy=1855&kt=3&plik=1006-1011.jpg#zoom=1&x=3077&y=45
  5. ↑ Księga chrztów parafii rzymskokatolickiej św. Andrzeja w Warszawie 1744-1788, s. 326: http://metryki.genealodzy.pl/metryka.php?ar=8&zs=9159d&sy=100&kt=7&plik=str_326-327.jpg#zoom=1&x=172&y=30
  6. ↑ Teresa Ludwika Norblin, geni_family_tree [dostęp 2017-11-05] (ang.).
  7. ↑ Helena Norblin, geni_family_tree [dostęp 2017-11-05] (ang.).
  8. ↑ Franciszek Ludwik Norblin, geni_family_tree [dostęp 2017-11-05] (ang.).
  9. ↑ Drzewo rodowe Norblinów. [dostęp 2012-11-28].
  10. ↑ Konrad Niemira, Your money or your life, or why Jean-Pierre Norblin de la Gourdaine left Paris, Quart, 2020, nr 2, s. 107.
  11. ↑ a b Alicja Kępińska, Jan Piotr Norblin, Ossolineum, Wrocław 1978 [podaje rok 1769]; Konrad Niemira, Your money or your life..., s. 107 [podaje rok 1765].
  12. ↑ Konrad Niemira, Your money or your life..., s. 103-104.
  13. ↑ Akty powstania Kościuszki, t. III, Wrocław-Kraków 1955, s. 244.
  14. ↑ J.M.. Michałowski, U źródeł twórczości Jana Piotra Norblina, „Biuletyn Historii Sztuki”, 1971 nr 2, s. 118.
  15. ↑ Konrad Niemira, O dwóch obrazach z kolekcji Norblina, "Spotkania z zabytkami", 2022, nr 3-4, s. 30-32.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Zygmunt Batowski, Norblin, Lwów 1911.
  • Alicja Kępińska, Jan Piotr Norblin, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1979.
  • Aleksandra Bernatowicz, Norblin de la Gourdaine, Jan Piotr, w: Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających, t. 6, Warszawa 1993, s. 110–127.
  • Konrad Niemira, Bazgracz. Trzy eseje o Norblinie, Gdańsk 2022.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Piotr_Norblin&oldid=68692627”