Jerzy Nadolski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Nadolski
Ilustracja
pułkownik lekarz pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

11 października 1885
Sanniki, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

2 Pułk Piechoty, 3 Pułk Piechoty, 8 Szpital Okręgowy
Okręg Korpusu Nr V
Okręg Korpusu Nr I
Akademia Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie

Stanowiska

komendant szpitala okręgowego
szef sanitarny okręgu korpusu
komendant akademii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Odznaka Honorowa PCK II stopnia Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice (od 1908) Krzyż Ligi Obrony III Klasy (Estonia)

Jerzy Nadolski (ur. 11 października 1885 w Sannikach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik lekarz Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Stanisława i Zofii z Kubickich. Był ojcem profesora Andrzeja Nadolskiego (1921–1993). W 1914 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego i uzyskał dyplom doktora nauk medycznych. W latach 1914–1917 służył w Legionach Polskich. Jako lekarz pułkowy z 2 pułkiem Legionów odbył kampanię karpacką i bukowińską. Od 1916 przeniesiony do 3 pułku piechoty. 29 września 1914 awansował do stopnia podporucznika, 13 listopada 1914 na porucznika, a 1 grudnia 1916 na kapitana[1]. Do 6 czerwca 1916 roku był szefem sanitarnym w c. i k. Komendzie Grupy Polskich Legionów, a następnie lekarzem 3 kompanii uzupełniającej w Dęblinie.

Od 1 listopada 1918 w WP, został lekarzem kursu wyszkolenia artylerii w Garwolinie. Od 1919 został komendantem pociągu szpitalnego nr 5 a od 1 października 1918 r, szefem sanitarnym 5 Dywizji Piechoty. Po wojnie został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 81. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy. W latach 1923–1924 pełnił służbę w Szefostwie Sanitarnym Dowództwa Okręgu Korpusu nr V w Krakowie, pozostając na ewidencji V batalionu sanitarnego[2][3]. W 1928 praktykował w 5 Szpitalu Okręgowym w Krakowie[4]. W lipcu 1929 został wyznaczony na stanowisko komendanta 8 Szpitala Okręgowego w Toruniu[5]. 18 lutego 1930 awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy. W czerwcu 1930 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu nr V w Krakowie na stanowisko szefa sanitarnego[6][7]. W 1934 został szefem sanitarnym Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie przy ulicy Przejazd 15. Mieszkał w Warszawie przy ulicy Cieszkowskiego 3[8]. W 1937 został wyznaczony na stanowisko komendanta Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego imienia Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego w Warszawie, który 28 sierpnia 1938 został przekształcony w Akademię Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego. Pełnił funkcję przewodniczącego komitetu redakcyjnego czasopisma „Kultura Fizyczna”, od 1937 „Wychowanie Fizyczne”.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 był szefem szpitali wojskowych w rejonie Chełma i Łucka. Po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Znajduje się w Wykazie, poz. 2337. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

 Osobny artykuł: Awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich ... s. 53.
  2. ↑ Rocznik oficerski 1923 s. 94, 1150, 1198.
  3. ↑ Rocznik oficerski 1924 s. 52, 1043, 1079.
  4. ↑ Rocznik oficerski 1928 s. 710, 725.
  5. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 6 lipca 1929 r. s. 204.
  6. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 18 czerwca 1930 r. s. 219.
  7. ↑ Rocznik oficerski 1932 s. 321, 467.
  8. ↑ Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski ... s. 1163, 1317.
  9. ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
  10. ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
  11. ↑ Kronika. Krzyże Walecznych. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 28 z 5 lutego 1921. 
  12. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu wiedzy lekarskiej i lecznictwa w wojsku”.
  13. ↑ Polski Czerwony Krzyż. Sprawozdanie za 1935. Warszawa: 1936, s. 12.
  14. ↑ „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 39, Nr 2 z 11 listopada 1937. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  15. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 11 listopada 1937 r., s. 39.
  16. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 13/1934, s. 231

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Nadolski&oldid=71886970”