Przejdź do zawartości

Joseph Stübben

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Joseph Stübben
Ilustracja
Josef Stübben przed 1889
Data i miejsce urodzenia

10 lutego 1845
Hülchrath

Data i miejsce śmierci

8 grudnia 1936
Frankfurt nad Menem

Narodowość

niemiecka

Poznań-Sołacz (ul. Małopolska i Park Sołacki). Projekt urbanistyczny dzielnicy opracował H.J. Stübben

Hermann Joseph Stübben (ur. 10 lutego 1845 w Hülchrath, zm. 8 grudnia 1936 we Frankfurcie nad Menem) – niemiecki urbanista i architekt.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1864–1866, a następnie 1868–1870 studiował na Berlińskiej Akademii Budownictwa. W latach 1876–1881 pełnił funkcję miejskiego architekta w Akwizgranie, a od 1881 do 1891 w Kolonii. W latach 1898–1904 projektował drobne obiekty na prywatne zlecenia. W 1904 został doradcą technicznym w Ministerstwie Finansów i sprawował tę funkcję do 1920. Jednocześnie został kierownikiem Królewskiej Komisji Rozbudowy Urbanistycznej Miasta Poznania tworząc zachowany do dziś układ urbanistyczny Dzielnicy Cesarskiej. W 1921 roku został nadradcą budowlanym w Münster. Jeszcze za jego życia, w 1930 jego rodzinne Hülchrath postawiło mu pomnik. Jako architekt projektował niewiele: kilka kościołów, port w Kolonii oraz most nad Wezerą w pobliżu Fürstenbergu. Sławę przyniosły mu natomiast prace urbanistyczne w wielu miastach Europy.

Dzieła urbanistyczne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m Małgorzata Postawka, Myśl Urbanistyczna H. J. Stübbena. Epizod gdański., [w:] 100-lecie nowoczesnej urbanistyki w Gdańsku, Politechnika Gdańska, 2009, s. 52-58 (pol.).
  2. a b Łukasz Bugalski, Planty, promenady, ringi: śródmiejskie założenia pierścieniowe Gdańska, Poznania, Wrocławia i Krakowa, Gdańsk: Fundacja Terytoria Książki, 2020, ISBN 978-83-7908-206-3 [dostęp 2023-08-31] (pol.), Stübben był autorem projektu zagospodarowania terenów odzyskanych po rozbiórce fortyfikacji tzw. północnego i zachodniego frontu śródmieścia Gdańska. Na uwolnionych działkach wzniesiono szereg budynków użyteczności publicznej, w tym dworzec główny, gmachy licznych urzędów, archiwum, bibliotekę oraz nową gazownię miejską (Danzig II), założono parki, promenady spacerowe, wytyczono szerokie aleje.
  3. a b Małgorzata Kostrzewska, Piotr Lorens (red.), 100-lecie nowoczesnej urbanistyki w Gdańsku: praca zbiorowa, Gdańsk: Urbanista, 2009, ISBN 978-83-89649-23-2 [dostęp 2023-08-31].
  4. a b Małgorzata Omilanowska, Defortyfikacja Gdańska na tle przekształceń miast niemieckich w XIX wieku, „Biuletyn Historii Sztuki”, 72, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk Stowarzyszenie Historyków Sztuki, 2010, s. 293-334, ISSN 0006-3967 (pol.).
  5. Artur Kostarczyk (red.), Gdańsk - pomnik historii. Cz. 1, Teka Gdańska, Gdańsk: Regionalny Ośrodek Studiów i Ochrony Środowiska Kulturowego, 1998, ISBN 978-83-903894-2-4 [dostęp 2023-08-31].
  6. R. Kohnke (red.), Danzig und seine Bauten, Westpreußische Architekten-und Ingenieur-Verein, 1908, LCCN 11007572, OCLC 1684865, OL6529352M [dostęp 2023-08-31] (niem.).
  7. Janusz Opaska: Od twierdzy do nowoczesnego miasta. Plan urbanistyczny Josepha Stübbena dla Głogowa. [dostęp 2012-05-21].
  8. Hermann Joseph Stübben, Der Städtebau, Handbuch der Architektur, 4. Th9. Hb-Bd., Darmstadt, 1890 (niem.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Oliver Karnau: Hermann Josef Stübben. Städtebau 1876–1930. Vieweg, Braunschweig / Wiesbaden 1996, ISBN 3-528-08110-4.